In de kamer staat bij ons een zwarte tafel. Die hebben we ooit aangeschaft. Gek genoeg hebben ze de onderlaag wit gespoten. Dus ieder krasje zie je optimaal. Nou ben ik niet voor één gat te vangen. Ik werk de tafel regelmatig bij met een zwarte watervaste stift. Deze keer zijn de hoeken van de tafel ook beschadigd. Daar is zelfs de witte onderlaag verdwenen. Dus dat vraagt om een iets dikkere watervaste stift. Nadat ik het klusje heb geklaard bekijk ik het resultaat met tevredenheid.
Ook mijn oma werkte graag met een zwarte stift. Zij gebruikte het niet op tafels, maar op foto's. Tegenwoordig wordt alles weggewerkt met photoshop, maar dat had oma niet nodig. Nog ver voor computers in beeld waren, bewerkte zij haar foto's al met een zwarte stift. Laatst bekeken we nog eens een album over het ijsfestijn dat ooit in mijn geboortedorp plaatsvond. Oma was de hofleverancier van veel kleding voor dat festijn. Zij had de collectie van haar schoonmoeder, mijn overgrootmoeder, namelijk bewaard. Met een kritisch oog bekeek ze de foto's die er van werden gemaakt. Alles wat haar niet zinde kon rekenen op een meedogenloze correctie. Ze ergerde zich eraan als iets niet in stijl was. Zo had ze op een foto waar iemand onder de oude kleding witte sportschoenen droeg, genadeloos de zwarte stift gehanteerd. Na jaren is dat nu tot donkerrood verkleurd.
En ook de watervaste stift op onze tafel kleurt als je tegen het licht inkijkt een beetje donkerrood. Maar dat valt nog altijd minder op dan de witte krasjes. Dus eigenlijk vind ik het een enorme goede vondst. Of zoals E. zou zeggen, na veelvuldig in Friese kringen te hebben verkeerd, het is een enorme boppeslag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten