Uit balans

Onlangs werd ik vijftig jaar en dat is oud genoeg om te weten dat het leven helemaal niet zo lang duurt. Zaak dus om je tijd te besteden aan dingen die je belangrijk vindt. Dat klinkt bedrieglijk eenvoudig, maar dat is het beslist niet. Echt plannen kun je immers niets. Niet voor niets is een levenswijsheid: Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt. Het enige wat rest is de regie nemen over dat wat je wel in eigen handen hebt.

Veel mensen worstelen met de balans tussen werk en privé. Die grens lijkt door alle moderne technologie steeds meer te vervagen. Dat heeft mooie kanten, maar het levert ook een gevaar op: nooit meer echt vrij zijn van je werk. Aangezien het werk nooit ophoudt is het zaak je eigen grenzen te stellen. En dit klinkt opnieuw bedrieglijk eenvoudig, maar dat is het ook zeker niet. Iedere dag moet je daarin opnieuw keuzes maken.

Het is alweer een aantal jaren geleden dat ik een cursus creatief denken volgde. Het was een leuke cursus waar praktische oefeningen centraal stonden. Een van de opdrachten die we moesten maken was het maken van een tekening van wat je belangrijk vond in je leven. Een van de tekeningen herinner ik me nog goed. Het was de tekening van een jonge ambitieuze vrouw met drie kinderen. Ze had bijna haar hele vel gebruikt voor het tekenen van haar gezinsleven, haar werk was teruggedrongen in een hoekje rechtsboven op het A4-tje. Toen we onze tekeningen bespraken vroeg de docente hoe haar leven er uitzag. Toen bleek dat ze heel weinig tijd doorbracht met haar gezin. Ik herinner het me nog, omdat ik het zo triest vond dat haar leven zo uit balans was.