Breikunst

E. loopt al een poosje rond met zijn muts op. Hij draagt de muts als een eierwarmer of een theemuts. Alleen het randje knelt om zijn hoofd, de rest staat recht omhoog. "Je lijkt net een moslimman uit een of ander ver bergstaatje", zeg ik hem. "Was ik maar een moslimman uit een of ander ver bergstaatje", moppert hij. Hij heeft een hekel aan dit weer. En dan ben ik ook nog in huis bezig. Niet aan het klussen, maar aan het rommelen. "Dat kan ik er gewoon niet bij hebben.", moppert hij verder. "En dan dat klotenweer."

Ik heb helemaal geen last van dit weer, mijn humeur lijdt er niet onder. Op de zaterdagmiddag ruim ik samen met onze jongste de trampoline op. Hadden we natuurlijk beter eerder kunnen doen, want ik had bijna bevroren handen. Maar als ze dan weer warm worden, dan tintelt het wel lekker. Het is duidelijk: er is teveel contrast tussen mijn humeur en zijn humeur. Dat kan E. er zeker niet bij hebben. "Ik vind het juist wel lekker", zeg ik. "Verwarming aan, lichtjes aan." 's Middags loop ik nog even naar de lichtboetiek hier een paar huizen verderop. Door al dat klussen waren we door onze stoppen heen. E. had in zijn horoscoop gelezen dat ik veel geld uit zou gaan geven aan het interieur. Het laatste wat ik wil is E. teleurstellen als hij in een dip zit. Dus heb ik behalve die stoppen ook nog vier lampen gekocht. Ook bij de lichtboetiek ging het natuurlijk over het weer. "Ik vind het ook helemaal niet erg" vertelt de mevrouw van de lichtboetiek. "Je doet er gewoon een extra lichtje bij aan. Gezellig." "Ja, vind je het gek" knort E. nog even verder.

Hij verdwijnt na het eten in de kamer om de krant te lezen. Even later komt hij zowaar met een spontane glimlach op het gezicht binnenlopen. In de zaterdagbijlage van de NRC stuit hij op de breikunst van Jimini Hignett. En dat kikkert hem op. Alleen maar omdat het kunst is natuurlijk. Toch goed dat hij geen moslimman uit een ver bergstaatje is.