Trots op moeke

Ik ben trots op moeke, mijn moeder. Mijn schoonzusje zei ooit dat ik moeke uitspreek met een zachte k. En dat klopt. Het is een liefdevolle k. 

Mooi bericht

Vanmorgen plaatst mijn moeder een bericht in onze familie-app: "Tot 8 oktober 2030 nog een gevaar op de weg." Ze heeft haar rijbewijs verlengd. Ze heeft een foto van haar rijbewijs en een emoji van een flamencodanseres toegevoegd. Mijn moeder is 89 jaar. Ze mag dus in ieder geval nog tot haar 95-ste blijven rijden. En voor de goede orde: ze is geen gevaar op de weg.

Ooit haalde ze haar rijbewijs, toen nog niet zoveel vrouwen dat deden. Een beetje bijzonder vond haar moeder dat dan ook. Ze had toch een man die haar overal wel naartoe wilde rijden? Maar moeke wilde zelf kunnen rijden. En dat heeft ze haar hele leven gedaan. 

Avonturen

We hebben mooie avonturen beleefd met moeke in de auto. Toen ze pas haar rijbewijs had, ging ze er direct met ons -de drie dochters- op uit. Misschien niet de allerbeste keuze. Mijn middelste zus was zo jong als ze was technischer dan de rest van ons bij elkaar. "Moeke moet je dat tiktokding niet uitzetten?" vroeg ze. En ooit strandden we op zoek naar Spiek aan diek middenin een weiland. Even een afslagje te vroeg of te laat. Maar het mocht de pret allemaal niet drukken. Integendeel. We hadden veel pret. 

Een bejaarde rijder is moeke niet. Een garagehouder zei ooit tegen mijn vader: "Joen vrouw is n pittige rieder Striek". En nog steeds: ze scoorde onlangs nog een bekeuring voor te hard rijden. 

Dus: trots op moeke.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Grootzus

Mijn jongste zus is zes jaar jonger dan ik. Vorige maand was ze jarig. 

Nu we volwassen zijn is zes jaar niet zo´n groot verschil. Maar als kind was het een wereld van verschil. Toen zij op de basisschool kwam, ging ik naar de middelbare school. 

Gedaan met de rust

Mijn andere zus verschilt twee jaar met mij. Vorig jaar kreeg ik op mijn verjaardag het door mijn kinderen gepersonaliseerde boek Mijn eerste achttien jaar cadeau. Bij haar geboortejaar stond: En toen was het gedaan met de rust. En zo was het ook. Ik was een rustig en eigenzinnig kind, dat graag las en knutselde. Zij was zeer ondernemend en hield van badminton en actie in het algemeen. Alhoewel het inderdaad gedaan was met de rust, bleek het een goede combinatie.  

Toen werd mijn jongste zus geboren. Mijn moeder beviel thuis. Ik herinner me dat nog. Dat is vooral te danken aan mijn middelste zus. Toen zij namelijk merkte dat er iets aan de hand was en wilde erbij zijn.  

Schattig

Er is een foto waarop mijn middelste zus en ik naast de kinderwagen van mijn jongste zusje staan. Ze is dan al zover dat ze rechtop in de kinderwagen zit. Heel schattig. Alhoewel de foto zwart-wit is, weet ik nog dat het teddyjasje dat ze droeg roze was. En zo weet ik nog veel meer.

Toen ik puberde (ik was overigens een heel gemakkelijke puber), speelde mijn zusje nog met poppen. Ze speelde dan vaak met een vriendinnetje. Ze speelden dan grootzus en kleinzus. Het was altijd even knokken wie grootzus was, want dat wil iedereen zijn natuurlijk. 

Zelf weet ze daar niets meer van, maar ik hou de herinnering levend. Als ze ons voor haar verjaardag uitnodigt in de familie-app, reageer ik met: Grootzus is erbij. Mijn andere zus gaat er overheen met: Middelzus ook. Mijn moeder kan niet achterblijven en reageert met: Oermoetje ook. 

Blij dat ik grootzus ben.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Napruttelen

E. valt over de opmerking in mijn vorige blog dat ik niet bij de culturele elite wil horen. "Daar hoor je natuurlijk wel bij", zegt hij. Ik ben het niet met hem eens. "Je bent hoogopgeleid en je hebt een bovengemiddelde belangstelling voor kunst en cultuur", zegt hij. Daar valt geen speld tussen te krijgen. Behoor je dan automatisch tot de culturele elite? Dat lijkt mij niet. Dan liep ik wel achter de ballen van de NRC aan.

Toeval

"Ik ben toevallig hoogopgeleid", zeg ik. "Ja, zo lust ik er nog wel een", zegt E. Ik koos voor mijn studie, omdat dat op mijn lijf geschreven was. Ik heb zolang ik me herinner belangstelling voor taal gehad. Ik studeerde niet om te studeren. Ik had namelijk ook wel bakker willen worden. Of creatief therapeut. En er was een tijd dat trucker zijn me heel aantrekkelijk leek. 

Het zet me wel aan het denken. Ik ben er denk ik uit. Het is niet het culturele deel in de culturele elite dat me tegen de borst stuit. Het is het elitaire deel. Je onderscheiden, je kop boven het maaiveld uitsteken? Zeker doen. Elitair zijn is anders. Dat is je verheven voelen, uitverkoren zijn. En daar komt geen goeds van.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Vijf ballen

"Ik durf het bijna niet te zeggen." E. leest de NRC. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Het onvoorstelbare gebeurt al. Maar dit had ik zeker niet verwacht. "Die Zweiflers krijgen vier ballen van de NRC." De NRC recenseert film en tv aan de hand van een ballensysteem. Vijf ballen is het maximum.

In de  greep

E. en ik kijken naar Die Zweiflers (nadat ik B&B vol liefde heb gekeken natuurlijk) en ik vind het geweldig. De serie gaat over een Joodse familie in hedendaags Duitsland. De onderlinge relaties, de manipulatie, de strijd rond de identiteit, de diepe sporen die de Tweede Wereldoorlog heeft getrokken, het onbegrip, de generatiekloof allemaal vervat in een tragisch-komische mix. Jammer genoeg zijn er maar 6 afleveringen. Als het iedere dag op TV zou zijn, zou ik iedere dag kijken. Ik ben in de greep van Die Zweiflers. Het krijgt van mij vijf ballen.

Van slag

Ik ben het dus eigenlijk met de recensent van de NRC eens. En daar zit het probleem. Dat gebeurt namelijk nooit. Als de NRC komt met een waardering van een of geen bal, dan weet ik bijna zeker dat het een 'must see' is. De recensies in de NRC vind ik vaak elitair, bestemd voor de culturele elite. En daar wil ik niet bij horen. Dus geen ballen bij de NRC is voor mij een dikke vette aanbeveling. Dat is mijn kompas. Dus nu is mijn kompas van slag. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Even schudden

Na mijn vakantie begeeft mijn laptop het. Niet zo raar, want het is een oudje. Collega ging met pensioen en toen nam ik zijn laptop over. Toen was het al geen nieuwe meer. Maar nu is het toch echt over en uit voor deze. Ik kan dan ook een nieuwe komen halen. Ik denk niet spiksplinternieuw, maar nieuwer dan ik had. Alles wordt weer opnieuw ingesteld en met enige vertraging kan ik weer aan het werk.

Kuren

Vorige week krijgt ook de nieuwe laptop kuren. Hij typt zonder dat ik het toetsenbord aanraak. Wat er getypt word zie ik niet, want ik kom niet verder dan het scherm waarop ik mijn wachtwoord moet invullen. En dat heeft geen 280 tekens. Zonder wachtwoord en authenticator kan ik niet aan het werk. 

Goed mis

Ik ken het nummer van de helpdesk gelukkig uit mijn hoofd. Ze helpen me zoals altijd heel vriendelijk. Van afstand kijken ze met me mee. "Vreemd", zegt de specialist. Ook als hij het overneemt gaat het mis. En dat schijnt het teken te zijn dat het echt mis is. Even uitloggen en opnieuw weer opstarten. "Heb ik al gedaan", zeg ik. Maar we doen het nog een keer. Het maakt niet uit. Mijn laptop is nog steeds bezeten.

Een grap? 

"Het lijkt wel of de spatiebalk of de controltoets vastzit. Misschien zit er iets tussen.", aldus de specialist. Het lijkt me sterk. Ik ben erg schoon op mezelf en mijn laptop. Ik neem kwark en geen brood mee naar het werk, dus kruimels kunnen het niet zijn. Dan moet het al rondvliegende winterwortel zijn. Want die eet ik wel altijd. Maar ik ga ervan uit dat dat niet zo fijngemalen is, dat het zich in mijn toetsenbord nestelt. Het is een beetje een raadsel. "Probeer je laptop even ondersteboven houden en te schudden", adviseert de specialist me. Ik kijk even rond of er geen candid cameraploeg van onze ICT-afdeling achter de deur staat. Is dit een grap? Dat lijkt niet het geval, dus ik hou 'm op de kop en schud. En ja hoor, hij doet het weer. 

Ik zou het zelf niet hebben bedacht, maar ik vind het een fantastische tip. Ik kan het iedereen aanraden. Ik schud 'm nou regelmatig even als het niet gaat zoals ik wil. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Wie nait - doe

Als je heel lang samen bent, dan is er steeds meer wij. Je vergroeit met elkaar. Sommige stellen nemen dat wel heel letterlijk. Die fietsen op dezelfde fietsen, dragen dezelfde outfits en hebben dezelfde kapsels. E en ik zijn niet gelijk, maar wel compatibel. Ik doe graag dingen met hem samen, maar er moet ook ruimte zijn voor mijn eigen dingen. Want we zijn niet gelijk. 

Meer tijd samen

Als je allebei werkt, dan gaat het vanzelf: je hebt je eigen werk met het netwerk dat daarbij hoort. Als je stopt met werken, krijg je veel tijd die je vaak ook meer samen invult. Dus dan gaat het met elkaar vergroeien dubbelop.

Compromissen

Mijn schoonouders kenden elkaar hun hele leven. Ze groeiden samen op in een klein dorp. Tijdens hun gepensioneerde bestaan trokken ze er veel met elkaar op uit. Met de caravan, wandelend of op de fiets. Mijn schoonmoeder vertelde daar altijd enthousiast over. Zo vertelde ze eens: "As wie in Delfziel binnen, din mouten wie eevm op diek kieken". Waarop mijn schoonvader zei: "Wie nait, doe." Hij keek ook wel even op de dijk, maar het was mijn schoonmoeder die dat graag wilde. Het was een compromis.

Doe

Het is hier in huis een gevleugelde uitspraak geworden. Vanmorgen bespreken we de voordelen van de fotozoekfunctie van Google met onze zoon. Ik gebruik die functie vaak om planten op te zoeken als we wandelen. Als ik vertel: "Dij bruken wie ook voak as wie wandeln", zegt E dan ook: "Wie nait, doe." 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Jank*

De zomervakantie is begonnen. Vroeger zag ik er altijd een beetje tegenop. Als het namelijk zover was, dan vroegen mijn tantes of ik bij ze kwam logeren. En hoe leuk en aardig ik ze ook vond, dat wilde ik niet. Ik wilde thuis zijn. Als ik niet thuis was, had ik 'jank' naar huis. Heimwee.

Je eigen gang gaan

Dat is lang zo gebleven. Zelfs als we met ons gezin op stap gingen had ik heimwee. Hoe leuk het ook is om met z'n allen op pad te zijn. Ik had 'jank' naar het gewone. Naar ritme en structuur en mijn eigen gang weer kunnen gaan.  

Nooit meer naar huis 

Toen ons huis afbrandde, had ik ook heimwee. Eenmaal van de schrik bekomen, realiseerde ik me: "Nu kan ik nooit meer naar huis." We woonden een jaar lang in een ander huis. Dat was een tussenjaar. Een jaar waarin je niet echt thuis bent. Met het nieuwe huis, mooier en eigentijdser, kon ik eerst niet zo blij zijn. Het was niet thuis. Inmiddels ben ik natuurlijk erg blij met ons huis en is het allang weer een thuis. Dat maak je er namelijk zelf van.

Nostalgie

Soms heb ik heimwee naar hoe het was. Toen iedereen nog leefde en de familie nog op volle sterkte was. Hectische verjaardagen met veel mensen in een kleine ruimte. Jaarwisselingen waarbij we oliebollen voor alle buurtgenoten bakten. De tijd dat de kinderen nog klein waren. Maar ook mijn eigen jeugd: op de fiets naar een schuurfeest met een fles cola achterop, dubbellikkers die we doorbraken, of spelen onder de houtzaagmolen.  

Ooit zagen we op RTV Noord een documentaire over meisjes die jong bij de boer gingen werken. Inmiddels oude vrouwen. Ze vertelden onvoorstelbare verhalen. Een van de vrouwen vertelde dat ze heel veel last van heimwee had. Om te benadrukken dat dat niet onderschat moet worden zei ze: 'doar kin je dood aan goan hur'. Zelf had ze het overleefd.

*jank is Gronings voor heimwee. Winsteg kan ook. De letterlijke vertaling van heimwee is thuispijn.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Opgefokt of ook wel pissig, kregel, kribbig en gefrustreerd

"Misschien moet je even gaan yogaën.", zegt E. Ik werk thuis en we drinken samen een kop koffie. Ik ben om 10 uur al behoorlijk opgefokt. Ik heb deze week namelijk een andere laptop van het werk gekregen. En het geluid doet het niet. Dat is toch wel lastig als je veel teamsvergaderingen hebt en filmpjes moet maken, bij voorkeur voorzien van geluid. Dus daar bel ik eerst achteraan. Er wordt aan gewerkt door de specialisten in ons bedrijf. Dat kan een uur duren. Ook lukt het niet om in te loggen voor de mail. Dat komt omdat we zijn overgestapt naar een andere authenticator. We willen ons werk natuurlijk veilig doen en daarvoor is dat nodig. Dat snap ik allemaal. Maar ik kan de nieuwe authenticator niet gebruiken op mijn telefoon, omdat dat een te oud exemplaar is. Voor medewerkers zoals ik is er een alternatief. Maar dat werkt niet vlekkeloos. Ik ben er maandag ook al een halve dag mee bezig geweest. Dus het heeft zich al een aantal dagen opgebouwd. Ik zit nu tegen het ontploffingspunt aan. 

Het vret in

Ik ventileer mijn frustratie bij E. Ik voel het in mijn hele lijf. Ik ben getergd, geërgerd, ontstemd, prikkelbaar, kregel, pissig, kribbig en gefrustreerd. Ik voel dat het zich vastzet, of zoals de moeder van boezemvriendin zegt 'het vret in.'. Mijn kop koffie gooi ik in een keer achterover. Doorgaans drink ik 's ochtends maar een kop. En die heb ik nu onbewust weggewerkt. Er nog eentje wegwerken helpt me niet om minder opgefokt te zijn. Dus daar zie ik maar van af. E doet nog een mooi aanbod om mijn agressie te kanaliseren. "Als je wilt mag je mijn papierversnipperaar wel gebruiken." Het is een tafelmodel. Maar dat sla ik af. "Ik heb een grotere nodig", zeg ik.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Smart in huis

"Er komt nooit meer een generatie die zoveel heeft zien veranderen." Dat zei mijn opa altijd. Hij werd in 1895 geboren en hij is 85 jaar geworden. In zijn tijd van leven maakte hij de mechanisatie en industrialisatie mee. Tractoren, vliegtuigen en auto's veranderen alles. Je draaicirkel vergroot namelijk enorm als je de beschikking hebt over gemotoriseerd vervoer. Een vliegtuig brengt de wereld dichtbij. De industrialisatie betekende veel voor de inzet van mankracht. 

Geen grenzen

Dat hij dacht dat er nooit meer zoveel zou veranderen komt omdat je geen idee hebt waar de grens aan mogelijkheden ligt. Die verschuift namelijk voortdurend. Hij had niet kunnen voorzien welke impact de digitalisering, automatisering en AI zouden hebben op de samenleving. Er zijn geen grenzen. 

Met de app

Gisteren dacht ik even aan mijn opa. We kregen namelijk nieuwe rolgordijnen. Je kunt ze met de app bedienen. E. vindt het zwaar overdreven, maar ik vind het te gek. De man die de rolgordijnen komt installeren vindt dat duidelijk ook. Hij stelt ze allemaal in en test uitgebreid of het werkt. Hij legt me uit wat ik allemaal kan instellen en vertrekt met de boodschap: "Speel er maar even mee". En dat heb ik gedaan. Gistermiddag heb ik voor ieder gordijn timers ingesteld. 

Smart

Gisteravond is het dan zover. De lampen zijn al smart. Dus die gaan vanzelf aan. Ik wacht vol spanning af wat er gaat gebeuren. En ja hoor, een uurtje later zakken de gordijnen automatisch. Op eentje na. Die gaat helemaal omhoog. Daar had ik even een instelling over het hoofd gezien. 

Het zijn bescheiden stapjes op weg naar een smart home. Waar het gaat eindigen? Ik weet het niet, maar ik ga het meemaken. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Energetisch beperkt

Ik ben energetisch beperkt. Dat weet ik sinds gisteren. Toen moest ik namelijk naar de bedrijfsarts. Sinds mijn hart op hol sloeg heb ik een tijd minder gewerkt. Inmiddels werk ik alweer fulltime. Het was dus een beetje mosterd na de maaltijd. Maar ik was er nog niet geweest en het moet volgens de Wet Poortwachter. En als brave burger hou ik me natuurlijk aan de wet. 

In de hal

Ik moet plaatsnemen in de hal. Daar word ik afgehaald. De afspraak is om 9.00 uur. Dus ik zit stipt negen uur in de hal. Het is een beetje vreemd om in het gebouw waar je werkt in de hal te gaan zitten wachten. Collega's die binnenkomen, kijken me dan ook verbaasd aan. Ik maak met iedereen een praatje.

Even checken

Als het een paar minuten na negenen is, ga ik zelf maar eens kijken waar de bedrijfsartsen zitten. Het is er nog donker. Ik neem weer plaats in de hal en check mijn uitnodiging. Datum en tijdstip kloppen. Alhoewel ik in de uitnodiging lees dat de afspraak niet vrijblijvend is, geloof ik het wel. Om tien over negen ben ik weer op weg naar mijn kamer als een collega me aanspreekt. De bedrijfsarts is inmiddels gearriveerd. 

Chic

Ik praat de bedrijfsarts even bij. Dat ik na de operatie meer energie heb en inmiddels weer 100% werk. En dat dat prima gaat. Ik kan nu ook in mijn vrije tijd weer dingen ondernemen. Ik verken de grenzen. Zo nu en dan ga ik even over een grens en dan ben ik bekaf. Hij waarschuwt me dat ik niet teveel over de grens moet gaan. Dat ik me dan ook vrij moet voelen om even gas terug te nemen. We zetten er een punt achter en hij vat het even samen. Hij concludeert dat ik nog wel 'energetisch beperkt' ben. Die is nieuw voor mij. Ik hou 'm erin. Het is tenslotte veel chiquer dan bekaf, doodop, lam, of uitgeteld. En als de beperking eraf is, kan ik altijd nog zeggen dat ik energetisch onbeperkt ben. Of energetisch grenzeloos.  

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Kriebeltreatment

Twee deuren verderop zit een headspa. Er gebeurt van alles waar ik nog nooit van heb gehoord. Maar dat ligt ongetwijfeld aan mij. Ze doen allerlei behandelingen aan hoofd en haar. Het is mogelijk om je wenkbrauwen te laten doen en zelfs wimperextensions zijn mogelijk. Ook van wimperextensions had ik nog nooit gehoord. Maar volgens mij zijn dat gewoon valse wimpers - of in hedendaags populair lingo 'fake' wimpers.  

In de aanbieding

Vanmorgen rij ik er op de fiets langs. Er staat een klapbord buiten waarop ze een aantal behandelingen promoten. Zij noemen het natuurlijk treatments. Er is een treatment bij waar ik bijna van van mijn fiets val. Kriebeltreatment. Heb ik dat wel goed gezien? Als ik terugfiets draai ik me om. En ja hoor, het staat er echt: kriebeltreatment. 

Gelukshormonen 

Ik zoek even uit wat het is, want ik ben wel benieuwd wat er twee deuren verderop gebeurt. Kriebelen, zo blijkt, is het nieuwe masseren. Het schijnt ultiem ontspannend te zijn om gekriebeld te worden. En het maakt gelukshormonen aan. Voor ons is het geluk dus altijd binnen handbereik. Om precies te zijn: twee deuren verderop. Jammer dat ons familiemotto Blief mie van de kop is.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Stil zijn

Soms ben je stil van de dingen die gebeuren. In je leven of in de wereld. Ik ben een poosje stil geweest. Ik heb het laten gebeuren.  

Spiegelen

Stil zijn. Even niets zeggen. Soms is dat het moeilijkste dat er is. Ooit voerden boezemvriendin en ik op het werk zogenaamde spiegelgesprekken. Met een groepje mensen praat je dan over een onderwerp, met in een ring daarbuiten toehoorders. De toehoorders zeggen niks. Zij luisteren alleen maar. Hen wordt als het ware een spiegel voorgehouden. Op basis van wat ze gehoord hebben gaan de toehoorders hun werk verbeteren. Boezemvriendin en ik werden hier speciaal als gespreksleider voor opgeleid. Onderdeel van de opleiding was natuurlijk ook oefenen. Ons eerste spiegelgesprek voerden we met mensen die heel veel stilte konden verdragen. Dat voelde ongemakkelijk aan. Als sociaal dier ben je geneigd om het ongemak weg te nemen, de stilte dicht te praten. Maar de kunst is om dat als gespreksleiders juist niet te doen, maar de stilte gewoon te laten vallen. Uiteindelijk gaat er altijd iemand praten. En dan hoor je de dingen waar het om gaat. Een belangrijk deel van ons leerproces was om stiltes te laten vallen. Dat was veruit het moeilijkst. 

Gezinscultuur 

Hoeveel stilte je kunt verdragen heeft ook te maken met je gezinscultuur. Bij ons thuis buitelden we in gesprekken vaak over elkaar heen. Mijn vader greep wel eens in en zei dan: "Nou wil ik eevm wat zeggen" of "Nou bin ik aan de beurt". Bij E. thuis was dat heel anders. Daar konden ze veel meer stilte verdragen. Het waren geen praters. "Woar proat je over?" zei E's vader wel. En dan niet om aan de weet te komen waar het over ging, maar omdat hij vond dat het geneuzel was.

Zen 

Laatst reden E. en ik terug in de auto. In stilte. Kilometerslang. Kijkend naar het voorbijglijdende landschap laat ik mijn gedachten dan rustig gaan. Er is geen noodzaak om de stilte dicht te praten. Sommige mensen verwarren dat met met elkaar uitgepraat zijn - met uitgebluste stellen. Ik zie dat heel anders. Het is het hoogst haalbare: samen stil kunnen zijn.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is

Zonder zitschaamte

Vanmorgen lees ik een column van Jeffrey Wijnberg, een psycholoog uit Groningen. Hij denkt dat zitschaamte in de toekomst onontkoombaar is. Bewegen is goed voor je, maar het slaat volgens hem door. Hij vindt het overdreven en overgewaardeerd, de hype van stappen tellen, achter je bureau staan of lopen op een loopband, al je vrije tijd in de sportschool rondhangen. Er wordt veel over gepraat, waardoor je al snel het idee hebt dat je tekortschiet als je niet meedoet. Wijnberg vindt dat je al een heel eind komt met je dagelijkse beweging: stofzuigen, koken, traplopen, noem maar op. Zittend voer je volgens hem goede gesprekken, lees je fijn een boek. Kortom: lekker zitten is niet verkeerd. Het is zelfs heerlijk. Alhoewel ik graag een stukje loop, aquajog en regelmatig achter mijn bureau sta, ben ik ook fan van zitten. Het sluit naadloos aan bij veel van mijn hobby's. En ik denk dat dat voor veel mensen geldt. Het is alleen niet 'in' om dat te zeggen. Het past niet bij het gewenste dynamische eigentijdse beeld van ons bestaan.  

Dynamisch leven

Een aantal jaren geleden hadden de baas en ik een afspraak met een aantal snelle jongens uit de randstad, die een zeer dynamisch leven leidden. Ze adviseerden ons over ons nieuwe merkenbeleid. Een van hen spraken we regelmatig. Zo kregen we ook een indruk van zijn kosmopolitische bestaan. Hij bereisde de complete EU zoals ik onze provincie bereis. In zijn huis was een aparte ruimte waar de 'nanny' verbleef. Niet dat hij erover pochte, maar zo terloops kreeg je toch heel veel informatie over hem. Al zijn verhalen barstten van de dynamiek en stonden in schril contrast met ons dagelijks bestaan.

Vuurkorfmoment

Iedere keer als hij was vertrokken, keken de baas en ik elkaar aan met een blik van: waarom zitten wij eigenlijk niet in Griekenland aan de feta en de Griekse wijn? Tot die ene keer; misschien ontkwam het hem, omdat we elkaar inmiddels zo vaak hadden gezien. Hij vertelde namelijk dat hij op de zondagavond rond een uur of negen samen met zijn vrouw met een glaasje wijn bij de vuurkorf had gezeten. Wij zaten op dat moment gewoon voor de tv. De baas was rond die tijd hoogstwaarschijnlijk nog aan het bijkomen van Studio Sport en ik zat voor pulp tv. Geïnteresseerd en vol hooggespannen verwachtingen luisterden de baas en ik wat hij van dat vuurkorfmoment had gemaakt. Een privé miniconcert misschien? We hadden in ieder geval verwacht dat het nog lang onrustig zou blijven in randstedelijk Nederland. Maar dat bleek niet het geval. Uitgeput waren zijn vrouw en hij naast elkaar bij de vuurkorf in slaap gevallen. Ze bleken toch ook maar heel gewone mensen te zijn. 

Ik ben de schaamte allang voorbij. Ik ben dol op sleur en ik zit graag.  

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Roze en groene stippen

"Is dat mijn bril?", vraag ik aan collega. "Nee, die is van mij",  zegt hij. "Een brilletje van De Kruidvat." Vandaar dat ik dacht dat het mijn bril was. Ik heb namelijk een grote collectie brillen variërend in sterkte van +1 tot +3. Uiteenlopend in kleur van zwart, beige transparant, groen, rood naar bruin. Het model van De Kruidvat heb ik in verschillende sterktes. 

Een illusie armer

Een paar jaar geleden dacht ik dat ik met één bril toe zou kunnen. Dat leek me heel handig. Geen bril op - bril af, maar gewoon een bril voor lezen, beeldschermwerk en meer. Het bleek een illusie. Het leesgedeelte van de bril vond ik te klein. Voor werken op het grote scherm heb ik eigenlijk geen bril meer nodig en ook voor veraf had en heb ik geen bril nodig. De bril was eigenlijk alleen handig voor het shoppen. En dat doe ik amper nog. Als ik iets nodig heb, bestel ik het online. Geef mij dus maar gewoon een leesbril. Ik heb ze in verschillende sterktes. Ik varieer afhankelijk van omgevingsfactoren. Weinig licht? Dan een plusje erbij. Vandaar mijn grote collectie. En aangezien ik mijn brillen regelmatig even kwijt ben, heb ik ook veel reservebrillen.

Coderen

Omdat het favoriete model bij De Kruidvat alleen beschikbaar is in de kleuren donker donkerbruin en zwart, is het verschil subtiel. Om te voorkomen dat ik de ene leesbril moet opzetten om de sterkte van de andere te bepalen heb ik een hack bedacht. Ik voorzie mijn brillen namelijk van een codering. Dat doe ik met de nagellak die onze jongste hier heeft laten staan. Ik zet er stippen mee aan de binnenkant van het montuur. Een groene stip voor iedere punt plussterkte en een roze voor een halve. Dus +2,5 wordt dan twee groene stippen met een roze. Het is een waterdicht systeem.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: 

Dat kan niet

Zo nu en dan krijg ik meldingen over mijn stamboom. Dat komt omdat ik een abonnement heb op Myheritage, een site waarop je zo'n stamboom kunt maken. En aangezien ik dol ben op mijn heritage*, heb ik mezelf op een abonnement getrakteerd. Zo nu en dan krijg ik meldingen van de Myheritage constitentie checker.

Te jong om een kind te krijgen

Deze week kreeg ik een aantal meldingen. Zoals bijvoorbeeld Te oud om in leven te zijn, omdat ik geen overlijdensdatum had toegevoegd. En dat klopte, want de dame in kwestie zou dan nu 181 jaar zijn. Of: Meerdere overlijdensfeiten van een persoon. Dan zijn er mensen die een andere sterfdatum hebben aangegeven. Ook had iemand zich losgekoppeld van de stamboom in verband met een scheiding. En de melding waar ik op blijf haken is deze: Ouders waren te jong om een kind te krijgen. Ik had aangegeven dat er vijftien jaar verschil zat tussen mijn overgrootmoeder en haar dochter. En dat is inderdaad te jong om een kind te krijgen. Maar het klopt wel. Mijn overgrootmoeder was nog maar een meisje toen ze  zwanger werd  als gevolg van een verkrachting. Het kind werd geboren en liefdevol opgevangen in het gezin en na het huwelijk erkend door mijn overgrootvader. Ze groeide op tot een stijlvolle vrouw. 

Ik vat dit ingrijpende levensverhaal samen in drie zinnen. Maar Myheritage heeft natuurlijk groot gelijk. Zo moeder worden dat kan niet. Toen niet, nu niet, nooit niet. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

* op z'n Nieuw-Zeelands: hiritits

De pindakaasban

"Ik maak er een echte traktatie van", zeg ik tegen E. E. heeft ons allebei een banaan bij de boterham gelegd. Ze moeten op. Ik vind het wel lekker om een banaan op brood te eten. Voor een boterham gebruik ik een halve banaan. De tweede halve banaan leg ik op een boterham met een laagje caramelpasta. Het is niet zo'n traktatie als ik had gedacht. "Mie te kweer*", zeg ik tegen E. 

Met jam en banaan

E. denkt dat ik beter het recept van Elvis aan had kunnen houden: pindakaas, jam, banaan en dan bakken. Elvis deed het er goed op. Bij ons gaat die vlieger niet op, want wij hebben geen pindakaas meer in huis. Ik ben namelijk verslaafd aan pindakaas. Vooral de 100% pindakaas. Heerlijk. 

De hometrainer 

Op zich een onschuldige en misschien zelfs gezonde verslaving, maar het is wel heel calorierijk. Jaren geleden leerde ik al hoe calorierijk. Ik fietste destijds iedere morgen een half uur op de hometrainer voordat ik naar het werk ging. Ik werkte me compleet in het zweet, douchte me, at en ging dan aan het werk. Voordat ik aan het werk ging had ik er dus al een heel programma aan persoonlijke verzorging op zitten. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat het aantal calorieën dat ik verbrandde met dat halve uurtje fietsen minder was dan een broodje pindakaas- en dan ook nog zonder het broodje. Dat was het einde van de hometrainer-sessies en de pindakaas.

Als er pindakaas in huis is kan ik er niet afblijven. Dus ging de pindakaas in de ban. Gemakkelijk was dat niet. Ik heb zeker nog twee grote potten 100% pindakaas meegenomen na mijn besluit om ermee te stoppen. 

Inmiddels is het gelukt en geldt hier een strikte pindakaasban. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

* Gronings voor walgelijk zoet.