De vinger

Vanmiddag reed ik onder het genot van de muziek van Adele terug naar huis. Bijna thuis draai ik nog eens het nummer Rollin in the deep. Dat is een geweldig nummer; mij lukt het niet om dan stil te blijven zitten. Met name als het achtergrondkoortje mee gaat doen. Adele begint aardig, maar de swing komt er pas in als de dames van het achtergrondkoortje inzetten. Ik draai het volume even vol open. Als vanzelf gaat mijn hoofd meebewegen. Mijn hand maakt rollende bewegingen (binnen de bebouwde kom kan ik best met een hand aan het stuur rijden). Het lijkt me geweldig om in het achtergrondkoortje van Adele te zingen. Eigenlijk – bedenk ik terwijl ik zo rij, luister, zing en swing- lijkt het zingen in het achtergrondkoortje wel een beetje op mijn werk als adviseur. Het heeft absoluut toegevoegde waarde, wat heet: de swing komt er pas echt goed in met het koortje erbij. Het is een kwestie van de lijn vasthouden: waar Adele op de muziek heen en weer beweegt, zorgt het koortje voor een solide basis. En het is een kwestie van doorzetten en volhouden.

Ik heb het reuze naar mijn zin. Ik let absoluut niet op de mintgroene metallic auto voor me. Dat wil zeggen tot ik aangeef dat ik wil afslaan. Het bestuurdersraampje van de auto voor me gaat open en de bestuurder geeft me tot mijn stomme verbazing een middelvinger. Het is de middelvinger van een volwassen man. Hij steekt zijn arm zo ver naar buiten dat ik kan zien dat hij een blauw t-shirt met korte mouwen draagt. Ik ben me van geen kwaad bewust en trek mijn schouders op. Opnieuw gaat de arm het raam uit en ik krijg nogmaals de vinger. Ik snap er niks van.

En dan begint het me ineens te dagen: hij heeft mijn wiegend meebewegen op de muziek van Adele vast opgevat als afkeurend 'nee' schudden en de rollende beweging met mijn rechterhand heeft hij misschien misverstaan als een teken dat hij door moest rijden. Ondertussen beweeg ik nog even mee op de laatste tonen van 'Rollin in the deep'. Het blijft leuk; ik draai 'm snel nog een keer voor ik thuis ben.