Ik sta in de bibliotheek bij het tijdschriftenrek. In de periode dat mijn blog uit de lucht was, is de plaatselijke bibliotheek hier gesloten. De jongste en ik gingen iedere vrijdagavond naar de bieb. Dat was, aldus de jongste, ons 'moeder-dochter-moment'. We keken samen naar boeken en maakten een praatje met de bibliothecaresse, die we natuurlijk allemaal kenden. "Hoe moet dat nou verder met ons moeder-dochter-moment?", was dan ook de brandende vraag na de sluiting. Tegenwoordig gaan we naar de bieb verderop samen met E. Dus nu is het een vader-moeder-dochter-moment. Haar favoriete moeder-dochter-momenten zijn nu shopsessies.
De bieb die we nu bezoeken is veel groter. Dat heeft voordelen, maar ook nadelen. Het voordeel is natuurlijk de veel grotere collectie. Het nadeel is dat je elkaar gemakkelijk uit het oog verliest. De bieb heeft twee verdiepingen, dus we waaieren al snel uiteen naar verschillende hoeken van de bibliotheek. Gelukkig hebben we allemaal een mobiele telefoon, dus we kunnen elkaar altijd bereiken.
Het tijdschriftenaanbod in de grote bibliotheek is ook groter. Ik probeer er een beetje overzicht op te krijgen, als ik word afgeleid door het geblaf van een flinke hond. Ik kijk verstoord rond. "Welke idioot neemt zijn hond nou mee naar de bibliotheek?", vraag ik me af. Ik krijg de hond niet in het vizier. Opnieuw begint de hond te blaffen. "Mag dat eigenlijk wel?", vraag ik me vervolgens af. Ik kijk opnieuw geërgerd rond. Tot ik me opeens realiseer dat het wel van heel dichtbij komt. Sterker nog, het komt uit mijn eigen tas. Het blijkt de ringtone te zijn die de jongste voor zichzelf heeft geprogrammeerd in mijn nieuwe iphone. Ze is klaar, meldt ze, net als haar vader. Ik wandel naar de doe-het-zelf-scanbalie en daar treffen we elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten