Mijn nicht heet Janet. Ze is net als ik naar onze oma vernoemd. Die heette Jantje en als je varieert op dat thema dan kom je op Jannie of op Janet. Vandaag is Janet jarig, dat weet ik van haar toevallig uit mijn hoofd. Maar als dat niet zo was geweest, dan heb ik natuurlijk altijd facebook nog om me daaraan te herinneren.
Facebook helpt namelijk graag een handje. Zo hebben ze behalve de verjaardagsherinnering ook nog een aantal andere handigheidjes. Zoals bijvoorbeeld het automatisch aanvullen van de naam van je vriend of vriendin op facebook als je de eerste letters typt. Bovenaan staat de meest voor de hand liggende keuze. Als ik dan ook vanmorgen Janet feliciteer via haar tijdlijn, dan verschijnt haar naam direct in het venster als ik begin met het typen van de letters Ja... Opmerkelijk genoeg verschijnt er geen hele reeks andere namen beginnend met de Ja. Er wordt maar een extra naam weergegeven en dat is die van... Janet Jackson. "Apaart", denk ik dan als echte Groningse. Janet Jackson is namelijk geen vriendin van mij. Dus wat betekent dat: heb ik veel vrienden die bevriend zijn met Janet Jackson, is Janet Jackson one handshake away of is het verkapte reclame en betaalt Janet Jackson voor het pushen van haar naam? Ik kan me de vraag stellen, maar het antwoord zal er niet komen. Dat zijn de raadselen van facebook. Dat is de prijs voor al dat gemak. Hoe dan ook: Janet Jackson bevindt zich in goed gezelschap.
zondag 30 maart 2014
zaterdag 29 maart 2014
Dancing queens
Deze week kreeg ik een aanbieding die ik niet kon weerstaan. Of eigenlijk was het helemaal geen aanbieding. Ik moest namelijk het volle pond betalen. Ik kreeg een mail van het plaatselijke theater met de op handen zijnde voorstellingen. Ik scan de mail oppervlakkig, maar ik blijf haken bij het kleurrijke plaatje van een ABBA-revivalband. Dat lijkt me toch een niet te missen evenement. Dat dat me was ontgaan! Ik aarzel geen moment en ik kom onmiddellijk in actie: ik mail mijn dochters. Die reageren vlot: ze zijn er voor in. Misschien is het ook wel iets voor mijn zussen, denk ik dan. En ja, natuurlijk doen mijn zussen mee.En zo houden we het culturele leven hier een beetje in stand.
Dus gisteravond gingen we met zijn zessen naar het concert van ABBA CZ. CZ staat voor Tsjechoslowakije, de thuisbasis van de band. Het filmpje op de site was niet veelbelovend, maar het optreden was een waar feest. Wij zaten er met onze neus bovenop: de tweede rij vanaf het podium op de bijgeschoven stoelen. De revivalband heeft vergeleken met ABBA een dubbele bezetting: vier mannen en vier vrouwen. Allemaal getooid in dezelfde smakeloze outfits als ABBA destijds: corsetjes en glitterbroeken. Geweldig.
Halverwege het concert vraagt Katarina, de nep-Agnetha,of we allemaal willen gaan staan. Ik aarzel geen moment en ga staan. Ik heb al een poosje het gevoel dat het heel onnatuurlijk is om te blijven zitten. Maar goed, we zijn in Hoogezand, de zaal is gevuld met Groningers. Als ik omkijk zie ik achter me nog 2 mensen staan en midden in de zaal staan ook 3 mensen. De rest dacht blijkbaar: mooi zitten blieven. Mijn zus en onze oudste gaan ook maar staan. We dansen op onze plek en mijn zus en ik doen enthousiast mee met de gebaartjes die er nou eenmaal bij horen. We staan met de ruggen tegen elkaar aan alsof we Frida en Agnetha in hoogst eigen persoon zijn - maar dan op leeftijd natuurlijk. "We zouden het zo kunnen doen.", zegt mijn zus "Misschien met iets grotere corsetjes." We voelden ons voor even twee dancing queens, nog steeds young and sweet, maar allang geen 17 meer.
Dus gisteravond gingen we met zijn zessen naar het concert van ABBA CZ. CZ staat voor Tsjechoslowakije, de thuisbasis van de band. Het filmpje op de site was niet veelbelovend, maar het optreden was een waar feest. Wij zaten er met onze neus bovenop: de tweede rij vanaf het podium op de bijgeschoven stoelen. De revivalband heeft vergeleken met ABBA een dubbele bezetting: vier mannen en vier vrouwen. Allemaal getooid in dezelfde smakeloze outfits als ABBA destijds: corsetjes en glitterbroeken. Geweldig.
Halverwege het concert vraagt Katarina, de nep-Agnetha,of we allemaal willen gaan staan. Ik aarzel geen moment en ga staan. Ik heb al een poosje het gevoel dat het heel onnatuurlijk is om te blijven zitten. Maar goed, we zijn in Hoogezand, de zaal is gevuld met Groningers. Als ik omkijk zie ik achter me nog 2 mensen staan en midden in de zaal staan ook 3 mensen. De rest dacht blijkbaar: mooi zitten blieven. Mijn zus en onze oudste gaan ook maar staan. We dansen op onze plek en mijn zus en ik doen enthousiast mee met de gebaartjes die er nou eenmaal bij horen. We staan met de ruggen tegen elkaar aan alsof we Frida en Agnetha in hoogst eigen persoon zijn - maar dan op leeftijd natuurlijk. "We zouden het zo kunnen doen.", zegt mijn zus "Misschien met iets grotere corsetjes." We voelden ons voor even twee dancing queens, nog steeds young and sweet, maar allang geen 17 meer.
dinsdag 25 maart 2014
Adam zkt Eva
Het komt niet zo van bloggen. Dat komt natuurlijk omdat ik het veel te druk heb met andere belangrijke dingen. Zoals bijvoorbeeld kijken naar Adam zkt Eva op zondagavond. Aanvankelijk keken we naar de serie Johan, maar jammer genoeg kwam daar na vier weken alweer een einde aan. Ik vreesde voor het zwarte gat, maar dat was volkomen onterecht. Een klein rondje zappen bracht me zondagavond namelijk Adam zkt. Eva.
Het idee is simpel. De titel van de serie geeft al een korte hint: het is een datingprogramma en ja, de kandidaten zijn naakt. Ook het blad dat Adam en Eva volgens de overlevering droegen om hun geslachtsdelen te bedekken ontbreekt bij de hedendaagse Adams en Eva's.
Het begint allemaal met een Adam of een Eva die aanspoelt op een onbewoond tropisch eiland. In dit geval was de Eva Nanda. Zij was de eerste op het eiland. Vervolgens spoelt er een Adam aan. Zijn naam is Maarten. Maarten weet op dat moment nog niet dat hij niet de eerste op het eiland is. Dat is echter al snel duidelijk als hij de kleine blote Nanda ziet. Voor Nanda is er ook al snel iets duidelijk; schichtig glijdt haar blik af naar het indrukwekkende geslachtsdeel van Maarten dat heel terloops in beeld wordt gebracht.
E. zit naast mij op de bank te lezen. "Oh my God", zeg ik "hij is nu al opgewonden." Maar wat blijkt? Maarten is helemaal niet opgewonden, dit is Maarten in ruststand! Maarten en Nanda brengen de nacht samen door. En 'er gebeurt iets'. Nanda voelt een klik met Maarten en Maarten voelt ook wel iets, maar een klik is het niet.
Als Cherry de volgende dag arriveert zijn de onderlinge verhoudingen tussen Maarten en Nanda behoorlijk bekoeld. Nanda voelt zich genaaid. Cherry neemt geen blad voor de mond, ze zegt wat ze denkt. Zij is bijzonder onder de indruk van en te spreken over het fors uit de kluiten gewassen geslachtsdeel van Maarten. "Hij heeft echt wel een grote lùùùùl." Hij is helemaal haar type, maar als ze erachter komt 'dat hij zijn lùùùùl overal zomaar insteekt' (dat hij het met Nanda heeft gedaan), dan vindt ze hem toch echt 'een klootzak' en ze zet hem eerst koud.
Om het feest compleet te maken, komt er nog een man: Sander. Een aardige vent, maar hij kan helaas niet hetzelfde gewicht in de schaal leggen als Maarten. Of, zoals Cherry het verwoordt, hij heeft 'echt een cocktailworstje'.
Uiteindelijk wordt er een spel gespeeld en wordt er een deelnemer geëlimineerd. Cherry wint, Nanda vertrekt en uiteindelijk kiest Cherry voor Maarten en Maarten voor Cherry.
Klinkt het allemaal vreselijk? Dat was het ook. Het was echt heel erg. Het was hilarisch. Volgende week maar even weer kijken of het dan weer net zo erg is.
Voor wie het gemist heeft twee sleutelfragmenten:
 |
| Kennismaking Maarten en Cherry |
De link naar het fragment:
http://www.rtlxl.nl/#!/adam-zkt-eva-314960/757bfa77-6f64-47c9-b296-6e50828c6a02.
 |
| Een cocktailworstje voor Sander |
De link naar het fragment:
http://www.rtlxl.nl/#!/adam-zkt-eva-314960/c48226ef-6ae2-41bb-9b5e-e194c2a3cbfd
zaterdag 22 maart 2014
Een treurige dag
Er is weinig zeker in het leven. Een ding is dat wel: ooit zul je sterven. Je weet het, maar het blijft lastig te verteren. Ik ben bijna 53 jaar en ieder sterfgeval ligt me nog steeds bijzonder zwaar op de maag. Het blijft moeilijk om om te gaan met de onherroepelijkheid van sterfelijkheid. De onverbiddelijke onomkeerbaarheid van de dood vind ik wreed.
Gisteren namen we afscheid van een nichtje. Ze was een half jaar ouder dan ik. En dat is veel te jong om dood te gaan. Ik ging er samen met mijn ouders en mijn zussen heen. "Het zou mooi zijn als we zouden kunnen geloven dat ze nu samen met haar vader was.", zegt mijn zus. Mijn oom overleed tien jaar geleden. "maar dat zit er niet in.", vervolgt ze. Wij beamen dat. Het zit er absoluut niet in. Want hoe kun je geloven in een hogere macht die zo zou wikken en beschikken? Wij kunnen het niet. En als je dat niet gelooft, dan is dit het: je leven. Mooi, maar als je 53 jaar bent heb je niet genoeg tijd gehad. Voor haar was het net niet genoeg om de geboorte van haar eerste kleinkind te beleven.
Haar moeder leeft nog en moest dit meemaken. Zij kon maar moeilijk geloven dat haar dochter echt dood zou gaan, hoorden we van haar oudste zus. Het wou er gewoon niet in. Natuurlijk niet. Zo hoort het toch ook niet te gaan. De baas citeerde deze week zijn moeder nog even (dat doet hij graag - zijn moeder is zijn goeroe). "Jij moet mij in de kist kijken en niet andersom." Het is nooit fijn om iemand in de kist te kijken, maar zo hoort het wel: ouders eerst. Dit is onnatuurlijk. En het leek er gisteren wel een beetje op dat ook de elementen protesteerden, want de hele dag viel de regen met bakken uit de hemel. Wat een treurige dag.
Gisteren namen we afscheid van een nichtje. Ze was een half jaar ouder dan ik. En dat is veel te jong om dood te gaan. Ik ging er samen met mijn ouders en mijn zussen heen. "Het zou mooi zijn als we zouden kunnen geloven dat ze nu samen met haar vader was.", zegt mijn zus. Mijn oom overleed tien jaar geleden. "maar dat zit er niet in.", vervolgt ze. Wij beamen dat. Het zit er absoluut niet in. Want hoe kun je geloven in een hogere macht die zo zou wikken en beschikken? Wij kunnen het niet. En als je dat niet gelooft, dan is dit het: je leven. Mooi, maar als je 53 jaar bent heb je niet genoeg tijd gehad. Voor haar was het net niet genoeg om de geboorte van haar eerste kleinkind te beleven.
Haar moeder leeft nog en moest dit meemaken. Zij kon maar moeilijk geloven dat haar dochter echt dood zou gaan, hoorden we van haar oudste zus. Het wou er gewoon niet in. Natuurlijk niet. Zo hoort het toch ook niet te gaan. De baas citeerde deze week zijn moeder nog even (dat doet hij graag - zijn moeder is zijn goeroe). "Jij moet mij in de kist kijken en niet andersom." Het is nooit fijn om iemand in de kist te kijken, maar zo hoort het wel: ouders eerst. Dit is onnatuurlijk. En het leek er gisteren wel een beetje op dat ook de elementen protesteerden, want de hele dag viel de regen met bakken uit de hemel. Wat een treurige dag.
donderdag 20 maart 2014
Vaaier? Vaare!
Onze zoon is een groot liefhebber van het Oost-Groningse dialect. Hij spreekt het zelf ook, maar is natuurlijk ook beïnvloed door het Gronings van E. en mij. En dat is het Gronings van Fivelingo. Zijn kameraad en diens vader zijn twee van zijn Oost-Groningse dialectvoorbeelden. "Hoe is het mogelijk hè", zegt hij. "eerst dacht ik dat het taalbederf was." Hij doelt op het gebruik van het woord 'stokkend' door zijn kameraad. Stokkend wordt hier gebruikt voor kapot. In Fivelingo zeggen we gewoon stuk. "Maar het is gewoon puur goed. Stokkend, dat is toch een prachtig woord." E. vindt het vermakelijk: "Ja het is een echt staaltje taalpurisme", zegt hij.
Buitenstaanders horen het verschil misschien niet, maar Groningers weten precies wat wel en niet bij hun eigen dialect past. Ik zou nooit stokkend zeggen. Dat past niet in mijn dialect. Zo zeg ik ook vaaier (vier) en niet vaare zoals hier gebruikelijk is. Dat hoort niet. De kameraad van onze zoon zegt vaare. Toen hij ooit eens gedachteloos vaaier zei, zei zijn vader: "Wat zegstoe? Vaaier? Vaare!" En zo leren we allemaal onze eigen variant van het Groningse dialect. Allemaal even mooi natuurlijk.
Buitenstaanders horen het verschil misschien niet, maar Groningers weten precies wat wel en niet bij hun eigen dialect past. Ik zou nooit stokkend zeggen. Dat past niet in mijn dialect. Zo zeg ik ook vaaier (vier) en niet vaare zoals hier gebruikelijk is. Dat hoort niet. De kameraad van onze zoon zegt vaare. Toen hij ooit eens gedachteloos vaaier zei, zei zijn vader: "Wat zegstoe? Vaaier? Vaare!" En zo leren we allemaal onze eigen variant van het Groningse dialect. Allemaal even mooi natuurlijk.
woensdag 19 maart 2014
Knap gedaan meisje!
Ruim een week geleden hadden we op het werk op vrijdag een grote internetstoring. Lastig, want dan ligt alles op zijn gat. Geen internetverbinding, geen toegang tot de systemen. Het blijkt achteraf te gaan om een grote landelijke KPN-storing. Gelukkig hebben we nog wel telefoon. Er wordt dan ook wat afgebeld om iedereen op de hoogte te stellen. Een bericht op intranet lukt ook niet.
Later op de morgen krijg ik een telefoontje dat het zich weer heeft opgelost. Of ik dat even op intranet wil plaatsen. En dat wil ik natuurlijk best doen. Ik plaats het zowel op het 'oude' intranet als op het nieuwe sociale intranet dat nog in ontwikkeling is. Het berichtje dat ik plaats noem ik Landelijke storing KPN opgelost. Als ik maandagmorgen weer op het werk kom ben ik de grote KPN-storing natuurlijk allang vergeten.
Tot ik dit mailtje lees. In de onderwerpregel lees ik het volgende:
Betr: Landelijke storing KPN opgelost door Jannie Strijk.
En het berichtje zegt: Staat op intranet. Knap gedaan, meisje! :-)
Het sociale intranet personaliseert alles zonder een duidelijk onderscheid te maken tussen de auteursnaam en de titel. En dan krijg je dit. Je weet altijd wie een bericht gepost heeft en soms lijkt het of er nog meer dan dat gebeurd is.
Ik stuur haar dan ook het volgende antwoord. Ik ben ook erg trots op mezelf. ;-)
Later op de morgen krijg ik een telefoontje dat het zich weer heeft opgelost. Of ik dat even op intranet wil plaatsen. En dat wil ik natuurlijk best doen. Ik plaats het zowel op het 'oude' intranet als op het nieuwe sociale intranet dat nog in ontwikkeling is. Het berichtje dat ik plaats noem ik Landelijke storing KPN opgelost. Als ik maandagmorgen weer op het werk kom ben ik de grote KPN-storing natuurlijk allang vergeten.
Tot ik dit mailtje lees. In de onderwerpregel lees ik het volgende:
Betr: Landelijke storing KPN opgelost door Jannie Strijk.
En het berichtje zegt: Staat op intranet. Knap gedaan, meisje! :-)
Het sociale intranet personaliseert alles zonder een duidelijk onderscheid te maken tussen de auteursnaam en de titel. En dan krijg je dit. Je weet altijd wie een bericht gepost heeft en soms lijkt het of er nog meer dan dat gebeurd is.
Ik stuur haar dan ook het volgende antwoord. Ik ben ook erg trots op mezelf. ;-)
zaterdag 15 maart 2014
Overleven
Bijna 20 jaar geleden werd onze zoon geboren. Dat leerde me het een en ander over mezelf. Hij werd namelijk direct na zijn geboorte erg ziek. Het is goed afgelopen, maar het was kantje boord. Hij belandde op de intensive care. Zelf wist ik dat eerst nog niet.
Hij werd om 1.00 uur 's nachts in het ziekenhuis geboren. Ik deed die nacht - strak van de adrenaline en dolblij met onze prachtige zoon- geen oog dicht. De baby's lagen niet op zaal bij de vier jonge moeders, maar in de naastgelegen babykamer. Wakker als ik was hoorde ik alles die nacht. Toen er rond 5.30 uur duidelijk commotie ontstond in de babykamer dacht ik nog: "Het zal je kind maar wezen". Ik stond er geen moment bij stil dat het mijn kind zou kunnen zijn. Hij was dan wel drie weken te vroeg geboren, maar met zijn bijna zeven pond was het toch een flinke baby. Dat het wel om mijn kind ging werd duidelijk toen de drie andere moeders op de zaal om 6.00 uur 's morgens hun kind kregen om te voeden en ik niet. Toen ik ernaar vroeg, gaven de verpleegkundigen aan dat ze hem zo zouden brengen. Op dat moment vochten ze in de intensive care om hem in leven te houden. Dat hoorde ik allemaal achteraf. Toen ik hem een half uur later weer zag, lag hij met heel veel toeters en bellen in een couveuse. Hij was een beer van een baby vergeleken bij de andere tere popjes daar.
Instincten die ik nog nooit had hoeven aanspreken namen het als vanzelf over: overlevingsdrang en moederinstinct hielden me op de been. Die andere baby's interesseerden me niet. Mijn baby moest het overleven. Aan hem moesten ze aandacht schenken. Later sprak ik er eens met een andere jonge moeder over. Ik vertelde haar dat die ervaring me veel over mezelf had geleerd. "Als de stroom in de IC was uitgevallen en er had nog maar een kindje in de couveuse kunnen blijven, dan had ik onmiddellijk eigenhandig de stekkers uit die andere couveuses getrokken en zijn couveuse ingeplugd.", zei ik tegen haar. "Ook al hadden die andere kleinere en duidelijk zwakkere kinderen het misschien meer nodig dan hij." Ze was geschokt en vond dat dat echt niet kon. Zij zou een eerlijke keuze maken. Ik denk dat je als het aankomt op het beschermen van je eigen nageslacht ver wilt gaan. Hoever? Dat weet je pas als het er op aankomt.
Vandaag las ik het boek De Vertrouwelinge van David R. Gilham over een getrouwde Berlijnse vrouw die verwikkeld raakt in het verzet, over haar verboden liefde voor een joodse man die later een 'jager' blijkt, een jood die joden aangaf bij de Gestapo. Alles om zijn eigen gezin te beschermen en ze uiteindelijk toch te verliezen. Het is niet fraai, maar in tijden van vrede en voorspoed is het gemakkelijk oordelen.
Hij werd om 1.00 uur 's nachts in het ziekenhuis geboren. Ik deed die nacht - strak van de adrenaline en dolblij met onze prachtige zoon- geen oog dicht. De baby's lagen niet op zaal bij de vier jonge moeders, maar in de naastgelegen babykamer. Wakker als ik was hoorde ik alles die nacht. Toen er rond 5.30 uur duidelijk commotie ontstond in de babykamer dacht ik nog: "Het zal je kind maar wezen". Ik stond er geen moment bij stil dat het mijn kind zou kunnen zijn. Hij was dan wel drie weken te vroeg geboren, maar met zijn bijna zeven pond was het toch een flinke baby. Dat het wel om mijn kind ging werd duidelijk toen de drie andere moeders op de zaal om 6.00 uur 's morgens hun kind kregen om te voeden en ik niet. Toen ik ernaar vroeg, gaven de verpleegkundigen aan dat ze hem zo zouden brengen. Op dat moment vochten ze in de intensive care om hem in leven te houden. Dat hoorde ik allemaal achteraf. Toen ik hem een half uur later weer zag, lag hij met heel veel toeters en bellen in een couveuse. Hij was een beer van een baby vergeleken bij de andere tere popjes daar.
Instincten die ik nog nooit had hoeven aanspreken namen het als vanzelf over: overlevingsdrang en moederinstinct hielden me op de been. Die andere baby's interesseerden me niet. Mijn baby moest het overleven. Aan hem moesten ze aandacht schenken. Later sprak ik er eens met een andere jonge moeder over. Ik vertelde haar dat die ervaring me veel over mezelf had geleerd. "Als de stroom in de IC was uitgevallen en er had nog maar een kindje in de couveuse kunnen blijven, dan had ik onmiddellijk eigenhandig de stekkers uit die andere couveuses getrokken en zijn couveuse ingeplugd.", zei ik tegen haar. "Ook al hadden die andere kleinere en duidelijk zwakkere kinderen het misschien meer nodig dan hij." Ze was geschokt en vond dat dat echt niet kon. Zij zou een eerlijke keuze maken. Ik denk dat je als het aankomt op het beschermen van je eigen nageslacht ver wilt gaan. Hoever? Dat weet je pas als het er op aankomt.
Vandaag las ik het boek De Vertrouwelinge van David R. Gilham over een getrouwde Berlijnse vrouw die verwikkeld raakt in het verzet, over haar verboden liefde voor een joodse man die later een 'jager' blijkt, een jood die joden aangaf bij de Gestapo. Alles om zijn eigen gezin te beschermen en ze uiteindelijk toch te verliezen. Het is niet fraai, maar in tijden van vrede en voorspoed is het gemakkelijk oordelen.
donderdag 13 maart 2014
Drijfgenot
Het is heerlijk om in het water te zijn. Dat vind ik tenminste. Vanavond dobber ik met een bescheiden groepje dames in het zwembad hier ter plaatse voor onze wekelijkse aquajogsessie. Het is voor mij een raadsel waarom het steeds zo'n klein groepje blijft. De tijdelijke gewichtloosheid is namelijk verslavend. Zo moet het voelen als je op de maan wandelt, maar dan nat en zonder pak natuurlijk. Dus waarom zou je eigenlijk naar de maan willen als het dichtstbijgelegen zwembad hetzelfde effect kan sorteren?
Ultieme ontspanning
Maar goed, tot mijn stomme verbazing blijft het dus bij een klein clubje vrouwen. De reden? Het is te laat, hoor ik dan (21.00 uur!). Zelf vind ik het een prima tijd. In het begin van de les wordt er nog druk gepraat, maar aan het eind van de les is er geen ander geluid dan het kabbelende water. Er komt namelijk in iedere les een punt dat we onze adem nodig hebben om niet te zinken. De beloning is de cooling down. Dan mogen we langzame oefeningen doen en drijven in het water. Dat is de ultieme ontspanning.
Zenmeesteres
Ik kan goed drijven. Niet iedereen kan dat even goed. Maar ik kan het. Hoe zou het ook anders kunnen? Mijn moeder is namelijk een echte Zenmeesteres als het gaat om drijven. Zij kan rechtop stilstaan in diep water zonder te trappelen - enkel door haar ademhaling te controleren. En ik had het geluk dat ik uit datzelfde superieure genenpotje mocht putten. Ik ben nog niet zover dat ik helemaal kan stilstaan in het water, maar het zit eraan te komen.
Na zo'n drijfsessie voel ik me goed. Ik voel me super, al bij voorbaat zelfverzekerd genoeg om op pantoffels naar het zwembad te gaan. En op weg naar huis zet ik de auto dan op cruise control - zo kan ik nog even verder drijven.
Na zo'n drijfsessie voel ik me goed. Ik voel me super, al bij voorbaat zelfverzekerd genoeg om op pantoffels naar het zwembad te gaan. En op weg naar huis zet ik de auto dan op cruise control - zo kan ik nog even verder drijven.
maandag 3 maart 2014
Economische tevredenheid
Vorige week werd hier een mooi gebouw in Amsterdamse stijl gesloopt. Dat kon zomaar omdat het bij toeval niet was meegenomen in een of ander gemeentelijk plan voor monumenten. Noem het slordigheid, noem het nalatigheid; in ieder geval betekent het het einde voor een markant gebouw. Het gebouw maakt plaats voor parkeerplaatsen. Dat moet namelijk om ruimte te geven aan de groei van de LIDL hier ter plaatse.
Wij mogen ons namelijk verheugen in het feit dat we hier de meest succesvolle LIDL in het Noorden hebben. Ik draag daar wekelijks hoogstpersoonlijk een steentje aan bij. En bij succes zeggen we niet: Mooi, houen zo. Succes betekent groei, meer vierkante meters, meer aanbod. En dat terwijl uit onderzoek is gebleken dat mensen eigenlijk niet kunnen kiezen uit meer dan vijf dingen. Zodra we meer keuzemogelijkheden hebben raken we het overzicht kwijt. Dan krijgen we last van keuzestress en daar worden we niet gelukkiger van.
"Dat is toch erg ...", zeg ik tegen E. terwijl we langs het op een haar na gesloopte gebouw rijden. "... en dat voor parkeerplaatsen." "Ja, het is nooit genoeg hè", zegt E. "Dat is nou eenmaal economische groei." "Misschien zouden we meer moeten koersen op economische tevredenheid.", zeg ik. Het is het principe van de welvaart. Maar zou welvaart eigenlijk niet gericht moeten zijn op het welzijn van mensen? Weegt dat niet zwaarder? En dient een nog grotere LIDL dat welzijn? Eigenlijk niet: we kunnen zoveel keuze immers helemaal niet aan. Toch lijkt alles daarop gericht. Jammer. En dat noemen we dan vooruitgang.
Wij mogen ons namelijk verheugen in het feit dat we hier de meest succesvolle LIDL in het Noorden hebben. Ik draag daar wekelijks hoogstpersoonlijk een steentje aan bij. En bij succes zeggen we niet: Mooi, houen zo. Succes betekent groei, meer vierkante meters, meer aanbod. En dat terwijl uit onderzoek is gebleken dat mensen eigenlijk niet kunnen kiezen uit meer dan vijf dingen. Zodra we meer keuzemogelijkheden hebben raken we het overzicht kwijt. Dan krijgen we last van keuzestress en daar worden we niet gelukkiger van.
"Dat is toch erg ...", zeg ik tegen E. terwijl we langs het op een haar na gesloopte gebouw rijden. "... en dat voor parkeerplaatsen." "Ja, het is nooit genoeg hè", zegt E. "Dat is nou eenmaal economische groei." "Misschien zouden we meer moeten koersen op economische tevredenheid.", zeg ik. Het is het principe van de welvaart. Maar zou welvaart eigenlijk niet gericht moeten zijn op het welzijn van mensen? Weegt dat niet zwaarder? En dient een nog grotere LIDL dat welzijn? Eigenlijk niet: we kunnen zoveel keuze immers helemaal niet aan. Toch lijkt alles daarop gericht. Jammer. En dat noemen we dan vooruitgang.
Abonneren op:
Posts (Atom)