Van hogere leeftijd

Onze oudste gaat na dit schooljaar hoogstwaarschijnlijk uit huis. Dat houdt de gemoederen hier in huis behoorlijk bezig. Het is regelmatig onderwerp van gesprek. "Gelukkig voor jullie zijn wij dan nog wel thuis", aldus de jongste. Ze doelt op zichzelf en haar broer. "Anders zaten jullie hier in een leeg huis." Als het zover is, zal dat inderdaad even wennen zijn. Net zoals we er aan zullen moeten wennen dat de oudste de deur uitgaat. De dynamiek in huis zal er zeker door veranderen. "Zo hoort het natuurlijk wel te gaan. We hebben jullie niet gekregen om te houden.", zeg ik. "Ik vind het wel zielig voor jullie", zegt ze. "Nou, dat hoeft niet hoor. Zo zijn we namelijk ook begonnen en dat beviel ons best he?" De laatste zin richt ik tot E., die dat volmondig bevestigt. De jongste is nog niet overtuigd. "Ja, dat is zo, maar het is nu toch anders", zegt ze. Ze pauzeert even en voegt er dan aan toe: "Jullie zijn nu natuurlijk van hogere leeftijd." Ik denk niet dat dat de pret voor E. en mij hoeft te drukken, maar zij denkt er duidelijk anders over. "Kijk je snapt natuurlijk wel dat ik zeg van hogere leeftijd omdat ik jullie niet wil beledigen door te zeggen dat jullie oud zijn." Wat toch een zegen, zo'n fijngevoelig kind.