"Ik ben in shock." De oudste komt terug van
haar uurtje kleutergymbegeleiding. "Meester G. is dood. Wisten jullie
dat?" We wisten het niet. Eerlijk gezegd ben ik ook geschokt.
Verontwaardigd voegt ze eraan toe: "Al drie maanden!" Nu de jongste ook
niet meer op de basisschool zit, ontgaan dit soort dingen ons.
Hoogstwaarschijnlijk is er geen melding van gemaakt in het regionale dagblad,
want dat was ons wel opgevallen. Aan de ene kant wat het niet onverwacht: hij
had kanker. Aan de andere kant hoef je natuurlijk ook niet direct dood te gaan
aan kanker.
"Ik voel me oud", zegt ze. "Dat zoiets
gebeurt." Ik kan het me voorstellen. "Zo gaat het", zeg ik.
"Dat gebeurt zomaar. Ik had een collega die zomaar doodging. Dat weet je.
Dat vond ik ook onacceptabel, maar het gebeurde wel." E. doet ook nog een
duit in het zakje: "Als je mazzel hebt, ga je het nog heel vaak
meemaken", zegt hij. Zo is het, maar het zal nooit als mazzel aanvoelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten