zondag 27 maart 2011

Gelieve niet...


Gisteren en eergisteren waren de oudste en ik op stap. We gingen naar de open dagen in Enschede en Maastricht om te bepalen waar ze haar vervolgstudie gaat doen. Ze vond het van tevoren al een moeilijke keuze en dat is eigenlijk niet veranderd. De presentatie van Enschede was prima, de studenten meer dan gemotiveerd om aankomende studenten over de streep te trekken. In Maastricht sprak het programma haar op papier weer meer aan, maar de presentaties waren minder. En de studenten die we troffen van haar beoogde studierichting leken minder betrokken. Ook weet ze nog niet of het probleemgestuurd onderwijs voor haar nou een pre is of toch niet (veel in groepen werken). Wat wel duidelijk is: Maastricht is natuurlijk een mooie stad. De mensen zijn vriendelijk en het ligt -zoals ze zelf ook graag zeggen- midden in Europa.

Gistermorgen gaan we Maastricht nog even in om de toerist uit te hangen, voordat we naar de open dag gaan. Na enige tijd moet ik plassen. Gelukkig is er overal wel een HEMA met een schoon en fris toilet te vinden. Zo ook in Enschede en Maastricht. In Maastricht tref ik echter een mededeling aan die ik nog op geen enkel HEMA-toilet in Nederland aantrof. Boven de wastafels is het volgende briefje op de spiegel geplakt: GELIEVE HIER NIET UW TANDEN OF UW TANDPROTHESE TE POETSEN! "Weet je dat ook direct", zeg ik tegen de oudste. "Dat hangen ze vast niet op als het een enkele keer gebeurt. Ze stonden hier dus regelmatig hun kunstgebitten te poetsen."

Aan het eind van de zaterdag vertrekken we, maar natuurlijk niet zonder een vlaai mee te nemen. Die opdracht kregen we van thuis mee. En zo eenvoudig blijkt die opdracht nog niet; we hadden natuurlijk naar de Albert Heijn of de HEMA kunnen gaan, maar dat telt natuurlijk niet. We willen een echte Limburgse vlaai. Uiteindelijk schieten we links en rechts mensen aan, zonder succes. Tot ik een serveerster vraag. "Waar kunnen we een echte Limburgse vlaai kopen?" Ze kijkt me aan of Frans Bauer ieder moment om de hoek kan komen. "Bij de bakker natuurlijk", zegt ze. "Ja, maar waar vinden we die dan?" Ook dat weet ze en uiteindelijk vertrekken we met een Romagnola vlaai, de specialiteit van bakker Steevens. En nu maar afwachten of we die in de toekomst nog regelmatig gaan eten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten