Afrikaans bukken en de deegroller

Regelmatig word ik geplaagd door rugpijn. Daar ben ik aan gewend. Ik weet er -al zeg ik het zelf- goed mee om te gaan. Iedere ochtend -op een enkele spijbelbeurt na- doe ik grondoefeningen. Dat heeft geleid tot het gewenste spiercorset langs de ruggengraat. De rolbeweging over de vloer is als het ware een massagebeurt.


Zo af en toe loopt het een beetje uit de hand. En dat is nu het geval. Vorige week had ik het er nog met mijn moeder over: "Dat zittende werk van jou is ook funest", zegt ze. "Ja, wat dan?", zeg ik. Ooit wilde ik warme bakker worden. Regelmatig prijs ik me gelukkig dat ik daar niet voor gekozen heb. "Staand werk is ook niks en liggend werk had je toch ook niet leuk gevonden, of wel?" Maar ze heeft wel gelijk. Deze week kon ik iets meer variëren in houding en dat is echt beter.


Ondertussen probeer ik alles wat ik zo links en rechts lees. Een tijdje geleden las ik dat Afrikaanse volken amper rugklachten hebben. In het artikel dat ik las werd dat toegeschreven aan de manier waarop Afrikanen bukken: met gespreide benen en een rechte rug. Ik heb het de afgelopen weken toegepast en ik ben enthousiast. De wasmand til ik nu met gespreide benen van de grond, ik haal de was met gespreide benen uit de wastrommel en ik pak de pannen gespreid uit de kast. Dus als de jongste vanmiddag behulpzaam vraagt: "Zal ik die rijstwafels even voor je onder uit de kast halen?", zeg ik: "Nee hoor, het lukt wel." "Ze gaat Afrikaans bukken", zegt de oudste. En inderdaad: ik buk op z'n Afrikaans en geen vuiltje aan de lucht. In één vloeiende beweging worden de rijstwafels vanuit de kast naar de tafel verplaatst.


Een eigen vinding is het hanteren van de  deegroller als massageinstrument. Met name mijn bovenbenen en bilspieren moeten het ontgelden. Daar zitten allemaal triggerpoints die gevoelig zijn als je rugklachten hebt, las ik. En die zitten daar inderdaad! Die triggerpoints ga ik met grof geweld te lijf: onder het motto Wel is boas, triggerpoint of ik? Me dunkt dat die spierknopen dan toch wel moeten toegeven dat ik de baas ben.


En als dat niet zo is en het allemaal niet helpt, moet ik toch maar eens gaan kennismaken met onze nieuwe huisarts.