vrijdag 7 november 2008

De routinier in het veld

Ik aquajog al jaren. Inmiddels elf jaar al.  Ik heb badmeesters en badjuffen zien komen en gaan. En hele hordes (voornamelijk vrouwen) aan me voorbij zien trekken. Het waren passanten. Geen ware gepassioneerde sportbeoefenaars zoals ik. Ik ben de routinier in het veld. Ik doe de Jumping Jack zonder met de ogen te knipperen. Omdat ik alleen ben, heb ik veel oog voor wat er om me heen gebeurt. De meeste vrouwen zijn met z'n tweeën of drieën. En die zijn gedurende de les vaak met elkaar in gesprek. Ik ben de enige die alleen komt. Ik ben degene die de gesprekken opvangt. Heerlijk. 

Ik heb al heel wat voorbij zien komen. Als je gaat aquajoggen krijg je een wetbelt om. Die houdt je drijvende. Dus zinken kan niet, dacht ik altijd. Tot er een keer een vrouw in het bad stapte die direct zonk. Ze kon niet zwemmen, maar ze dacht: joggen in het water, dan is er ook een bodem in beeld. Maar nee dus. Een voorbij joggende vrouw kon haar nog net grijpen. Ze is de rest van de les langs de rand geschuifeld. De badjuf vroeg haar na de les met klem om toch maar niet meer terug te komen. Ontspannen lesgeven was er voor haar niet bij met een drenkeling in het bad.

Ik ben begonnen bij een badmeester. Ik kom hem nog wel eens tegen in het winkelcentrum. Hij is allang met de VUT. De badmeester was razend populair. Bij het aquajoggen vooral bij de oudere dames, maar met zwemles was hij ook een van de toppers. Onze oudste is een hele tijd bij hem blijven 'hangen', omdat hij zo leuk was. Hij had altijd praatjes volop: zo kon een vrouw die winderig was beslist niet rekenen op de discretie van de badmeester. "Prei gegeten?" loeide hij door de zwemhal.

Soms kom ik wel eens mensen tegen die ooit op aquajoggen zijn geweest. Zo waren er ooit twee zussen samen op aquajoggen. De een had geen kinderen. Ze trof een bekende bij de kleedhokjes. Over en weer werd nieuws uitgewisseld. "Hoe is het?", vroeg de kennis. "Ach je weet hoe dat gaat", zei ze "geen kinderen hè, dan ben je altijd druk en aan het werk." Het is werkelijk jaren geleden, maar ik ben het nooit vergeten. Ik had zelf toen drie kleine kinderen en was stomverbaasd om te horen dat zij dacht dat je het druk had als je alleen maar met jezelf en je werk bezig bent. Vorige week kwam ik haar tegen - waar anders dan- in de super. Ze heeft schijnbaar op latere leeftijd toch nog kinderen gekregen. Ze was boodschappen aan het doen met twee kleintjes. Echt gesmeerd liep het niet. Ik had even een binnenpretje: ze weet nu wel hoe het in elkaar steekt. Ze heeft het inmiddels geleerd - the hard way.

Het waren geen blijvertjes: de zinkende vrouw, de vrouw die graag prei lustte en de drukke single. Ik daarentegen wel. En toch is mijn tienjarig jubileum is voorbij gegaan zonder enige vorm van huldiging. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten