Voorwaar een topprestatie

Voor je het weet is het 's avonds alweer laat. Het lukt me zelden om ruim voor middernacht naar bed te gaan. De jongste gaat een stuk vroeger, maar ook zij probeert de dag altijd nog een beetje te rekken. Gisteren duurde het maar liefst vijftig minuten voor ze klaar was om naar bed te gaan. Waar ze haar tijd dan zoal aan besteedt, is me een raadsel. En dat houdt ze ook graag zo.Vanavond hang ik met mijn moeder aan de telefoon als ze zich gaat omkleden. "Wacht even", zeg ik tegen mijn moeder. Ik roep de jongste na: "Het is nu half negen. Ik let op de tijd!" Het is niet anders: ze gedijt bij een beetje druk. Vier minuten later komt ze met een overwinningsgebaar en vier vingers in de lucht de kamer binnenhuppelen. "Vier minuten", zegt ze. Ik hang nog steeds met mijn moeder aan de telefoon. "Ze komt in een overwinningsroes binnen", zeg ik tegen mijn moeder. "Alsof ze de elfstedentocht heeft gewonnen", zegt onze zoon. En inderdaad, de euforie is te vergelijken met die van Henk Angenent toen hij in 1997 de elfstedentocht won. "Mijn moeder deed altijd alsof ze een olympische medaille verdiende als ze een aspirine had genomen.", vertelt mijn moeder. Blijkbaar zit het hebben van een verwrongen beeld van een topprestatie in de familie.