Alice en de beren van Torgau

Omdat het weer maar niet wilde vlotten, besloten we een last minute te nemen. Het gevolg is dat we nu hier in Oost-Duitsland in Triestewitz in een heus kasteel zitten. Op dit moment hebben we via een rock-internetcafe in Torgau toegang tot het internet.

Het is hier goed toeven. We hebben zojuist gerodeld op een Sommerrodelbahn die wordt gerund door een Alice Cooper look-alike. "Het is hier wel een beetje vergane glorie niet?", zegt onze zoon. En inderdaad, het is een beetje vergane glorie, maar op de een of andere manier word ik daar -zo voor even- heel blij van. Dat is het ware vakantiegevoel. Eerst een sleetje de heuvel opslepen en dan met een rotgang naar beneden. Zelfs ik heb me nog even op de rodelbahn gewaagd, maar ik hing bij de eerste bocht al in de rem. Voor mij was het een eenmalige actie, maar de rest van de familie heeft zich prima vermaakt. Ondertussen heb ik even met Alice Cooper gesproken. Hij woont al zijn hele leven hier in Torgau en wil graag even op de foto, zodat we thuis kunnen vertellen dat we een echte Alice Cooper look-alike zijn tegengekomen. Speciaal voor de gelegenheid verdwijnt hij nog even in het houten huisje om zijn leren jas aan te te trekken en zijn zwartgeverfde lange haar te fatsoeneren. Hij bekijkt de foto nadien kritisch, hmm, het kan ermee door. Mooi.

Straks gaan we nog even naar het schloss hier in Torgau, want daar is muziek op het plein. Bij het slot worden beren gehouden. Altijd al, vertelde Alice me. Vroeger hadden ze er nog veel meer. Die lieten ze dan vrij en dan gingen ze er op jagen. '"Jetzt nicht mehr selbstverständlich", zegt hij. In de oorlog hebben ze alle beren opgegeten, maar nu zitten er weer twee bruine beren in de drooggevallen slotgracht. Een vervreemdend, maar machtig gezicht.

We zitten hier nog wel even. Leuk.

Een hele zieke machine

Het telefoontje brengt geen goed nieuws. Ik heb mijn naaimachine een tijdje geleden naar een reparateur gebracht. "Bij reparaties boven à € 50,-, bellen we altijd even", zegt de vriendelijke verkoopster. Ik verwacht dat het gaat om een bedrag dat dat overstijgt en ik wacht dus op een telefoontje. Ik instrueer E. "Als het onder de à €100,- is, dan mag 'ie gerepareerd worden. Als het meer wordt, dan moet ik er eerst over nadenken." Naarmate de dagen verstrijken word ik hoopvoller. Er wordt niet gebeld, dus wellicht is het toch een kleinigheid. En dan komt het telefoontje met het slechte nieuws. Hij brengt het op een manier waarop ik ook nog niet van opknap. "Ik heb hier een hele zieke machine", zegt de man zalvend. Het zal wel beroepsdeformatie zijn dat je een kapotte machine ziek noemt. Het gaat nog net niet zover dat hij de reparatie bestempelt als operatie, maar naarmate zijn uitleg vordert, begrijp ik dat dat het juiste woord ervoor is. De hele naaldstang is namelijk kapot. En dat is met de motor wat een naaimachine tot een naaimachine maakt. En wonder boven wonder: zo'n stang is nog leverbaar. Maar het kost wel: het vervangen van de naaldstang kost à € 300,-. Dat is een hele investering voor een machine van 30 jaar oud, erkent de reparateur. Het bedrag is hoog genoeg om snel te beslissen: dat ga ik niet meer in deze machine investeren. Na de vakantie ga ik op zoek naar een nieuwe machine.

Professioneel flirten

Onlangs ververste ik mijn foto op yammer. Die plaatste ik ook direct maar even op linked in en facebook. Het is nog niet zo gemakkelijk om een goede foto te vinden die ook heel klein goed gebruikt kan worden en die zich leent voor professioneel gebruik zoals voor yammer en linked in. Ik zoek natuurlijk een foto die mij precies neerzet zoals ik mezelf wil neerzetten: open, ontspannen, vriendelijk, professioneel, liefst een beetje patent en herkenbaar. Die combinatie lijkt logisch, maar zo eenvoudig is dat nog helemaal niet. Veel mensen staan niet ontspannen op de foto, of ze zijn dusdanig ontspannen dat het weer niet professioneel oogt. Het komt ook voor dat iemand een buitengewoon patente foto van zichzelf plaatst die volstrekt niet herkenbaar is, omdat de foto ofwel zeer gedateerd of zeer geflatteerd is. Die combinatie is natuurlijk zeer verleidelijk: in het algemeen knap je namelijk niet op met de jaren. Het valt dus nog helemaal niet mee om een goede foto voor dit soort doeleinden te vinden.

Op het werk hebben we het even over de foto van een collega: het is een mooie foto, maar een opmerkelijke keuze voor professioneel gebruik. Niet dat het geen nette foto is, maar collega kijkt wel erg verleidelijk in de lens. Er worden verwarrende signalen uitgezonden. Dat gebeurt vaker. Zo is de baas wekenlang van slag geweest door een visitekaartje dat hem werd aangeboden. Aan de voorzijde is het een professioneel kaartje met een ronduit klassiek vignet en logo, maar op de achterzijde van het kaartje prijkt een wulpse portretfoto van de dame in kwestie. Het is een studiofoto: haar haar waait alle kanten op en ze kijkt zwoel in de camera. Ooit maakte E. van mij een dergelijke foto toen we op vakantie in Italië waren. Het was toen warm, het bloed was dun, de gemoederen verhit en de boodschap ondubbelzinnig. Ik kan me voorstellen dat de baas in een professionele context niet weet wat hij met een dergelijke boodschap moet aanvangen.

"Misschien is het professioneel flirten", zegt collega. "Dat is helemaal in." Wij kennen het begrip nog niet. Natuurlijk weten wij vrouwen dat je soms meer kunt maken dan je mannelijke collega's, maar daar zitten toch wel duidelijk grenzen aan. Nieuwsgierig geworden zoek ik even naar professioneel flirten. En dan vind ik deze geweldige tekst met tips, die ik niemand wil onthouden:

Professioneel flirten

Hoe creëert u een goede sfeer die leidt tot resultaten bij (verkoop-)gesprekken, onderhandelingen en netwerken? Door professioneel te flirten! Hier volgt een aantal tips om de gunfactor te verhogen door professioneel te flirten.

       Lichaamstaal
Het allerbelangrijkste bij professioneel flirten is lichaamstaal. Door je lichaam naar je gesprekspartner te richten, laat je merken dat je oprecht geïnteresseerd bent. Richt zowel je voeten als je bovenlichaam als je hoofd naar de ander.

       Wat je uitzendt, is wat je krijgt
Zorg voor een positieve uitstraling en u zult positieve reactie terugkrijgen. Probeer het eens in het klein en lach vriendelijk naar voorbijgangers op straat.

       Maak een compliment
Iedereen vindt het fijn om een compliment te ontvangen en de werksfeer wordt er plezierig van. Daarbij geldt dat als je weet dat je iets goed hebt gedaan en dat het gewaardeerd wordt, de kans op herhaling groter is. Dat gaat ook op voor uw gesprekspartner.

       Voorkom aanraking
Professioneel flirten heeft geen seksuele lading. Zorg er dan ook voor dat u complimenten over iemands uiterlijk voorkomt, net als (te veel) aanraken.

Hendrikx Van der Spek-Bureau voor Bedrijfscommunicatie

Ik ga het toepassen en in de gaten houden.

Harde neus 2

Deze week mocht onze zoon zijn diploma ophalen. De ceremonie verliep een stuk chaotischer dan bij onze dochter. De groep was groter en luidruchtiger en minder gedisciplineerd. Een persoonlijk woordje kon er niet vanaf. Hij mocht nog wel even gaan staan, omdat hij had meegedaan met een project waarvoor hij samen met twee anderen de eerste prijs had gehaald. Onze zoon vond het teleurstellend dat er zo weinig werk was gemaakt van de uitreiking. En dat kon ik me goed voorstellen, maar die teleurstelling gold hem natuurlijk niet. Ik was evengoed trots: weer een harde neus.

Fijnproeverij

Alweer een flinke tijd geleden werd ik geworven voor een testpanel. Lange tijd beoordeelde ik campagnes en gaf ik aan of ik een nieuw product zou willen kopen. Dit jaar mocht ik ineens twee wasmiddelen testen. Daarmee ben ik duidelijk op een hoger niveau van productbeoordeling aangekomen. En binnen dit niveau ben ik alweer een stapje verder gekomen: op het niveau van de fijnproeverij.

Twee weken geleden kreeg ik namelijk een zeer kruidig ruikende envelop in de brievenbus. In de envelop zaten twee nasimixen die ik -of in dit geval: wij- mochten gaan testen. Liefst binnen een week. Voor sommigen hier in huis is het echt teveel om in een week twee keer nasi te eten. Dus ik pakte het iets anders aan: ik maakte twee pannen met nasi, elk met een andere nasimix, maar verder met precies dezelfde ingrediënten. Ik had tijdens het koken de textuur, de kleur, de geur en het welvermogen van de groentemix al beoordeeld. Mix nummer 1 was bij mij veruit favoriet: de ingrediënten bleven mooi van elkaar gescheiden, het werd geen kleffe mix en de groente welde tot een smeuig groentepapje. Het enige wat voor mix 2 sprak was de kleur van de droge vorm: de groentemix welde niet echt geweldig en in de pan maakte de mix het geheel van ingrediënten tot een gele brij.

Toen de pannen op tafel werden gezet, had ik dan ook een duidelijke voorkeur. De hele familie was het erover eens dat nasi nummer 1 er verreweg het lekkerst uitzag. Dus daar begonnen we mee: een half schepje nasi nummer 1 om ruimte te houden voor nasi nummer 2. En nasi nummer 1 smaakte goed; een beetje zurig vond ik, maar wel lekker. Daarna was nasi nummer 2 aan de beurt. En wat blijkt? Ook al zag het er niet zo smakelijk uit: nasi nummer 2 was lekkerder!

Na de maaltijd vulde ik direct de vragenlijst in. Jammer genoeg was die niet helemaal fijnmazig genoeg om al mijn bevindingen te melden. Ik ben duidelijk aan een nog hoger level toe.

Ijskoud

Ik ben niet het vergevingsgezinde type. Nooit geweest en ik verwacht ook niet dat het nog gaat gebeuren. Sommige mensen worden milder als ze kinderen krijgen, maar dat gaat voor mij niet op. Sterker nog, ik heb ontdekt dat ik het ook niet in me heb om vergevingsgezind te zijn ten opzichte van kinderen; mijn eigen kinderen uitgezonderd natuurlijk. Anderen worden vergevingsgezinder als ze ouder worden. Ik schat ook niet in dat dat bij mij zal gebeuren.

Ik ben al helemaal niet vergevingsgezind als het mijn kinderen betreft. Dat ontdekte ik al vroeg. We wonen in een buurt die niet erg kinderrijk is. Toen de oudste werd geboren dacht ik dat ze een leuk speelkameraadje kon hebben aan een meisje dat hier vlakbij woont. Destijds snapte ik nog niet dat een leeftijdsverschil van twee jaar voor kinderen een gapend gat is. Onze oudste was een onbevangen kind dat met open vizier contact maakt. Nu nog vind ik wel eens dat haar vizier te ver open staat. Dat maakt dat je gemakkelijk gekwetst wordt. Dat gebeurde ook met het meisje hier in de buurt. Via de aangrenzende tuin legde ze contact met het meisje. Die wees haar genadeloos af. De afwijzing op zich zou ik haar misschien nog hebben kunnen vergeven, maar de manier waarop ze dat deed echter niet. Inmiddels is het meisje volwassen, maar ik heb me er nooit overheen kunnen zetten.

Kun je dan niet denken: het is nog een kind? In sommige gevallen kan dat, maar als het gaat om het karakter van iemand, dan niet. Ik geloof er namelijk niet in dat je karakter wezenlijk verandert bij het opgroeien; het vormt zich, maar daar blijft het bij. Kinderen die willens en wetens kwetsen, worden meestal geen tolerante invoelende volwassenen. Raken dit soort types, kind of volwassene, mijn kinderen, dan roepen zij mijn eeuwigdurende toorn over zich af.

Kinderen worden gekwetst terwijl ze opgroeien. Dat hele proces heet dan volwassen worden. Naarmate ze groter groeien sta je steeds meer aan de zijlijn, hopend dat ze sterk genoeg zijn om de klappen op te vangen. En natuurlijk ben je er achteraf voor ze. Ze ontdekken dat sommige mensen die ze vertrouwden of in wie ze veel geïnvesteerd hebben, anders zijn dan ze dachten: harder en meedogenlozer of ronduit onbetrouwbaar. En zo verliezen ze langzaam hun onschuld. Dat moet om opgewassen te zijn tegen de wereld en om jezelf te beschermen. Als klein jongetje zei mijn zoon ooit toen hij geconfronteerd werd met de meedogenloosheid van de mens: "Dit had ik liever niet geweten." Het was een verdrietig moment.

Onlangs deed zich weer een situatie van ernstige teleurstelling voor. Ik heb het er met onze oudste over. "Ik heb er geen goed woord voor over. Het valt me smerig tegen." "Ik weet het mam", zegt ze "en dat gaat nooit meer over." Ze heeft gelijk. De persoon in kwestie kan van mij een ijskoude behandeling verwachten, met temperaturen ver beneden nul en een ijzige poolwind die levenslang aanhoudt.

Briljante variatie

Gisteren vertelde ik al dat ik mezelf regelmatig mag verbeteren. En ook vandaag verbeter ik mijn blog van gisteren met een aanvulling. Deze keer op voorspraak van onze zoon. "Heb je ook geschreven dat ik een briljante versie van Wicky de Viking heb gemaakt?", vraagt hij. Nee, dat had ik discreet verzwegen. "Ik ben er gewoon erg goed in om andere teksten op nummers te maken." Hij somt een aantal briljante songteksten op om zijn pleidooi kracht bij te zetten. "Oh ja en ook nog die van Es schneit." Es schneit was een liedje dat de jongste rond kerst moest leren. Hij verving de tekst door een tekst over de fysieke kenmerken van een zeer gewaardeerde leraar, een grote bron van inspiratie voor hem – ook voor de Wicky-variant.

Meestal weet hij fantastische variaties te maken op liedjes van zijn jongste zusje. Die kan dat niet altijd waarderen, maar ik heb de indruk dat het daar alleen maar leuker van wordt. "Zoals die met Wicky ook, ik wist het gewoon direct. Vanaf de eerste toon." Hij oogt tevreden als hij losbarst: "Hee, hee Zwikkie, hee Zwikkie hee…Zwikkie!"

Opbouwende kritiek

Ik heb niet te klagen over opbouwende of afbrekende kritiek. Dat biedt me volop gelegenheid om mezelf te verbeteren. En dat doe ik dan ook: dag na dag na dag. Vandaag verbeter ik mijn blog van twee dagen geleden.

Deze keer werd ik geprikkeld door de opbouwende kritiek van de jongste. De kinderen lezen mijn blog namelijk ook wel eens mee. Als ik over de kinderen blog, dan lezen ze het altijd voor publicatie. Alleen als zij het goed vinden publiceer ik zo'n stukje. Maar ze lezen ook op andere momenten wel eens mee. Dat gebeurt meestal achteraf. Zo las de jongste mijn stukje over Meezingen. "Kijk mam, daar had je nou ook even het stukje van Wicky de Viking bij moeten doen." "Denk je?", zeg ik. "Ja, natuurlijk, dat weten de mensen toch niet." Gelukkig heb ik hier iedere dag de kans om dingen bij te stellen. Dus mensen bij deze: de intro van Wicky de Viking.

Dipbakje

Het schooljaar loopt op zijn einde. De oudste twee zijn al even vrij, zij hebben examen gedaan. De jongste heeft nu haar laatste onregelmatige lesweken. De proefwerkweek is achter de rug en de weken hangen nu nog aan elkaar van uitstapjes, vrije dagen en feestjes. Het is dus niet overdreven om te stellen dat hier de ontspanning al flink heeft toegeslagen. E. en ik werken nog even door, maar thuis treffen we om de haverklap laptoppende, snackende en hangende jongeren aan. Al dat ontspannen maakt niet automatisch gelukkig, want met een zee van tijd weet je je soms ook geen raad. Maar gelukkig is er dan nog altijd de Lidl vlak naast de deur. Op iedere dip heeft de Lidl namelijk wel een antwoord. Zo meldde de oudste laatst dat ze voor haarzelf, haar broer en haar zusje een 'dipbakje' had gehaald. Ik stam nog uit de tijd van de Calvé dipsausjes, die werden gemaakt door een zakje om te keren in een bakje en aan te lengen met mayonaise. Nu moet ik er niet meer aan denken, maar destijds was dat lekker. Ik heb dan ook niet onmiddellijk op mijn netvlies wat ze bedoelt als ze tegen haar zusje zegt: "Ik heb een dipbakje voor je in de vriezer gelegd". De vriezer is natuurlijk een aardige indicatie: het zal ijs zijn. "Dipbakje?" vraag ik. "Je weet wel, zo'n nep Ben&Jerry-bakje", zegt ze. Ik weet het niet, ik heb ze nog nooit gezien en ook nu heb ik ze niet in onze vriezer aangetroffen: er is ongetwijfeld sprake van geweest van een snelle en heftige collectieve dip.

Sentimentele heavy user

Vandaag heeft zich een klein drama afgespeeld. Mijn Husqvarna naaimachine heeft er de brui aan gegeven -terwijl ik nog maar net was begonnen met een nieuwe missie: het leegnaaien van mijn kist met mooie lapjes. Op zich kan ik 'm niks verwijten: hij is al 27 jaar oud. En je kunt mij rustig indelen in de categorie heavy user. Er is namelijk ontzettend veel genaaid op de machine: van gordijnen en rolgordijnen, boekjes, tassen, een kunstleren zitting voor de skelter, zeemeerminnenstaarten en prinsessenjurken, tot jassen, broeken en (gala)jurken. Bovendien ben ik geen zachtzinnige naaister. Ik naai alles wat niet van steen of ijzer is op de machine. En ik kwam er pas na zo'n vijftien jaar na aanschaf achter dat je de snelheid kon aanpassen: tot op dat moment -en eerlijk gezegd ook meestal daarna- naaide ik alles op full speed, zelfs knoopsgaten.

Ooit kocht ik 'm tegelijkertijd met mijn zus, die ook veel naait. Zij heeft dezelfde machine, ze is alleen niet zo'n heavy user. Zij was degene die me leerde dat je niet per se op full speed hoeft te naaien. Tijdens een gezamenlijke naaisessie waarbij we voor onze kinderen en nog een leenkind zeemeerminnenstaarten naaiden, viel het haar op dat ik ongeacht de schuimrubberen vulling met een rotgang door de stof naaide.

Ondanks dat zware gebruik heeft de machine het dus toch 27 jaar lang volgehouden. De laatste jaren stond het apparaat bij de zigzagsteek al als een stoommachine te stampen en ook de steken waren niet meer even regelmatig, maar het werkte nog. Vanmiddag brak er drie keer achter elkaar een naald terwijl ik een rok in elkaar zigzagde. Gelukkig droeg ik een leesbril, want de naalden barstten namelijk op het ijzeren voetplaatje uit elkaar.

Omdat ik er altijd vanuit ga dat ik kleine mankementen best zelf kan verhelpen, heb ik eerst de naaimachine gedemonteerd en goed schoongemaakt. Daarbij viel er een stukje ijzer uit het apparaat. Dat verklaart wellicht de speling die ervoor zorgde dat de naald steeds op het plaatje uit elkaar spatte. Ik ben bang dat dit het einde van het apparaat is, maar voor de zekerheid bel ik mijn moeder nog even. Zij heeft er namelijk verstand van. Ooit was ze coupeuse en ik weet niet beter of mijn moeder verhielp alle problemen aan haar machine zelf. Pas als mijn moeder zegt dat het over is, is het ook over. "Meestal is het geen goed teken dat er stukken uitvallen", zegt mijn moeder met gevoel voor understatement. We spreken af dat zij nog even naar de machine kijkt voordat we 'm afschrijven.

Ondertussen kijk ik op internet naar nieuwe machines, want een heavy user zoals ik kan natuurlijk niet zonder naaimachine. Ik merk dat ik nog niet helemaal klaar ben voor de aanschaf van een nieuwe machine. Onlangs heb ik mijn 40 jaar oude mixer, een erfstuk, ook al weg moeten doen. Dat heb ik nog niet goed verwerkt en nou dan deze machine waar ik werkelijk alles wat ik tot nu toe in mijn volwassen leven heb genaaid op heb genaaid… Het is teveel, ik ben niet alleen een heavy user, maar ook nog eens een sentimentele heavy user.

Antishuffle

Met de komst van de CD kwam ook de shuffle: de mogelijkheid om nummers in willekeurige volgorde af te spelen. Ik heb een hartgrondige hekel aan de shuffle. Gisteren zitten we aan tafel. E. heeft zijn Ipod in het deck staan op shuffle. Het ene moment komt Rufus Wainwright voorbij, het andere moment luisteren we naar de Raincoats, dan weer naar de Talking Heads. Allemaal op zich niet verkeerd, maar zo achter elkaar gezet? Niet te verteren!

"Heb je 'm op shuffle staan?", vraag ik. Het antwoord komt niet als een verrassing: "Ja". "Ik vind dat echt niet kunnen", zeg ik. "Waarom niet?", zegt de jongste. "Dat is toch juist leuk? Net als de radio, maar dan met alleen maar nummers die jij leuk vindt." Dat is een manier om het te bekijken, maar zo denk ik er niet over. Ik vind het jammer dat de nummers uit hun verband zijn gerukt. Ik ben hartgrondig antishuffle.