Dit jaar word ik vijftig. Het zegt me niet zoveel. Ik
weet dat ik niet piepjong meer ben, maar ik voel me nog best wel jong. Niet
jong in de zin van 'ik draag nog een naveltruitje'. Er zijn grenzen en die tijd
is geweest. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst aangesproken werd met
mevrouw. Dat overviel me: ik voelde me geen echte mevrouw. Nog voel ik me
eigenlijk geen mevrouw, maar ik weet inmiddels wel dat er zo tegen me wordt
aangekeken. Zo zal het wel blijven. Ik herinner me tenminste dat mijn moeder
nog niet zo lang geleden diep verontwaardigd was dat er iemand voor haar ging
staan in de stadsbus. Zo oud was ze toch nog niet?
Als je kinderen hebt, ben je je er zeer van bewust dat
je tot een andere generatie behoort. Mijn kinderen doen er ook alles aan om die
bewustwording te voeden, bewust en onbewust. Vanmiddag gebeurde het nog. De
jongste leest in een boek over schoolkinderen over de hele wereld. Ze bekijkt
het geïnteresseerd. "Zeg mam, toen jij vroeger klein was, toen was er
toch al wel bestek?" Ik stel haar gerust en zoek de uitvinding van het
bestek nog even op. Ik vind het volgende op www.ibi.bibliotheek.nl: Reeds in
de vroege middeleeuwen kwamen mes en lepel (van hout, later van tin) voor; de
vork kwam pas in de 17de eeuw algemeen in gebruik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten