Don't give up

E. geeft me een brief van de KPN. Op 12 maart willen ze ons overzetten op het alles-in-een-pakket. "Dat hebben we toch allang?", vraag ik. "Sinds december", zegt E. Er is dus hoogstwaarschijnlijk sprake van een communicatiefoutje. We willen niet het risico nemen dat er op 12 maart iets onherstelbaars wordt gedaan. Dus bellen we. Dat wil zeggen: ik bel, want E. heeft het druk. Lees: E. heeft een broertje dood aan dit soort telefoontjes.

Direct maar bellen dan. Met de wetenschap dat iedere minuut me 10 cent kost, luister ik het menu af. Ik luister gedachteloos naar het wachtmuziekje, tot ik opeens hoor wat er gedraaid wordt: Don't give up. Dat getuigt wel van zelfinzicht van de KPN, je moet namelijk wel van het vasthoudende type zijn. En dan krijg ik eindelijk iemand aan de telefoon. Ik leg het hele verhaal uit. "Dan is er blijkbaar iets misgegaan", zegt de telefoniste. Zover waren wij ook al. "Het heeft elkaar hoogstwaarschijnlijk gepasseerd. U kunt het als niet verzonden beschouwen." Dat gaat wel erg makkelijk. "Moet u niet even naar onze gegevens kijken?", vraag ik. Hoe weten ze anders dat ze op 12 maart niets voor ons hoeven te doen?  Ik dring haar onze gegevens op en dan ziet ze dat we inderdaad al voorzien zijn van een alles-in-een-pakket. "U hoeft dus op 12 maart helemaal niets voor ons te doen", herhaal ik nog eens. Ze verzekert me dat ik me daar niet ongerust over hoef te maken.

En zo is het dan zomaar weer geregeld: ik heb op eigen kosten een foutje van de KPN hersteld. En nou maar hopen dat op 12 maart internet niet op z'n gat ligt, de telefoon het nog doet en het beeld niet op zwart gaat.