Blind naaien

Er was een tijd dat naaien mijn hobby was. Dat was voordat ik aangewezen was op de leesbril. Dat was toen ik het nog heel gewoon vond dat ik 's avonds met zwart garen kon naaien. En nog voor de tijd dat ik bijverlichting van een bouwlamp nodig heb om een eenvoudig naadje te naaien.

Vanmiddag heb ik dan eindelijk het kussen genaaid voor onze oudste. Een paar weken geleden tikten we een 'vintage' gehaakt kussen op de kop in de kringloopwinkel. Uiteraard moest dat kussen eerst gesloopt worden, want we wilden het gehaakte dekje -waar het uiteindelijk om ging- natuurlijk wel wassen. Het binnenkussen gooiden we weg. Dat moest worden vervangen.

Vol goede moed begin ik met het knippen van het hoesje van de restanten van haar gordijnstof. Vervolgens de naaimachine op tafel en naaien maar. Ik heb geen leesbril bij de hand, maar die heb ik denk ik ook niet nodig. Voor een kussenhoes draai ik mijn hand niet om: dat kan ik ook nog wel blind naaien. En dat is precies wat ik doe. Ik voel op de tast of de draad door de naald zit. Het lijkt erop. Dan maar stikken- echt blind stikken, want ik zie niet wat ik doe. Maar het zit vast! Het andere naadje nog, het kussen erin en dan kan het bovenste randje met de hand worden genaaid. Het gehaakte dekje zet ik opnieuw vast met een haaknaald. Morgen gaan we naar Enschede, dan gaat het kussen mee.

Ik ben tevreden over het resultaat, maar of naaien ooit weer mijn hobby gaat worden? Ik vraag het me af.