Vrijdag doe ik de wekelijkse boodschappen bij de
super. Zoals wel vaker staat er een bemand standje waarin een nieuw product
wordt aangeprezen. Tenminste, ik denk dat het een nieuw product is. Als ik via
de groente dichterbij kom, zie ik dat het geen nieuw product is. Het is Jillz,
een zoete appelcider. De jongeman die het drankje staat aan te prijzen heeft
beet bij een oudere dame. Het is een appetijtelijke jongeman met een tight fit
zwart shirt aan. Het shirt is voorzien van smaakvolle reclame – het mag gezegd
worden. Hij prijst de Jillz aan als een echt damesdrankje, lekker zoet en fris.
"Dit is meer een herendrankje, dat is iets pittiger. Het lijkt meer op
bier." Voor de oudere dame dringt hij aan op de Jillz. Ik ben ondertussen
bezig bij de zuivel en beweeg verder naar het vlees.
Als ik langs het broodbeleg schuif, bedenk ik ineens
dat ik de appels ben vergeten. De jongeman is nu weer vrij en snelt met een
flesje Jillz in mijn richting. "Kent u dit?", vraagt hij. "Ja,
Jillz – mij te zoet", zeg ik. "Dan is dit meer iets voor u." Hij
houdt een kartonnetje Strongbow in de lucht. En inderdaad, ik vind Strongbow
lekkerder. Voor de helft van de prijs kan ik het kartonnetje meenemen. "Oh
ja, die vind ik lekkerder", zeg ik. "Veel lekkerder, vind ik
ook", zegt hij. "Maar dit is toch niet nieuw?", vraag ik.
"Nee, ze willen het alleen anders in de markt zetten." Ik realiseer
me dat hij dit drankje net als mannendrankje aanprees. Het is een mooiprater,
maar ik kan het van hem hebben.
's Avonds zie ik inderdaad een reclame voor Strongbow
voorbij komen. Een tien jaar oudere look a like van de jongen die me de
drankjes verkocht schiet als een heuse Willem Tell een appel doormidden.
Duidelijk een campagne op mannen gericht. Ik ben weer lekker atypisch bezig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten