Laatst las ik in de regionale krant over mensen die
overgevoelig zijn voor geluid. Zij nemen een doordringende bromtoon waar sinds
er in hun omgeving naar gas wordt geboord. Dat lijkt me verschrikkelijk. Het is
des te vervelender, omdat veel mensen de bromtoon niet horen. En overtuig
iemand die niets hoort dan maar eens dat het er wel is.
Ik ben ook gevoelig voor geluid. Let er maar eens op
en je zult merken dat het bijna nooit stil is in huis. Altijd slaat wel ergens
een apparaat aan: is het niet de koelkast, dan wel de verwarming. Zo maakt onze
televisie op stand by een hoog piepgeluidje. Op zich is dat nog niet zo erg,
want je kunt het ding ook gewoon uitzetten. Maar ook dan blijft de piep
aanwezig. Om verlost te zijn van de piep moet de stekker echt uit het
stopcontact.
Bij ons thuis zijn de mannen minder gevoelig voor
geluid. E. hoort het hoge piepje van de televisie helemaal niet en onze zoon
vindt het ook lang niet zo irritant als wij, de vrouwen in huis. De jongste is
nog gevoeliger voor geluid dan ik. Toen ze klein was, ging ze met haar handen
voor haar oren staan als er bijvoorbeeld een muziekkorps langskwam. Van harde
geluiden werd ze lange tijd overstuur. Andere geluiden, die een ander helemaal
niet opvallen, vindt ze dan wel weer mooi. Zo moet het raam van de auto als het
kan open op het moment dat er een brug dichtgaat. Het klinken van de ijzeren
delen van de brug op elkaar vindt ze fascinerend.
Sinds kort rij ik naar het werk een alternatieve route
omdat er werk aan de weg is op de doorgaande weg. Ik kies niet voor de
officiële wegomlegging. Die weg heeft namelijk aan de zijkanten een soort
beklinkering die veel lawaai maakt als je erover rijdt. Omdat de weg nogal smal
is, moet je -wil je elkaar goed kunnen passeren- voortdurend over die rand rijden.
Dat geeft een huilend geluid dat me door merg en been gaat. Ik probeer die
route dan ook tot het minimum te beperken. Het gaat nog net niet zover dat ik
er kilometers voor omrij, maar veel scheelt het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten