Vrouwen praten gemakkelijker over hun gevoelens dan mannen. En dat is mooi. Maar soms gaat het wel eens te gemakkelijk. Zo was ik vanmorgen in ons winkelcentrum op cadeautjesjacht. Mijn radar stond afgesteld op schaphoogte. Ik lette niet echt op mensen. Tot er natuurlijk iets gebeurt dat me niet kan ontgaan. Zo wordt mijn focus op het schap onderbroken door twee vrouwen. Vriendinnen van elkaar denk ik, gezien de vertrouwelijkheden die worden uitgewisseld. Vrouw A loopt met een wandelwagen met een klein kind erin. Vrouw B. cirkelt om vrouw A. heen. Zij is een stuk wendbaarder en pakt dus de spullen op moeilijk bereikbare plaatsen. Door de wandelwagen zit er een behoorlijke ruimte tussen de twee vrouwen. Vandaar dat ik de conversatie moeiteloos kan volgen.
Vrouw A: "En toen zei hij: Dan had ik je laten gaan. Dat is ook liefde, jou je vrijheid geven. Ja en dat is ook wel zo natuurlijk. Maar goed, dat is dus niet gebeurd." Ze vertelt het op luide toon. Je ziet vrouw B denken: "Ja, ja, dat zal wel, daar trap ik niet in." Ik denk: wat een eikel. Eerst een kind bij haar maken en dan ook nog niet je best voor haar doen. Ik ben er vrij zeker van dat vrouw B. iets soortgelijks denkt. Ze vermijdt oogcontact met vrouw A. En ze besluit blijkbaar dat het gesprek nu wel een andere wending mag nemen. Misschien vindt ze dat er wel genoeg intimiteiten publiekelijk zijn geventileerd. In ieder geval kiest ze voor een sterke strategie: de strategie van afleiding. Ze wijst vrouw A. op iets leuks voor haar kind. En dat werkt altijd. Ik kan me met een gerust hart weer focussen op de cadeautjesjacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten