Een doorbloed brein

Ze heeft nu twee dagen examens achter de rug en inmiddels al een echte routine ontwikkeld. Zo'n examen duurt maar liefst drie uur. "Vanmiddag zat er iemand te surveilleren die ik niet ken en die had Parkinson ofzo, want het duurde zoooo lang voor hij een snoepje uit een papiertje had gewikkeld. En dat ritselde zooooo irritant. Niet normaal gewoon. En wij mogen geen snoepjes met wikkels meenemen, juist om die reden." Ook een trage klasgenoot die een sultana uit het papiertje wikkelde wekt irritatie. "Eet je zelf ook iets onder het examen?", vraag ik haar. "Ben je gek? Als je gaat eten, dan gaat er bloed naar je spijsverteringsstelsel. En ik wil al dat bloed in mijn hersens hebben." Er wordt dus niet gegeten tijdens het examen. "Ik neem drie kwartier voor het examen een banaan. Het kost namelijk maar een half uur om een banaan te verteren. Dus tegen de tijd dat ik begin met het examen kan al het bloed weer richting mijn hersens gaan." Ze heeft het duidelijk allemaal onder controle. "Nou ik er zo over nadenk: weet je dat het drie kwartier kost om helemaal leeg te bloeden als je je polsen doorsnijdt? Dus stel, je eet een banaan en je snijdt dan je polsen door. Dan is die banaan nog verteerd voor je helemaal bent leeggebloed." Ik kijk haar aan, toch wel enigszins in verwarring over het thema: hebben we het nu over bananen, bloed, examens, hersens, zelfdoding, irritatie? Ik ben de weg even kwijt. Ze zit middenin haar betoog. "Nu we het er toch over hebben, vraag ik me af of het ook langer duurt voor je leeggebloed bent als je een banaan hebt gegeten dan wanneer je niks hebt gegeten. Omdat het bloed dan in het spijsverteringsstelsel zit vanwege die banaan natuurlijk. Wat denk je?" Ik weet het niet, maar ik heb de indruk dat haar brein wel redelijk doorbloed is.