Elkaar ergens op aanspreken; het blijft moeilijk. Vandaag had ik weer zoiets bij de hand. Liever dan elkaar in de ogen te kijken en te vragen: Wat is nou eigenlijk je probleem?, wordt er een andere uitweg gezocht. Een zeer populaire uitweg is het aanscherpen van procedures en het op orde brengen van systemen. En natuurlijk, dat moet je ook zeker niet nalaten. Maar waar het uiteindelijk om gaat, is dat je elkaar aanspreekt op gedrag. Dat je elkaar aankijkt en gewoon de waarheid zegt. Ook als die de een of de ander niet welgevallig is.
Ik heb daar zelf geen problemen mee. Ik ben van nature niet van het conflicten vermijden. Ik ga er vol en frontaal in. Confrontaties? Kom maar op! Zeker nu. Met de kerstvakantie in zicht, is de huid enigszins dun. Met genoegen leg ik de vinger op de zere plek. En met nog meer genoegen leg ik 'm bloot. Uiteindelijk is dat namelijk altijd beter voor iedereen. Als je een genadeloze analyse van mijn kant wilt? Vraag er nu om, dit is het moment!
Dat ik zo in elkaar zit, is zelfs aan mijn hand af te lezen. Dat weet ik, omdat mijn dochter voor Sinterklaas een cd-rom kreeg met onder andere aanwijzingen voor handlezen. Sindsdien weet ik dat ik een vloeiende hartlijn heb. En als je die hebt, dan ga je problemen niet uit de weg. Je bent niet bang om je eigen mening te geven en je staat stevig in je schoenen. En natuurlijk: het zal ook wel iets met mijn karakter te maken hebben. Op dagen als vandaag geldt voor mij:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten