Gisteravond boekte ik voor de oudste en mij een hotel
nabij Maastricht. Over drie weken gaan we daar een nachtje overnachten. Ze gaat
namelijk dit jaar van de middelbare school af en wil gaan studeren. Na lang
wikken en wegen is ze eruit: het wordt zo goed als zeker
gezondheidswetenschappen. Dat kun je niet in het dichtbijgelegen Groningen
doen. De universiteit van haar voorkeur ligt in Maastricht en over drie weken
houden ze daar een open dag. Om toch ook nog even verder te kijken, gaan we de
dag ervoor naar Enschede. Maastricht ligt ongeveer ter hoogte van Brussel, dus
dat is voor ons vrij ver weg, maar ook Enschede is niet naast de deur. Ze gaat
dan ook uit huis. En dat zal wennen zijn, voor ons allemaal. Haar broer -die
zelf wel dichtbij blijft- roept voortdurend: "Ik mis je nu al!"
De jongste inspireerde hem tot deze tekst. Die had
toen ze jonger was een compleet repertoire aan dramatische teksten en dat
vonden wij zo leuk, dat we ze nog steeds te pas en te onpas gebruiken. "Ik
mis je nu al", zei ze bijvoorbeeld nog voor je wegging. Er was dan geen
sprake van een op handen zijnde langdurige scheiding, eerder van een doorsnee
dagje naar het werk of naar school, of zelfs een uitstapje naar het
winkelcentrum. Duurde de scheiding iets langer, dan was deze tekst onvoldoende
dramatisch. Dat merkte ik toen ik ooit een nacht van huis ging. Toen ik meldde
dat ik goed was aangekomen, wist zij te melden: "Het hele huis is hier vol
met tranen."
Zover is het hier nu nog niet, maar missen gaan we
haar zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten