Onze oudste is op werkweek naar Griekenland. Ze reizen rond. Iedere dag laat ze even van zich horen. Ze geniet en beleeft heel veel. Griekenland is voor haar nieuw, dus ze doet veel nieuwe indrukken op. Ze heeft een intensief programma. En dat hoor ik na een aantal dagen aan haar stem. De vermoeidheid gaat ook een rol spelen.
Zondag zijn ze aangekomen in Athene. Athene was -in haar woorden: "Fokking heet en fokking druk". Geen stedentripmateriaal dus. Nafplio -de vroegere hoofdstad van Griekenland- was mooier, kleiner, rustiger. Ze heeft al in zee gezwommen, in het zwembad bij het hotel en verschillende ruïnes zijn voorbij gekomen. Gisteren vertelde ze dat ze weer twee ruïnes had bezichtigd. Maar die leken toch wel erg veel op die van de dag daarvoor. Vandaag zijn ze weer verkast en dan reizen ze morgen door naar Athene. Daar pakken ze zaterdag het vliegtuig naar Brussel. En van Brussel gaat het met de bus verder naar huis.
Nog twee nachten en dan is ze er dus weer. Dan ben ik blij. Niet dat ik ongerust ben. Ze is heel zelfstandig en je kunt haar rustig haar gang laten gaan. Dat doe ik dan ook. Het is meer dat ik het stil vind, zo met zijn vieren. En dan is ze ook nog niet eens de grootste druktemaker in huis. Ze is heel rustig, dat is het ook niet. Het punt is dat ze erbij hoort: ze maakt het plaatje compleet. En ik ben pas weer rustig als het plaatje compleet is. Deze week dacht ik nog: "Zo is het dus als je kinderen uit huis gaan". Je zult er op een gegeven moment wel aan toe zijn - het is ook the way of the world natuurlijk- maar zover is het bij mij nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten