Ik had er niet meer op gerekend. Maar ook dit jaar liep ik weer mee voor Sint Maarten. De jongste is nu zover dat ze wel samen met een vriendinnetje kan -dacht ik. Maar het vriendinnetje in kwestie is bang in het donker. En met een lampion lopen is nou eenmaal leuker als het donker is. Haar ouders vonden het dan ook niet goed dat ze met z'n tweeën langs de deuren gingen. En dan vraag je je natuurlijk af: als ze dat vinden, waarom loopt dan haar vader of moeder niet mee? Wel, de vader liep met een broertje en helaas was de moeder net zwak, ziek en misselijk. Dus dankzij mijn ijzeren gestel was ik weer in de achtervolging voor Sint Maarten. Eigenlijk voor een ander kind.
Ik heb direct aangekondigd dat dit de laatste keer is. Ik loop nu alweer zo'n dertien jaar met de kinderen mee. Eerst alleen met de oudste. Daarna met de oudste twee en toen met alledrie. Toen ze nog heel klein waren, zongen de oudste twee en de jongste drong zich naar voren voor een indrukwekkend staaltje playbacken. Tot grote ergernis van haar oudere broer en zus, had ze hier ook nog enorm veel succes mee.
De oudste twee hebben die periode afgesloten. Zij doen nu de deur open en trakteren. Ieder jaar is het ook weer spannend: wat krijgen we? Vandaag gonsde het ook: "Daar moet je heen gaan - Daar krijg je een hele reep chocola - Daar krijg je waterballonnen - Daar krijg je knalerwten." De jongste ging doelgericht te werk. In het winkelcentrum is voor haar de slager het hoogtepunt. Daar krijgen ze een halve warme rookworst. De oudste sloeg de slager om die reden altijd over, maar de jongste twee zongen bijzonder graag een liedje voor een rookworst.
Bij ons ging het vroeger niet anders: ook wij wisselden uit waar we het beste konden lopen. Wij hadden niet veel winkels in het dorp, dus zingen in het winkelcentrum was er niet bij. Maar iedereen wist dat je bij de dominee moest zijn. Die trakteerde namelijk op Marsen. Mini's bestonden toen nog niet, dus kregen we een hele. De dominee was nooit zo populair in ons ongelovig dorp als op 11 november. En ook al waren ze altijd een beetje wit uitgeslagen, dat maakte niet uit: zo'n Mars was een echte traktatie.
Er is weer een zak vol snoep opgehaald. En nu komt de volgende uitdaging: hoe komt 'ie zo snel mogelijk weer leeg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten