Hoe ouder je wordt, hoe langer je wilt leven. Tenminste, daar lijkt het op. Als je jong bent, lijkt vijftig je al een behoorlijke leeftijd. Als je zoals ik nog zo'n twee jaar te gaan hebt tot je vijftigste, dan stelt vijftig nog niets voor. Dus zo verleg je de grens steeds naar een comfortabel aantal jaren tussen jouw leeftijd en de 'deadline'. Want dat is de dood: een echte deadline. De meest onherroepelijke van allemaal.
Als kind sta je daar nog niet zo bij stil. Dat leer je naarmate je ouder wordt. Mensen die eenmaal zijn overleden komen niet meer terug. Daar heb je het mee te doen.
Gisteravond zag ik een ontroerende Zweedse documentaire op Canvas over twee mensen die bijna honderd jaar oud waren: Hugo och Rosa. Ze worden tien jaar met de camera gevolgd. De tijd op het Zweedse platteland is stil blijven staan voor broer en zus Hugo en Rosa. Als bijna honderdjarige klooft Hugo in de strenge Zweedse winters nog al het hout voor hun houtkachel zelf. Het zachte oranje schijnsel van de petroleumlampen vormt hun verlichting. Ze zingen graag liedjes. Rosa zingt overal bij voorkeur faldera achteraan. Terwijl je naar de documentaire kijkt zie je de seizoenen in elkaar overgaan. En je weet dat er een moment komt dat het voor Hugo of Rosa is afgelopen. En dat moment zal niet meevallen, ondanks de geloofsbeleving van Hugo en Rosa. Ze zijn immers al zo'n 100 jaar samen. Als Hugo ziek wordt, gaan ze allebei naar een rusthuis. En dat staat Rosa niet aan. Ze wil naar huis. Je ziet dat ze in de nieuwe omgeving ontredderd en ontworteld is. Als Hugo herstelt, worden ze met elkaar herenigd. Dat is hartverwarmend om te zien. Ze leven nog een tijd samen in het rusthuis. Hun huis in Gunby bezoeken ze alleen nog eens. En zodra ze daar binnen zijn, is het volstrekt duidelijk: daar horen ze. Ze kunnen er alleen niet meer zijn.
Uiteindelijk sterft Rosa, die vijf jaar jonger is dan Hugo, als eerste in haar slaap. Drie maanden later overlijdt Hugo. Het was een prachtige, maar hartverscheurende documentaire. Als ik dat zie, dan denk ik: zo oud zou ik dus liever niet worden. Maar misschien denk ik daar als ik negentig ben wel anders over.
In Grey's Anatomy, mijn favoriete ziekenhuisserie, weten ze wat iedereen eigenlijk graag wil. Denny, de veel te vroeg overleden verloofde van Izzy, komt even terug. Zo kan zij hun onafgemaakte relatie nog afmaken. Maar ook dat is dan weer hartverscheurend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten