Het is alweer jaren geleden dat we een konijn hadden. Hij kwam op een goede dag bij ons aanlopen. De oudste twee hadden daarvoor al eens een konijn gehad, dus de jongste claimde dit konijn en noemde hem Skippy. Het konijn was al behoorlijk op leeftijd toen hij bij ons kwam, maar we hebben toch nog ruim vier jaar van hem genoten.
Nog regelmatig praat onze jongste over Skippy. Ze mist hem nog steeds, verzekert ze me regelmatig. En eerlijk gezegd mis ik hem soms ook wel eens. Het was geen aanhalig konijn, het was een eigenzinnig konijn op leeftijd. Maar op de een of andere manier paste het dier bij ons. En hij was een dankbare afnemer van afval van groente. Ik gooi liever niets weg, dus dat kwam goed uit.
Nog steeds gooi ik liever niets weg. Regelmatig verdwijnt er dan ook een restje in de vriezer. En sinds onze oudste op kamers is, is ze een dankbare afnemer van zo'n restje. Kleine bakjes met inhoud variërend van een stukje hartige taart tot tortilla's of stamppot verdwijnen in de vriezer. En aan het eind van het weekend gaat dat regelmatig bij haar in de tas. Laatst zei onze zoon: "Zij is de nieuwe Skippy". Wij wisten precies wat hij bedoelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten