"Wat was mijn personeelsnummer ook alweer?" Ik probeer iets te regelen op het werk en daar heb ik mijn personeelsnummer voor nodig. Ik praat hardop in mezelf. "Ik heb 'm uit mijn hoofd geleerd", zegt boezemvriendin. Ja, waarom heb ik dat eigenlijk niet gedaan? Ik rommel in mijn laden en kijk of ik een verdwaald bericht met daarop mijn personeelsnummer kan vinden. Maar nee, ik vind het niet. Gelukkig hebben we tegenwoordig een digitaal personeelsdossier, waar we overal en op elk moment op in kunnen loggen. Tenminste als je je inlogcode nog weet. Had ik niet ergens een apart digitaal mapje met al mijn inlogcodes? Ik vind het direct, maar helaas: die voor het digitale personeelsdossier zit er niet bij. Dan bedenk ik me ineens dat ik nog niet zo lang geleden ook al gevraagd heb om wachtwoordherstel voor mijn personeelsdossier. Ik vind het linkje nog in een bericht in mijn postbus. Maar dat linkje is verlopen... Uiteindelijk komt het goed. Ik vraag opnieuw een wachtwoord aan en vind het personeelsnummer zonder problemen in mijn personeelsdossier.
Maar al die wachtwoorden, hoe onthou je het allemaal? Ik ben paranoia genoeg om niet overal hetzelfde wachtwoord te hebben. Maar vervolgens kan ik ze alleen onthouden als ik ze ergens opsla. En dat schiet natuurlijk ook niet op. Dus probeer ik ze te onthouden, wat natuurlijk niet lukt en dan vraag ik maar weer een wachtwoordherstel aan. Ik ben de ster van het wachtwoordherstel.
Met mijn pincodes heb ik geen probleem. Die zitten er gebeiteld in, tenminste... Zo rond de kerst ging mijn zus samen met haar dochter naar Londen. Bij het boeken van het reisje had ze een creditcard nodig. En die had ze niet. Ze belt me als ik in het plaatselijke winkelcentrum loop. Ik geef haar mijn creditcardnummer door en zo is het reisje zomaar geboekt. Als ze vlak daarna vertrekken geef ik mijn creditcard mee. Dat is tenslotte de kaart waarop geboekt is. Ook de pincode lever ik erbij. Als mijn zus een dag in Londen zit, belt ze me. "Weet je zeker dat dit de goede pincode is? Hij heeft al twee keer geweigerd. Nog één keer en hij is ongeldig." Vol zelfvertrouwen zeg ik: "Ga door, ik weet het zeker." Ik nestel me weer in de bank, tot ik een half uur later opeens een inval krijg: was het niet zo dat je bij een nieuwe creditcard ook een nieuwe pincode kreeg? En had ik haar niet mijn oude pincode gegeven? Waar had ik toch mijn nieuwe pincode alweer opgeschreven? Ik spit mijn boekenkast door en dan vind ik 'm ergens waar niemand 'm zou verwachten (en dat is natuurlijk de bedoeling!). Het is inderdaad een andere. Snel sms ik mijn zus: "Het is toch een andere!" en ik vermeld mijn nieuwe pincode. Als mijn zus het nog een keer geprobeerd had was het natuurlijk te laat geweest. Maar zij was verstandig en had anders betaald.
Dus als het zou kunnen: eén persoonlijke code voor alles alsjeblieft! Ik ben bereid de brief waarop de code verstrekt wordt op te eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten