Als een uitnodiging...

Al een paar dagen ben ik enigszins benauwd op de borst. De oorzaak is voor mij duidelijk: het is vastzittend slijm. Ik ben al vier weken verkouden en het gaat maar niet over. Soms lijkt het alsof het over is- maar niet echt. Sinds dit weekend ben ik in de weer met slijmoplossende elixers en met stoombadjes. En dat lijkt de zaak dan toch in beweging te krijgen. Een onverdeeld genoegen is dat niet: als ik er niet zo benauwd van werd, dan mocht dat slijm van mij gewoon blijven zitten waar het zit.

Vandaag is het slijm richting mijn stembanden verschoven en daar oefent het enige druk uit. Het gevolg: ik ben hees. Als ik een tijdje heb gezwegen komt mijn stem met moeite op gang. Ben ik daarentegen te lang in gesprek, dan zakt mijn stem als het ware weg. Met mijn wonder 20-kruidensnoepjes hou ik het nog enigszins verstaanbaar, maar al met al klinkt het toch behoorlijk hees. En dat gaat niet onopgemerkt voorbij. Op het werk krijg ik er veel reacties op, variërend van 'dat klinkt niet best', tot 'best wel sexy hoor' of poëtischer: "Iedere zin klinkt als een uitnodiging". Dat je daar nou eerst hees voor moet worden.