Onze oudste is deze week zestien geworden. Gisteravond hield ze open huis. 's Middags vroeg kwam de eerste vriendin al binnenvallen. Er moest eerst nog gewerkt worden. Samen buigen ze zich over een opdracht van Management en Organisatie, een van de extra vakken van onze oudste. Later op de middag volgen er meer. Ze verdwijnen met elkaar naar de relaxruimte boven. "Lekker toch", zeggen E. en ik tegen elkaar. "Dat ze zich nu even kunnen terugtrekken."
Ze heeft een very very merry vrijdag uitgekozen voor haar feestje. De winkeliersvereniging laat hier namelijk de vrijdag voor kerst altijd een kerstman in arreslee rondrijden. Al bulderend "Hohoho, Meeeeerry Christmas", rijdt de man urenlang rondjes door het winkelcentrum. En voor ons huis keert het gezelschap dan steeds weerom. "Gezellig", kirt een van de meisjes als ze hier aankomt. Onze oudste trekt haar wenkbrauwen op tot aan haar haargrens. Ze laat het deze keer achterwege om vervaarlijk met haar ogen te rollen. Als de eersten weer vertrekken, heeft de kerstman net even panne. De accu doet het niet meer. Daardoor is zijn vrolijk verlichte slee nu in het donker gehuld. De man die het geheel met quad voorttrekt, gaat aan de gang om het zaakje weer draaiende te krijgen. Ondertussen staat het hele gezelschap dat bij onze dochter op visite is buiten. Zoveel publiek heeft de kerstman nog niet gehad. Hij gaat naast zijn slee staan en zingt met zijn armen wijd geopend naar de meisjes. Hij maakt er een complete show van. Ik vermoed dat hij in de uren dat hij in de slee zat even het een en ander heeft ingenomen om warm te blijven.
Na dit intermezzo strijken onze oudste met twee van haar beste vriendinnen in de kamer neer. Ze laten het relaxkamertje voor wat het is. We kijken gezamenlijk eerst naar Ranking the stars, dan naar Ruben versus Sophie en tenslotte naar Popstars. De generatiekloof wordt goed duidelijk als een van de meisjes over Ruben Nicolai zegt: "Die is leuk. Hij ziet er vet goed uit en hij is toch al vet oud." Voor de zekerheid vraag ik nog even: "Je hebt het over Ruben Nicolai?" Ze knikt. Ik schat Ruben Nicolai begin dertig, een jonge vent dus nog.
Onze oudste kreeg veel cadeautjes. Vooral veel DVD's. Ze is dol op films. Van mij kreeg ze onder andere een lichtgevende staaf die ze aan haar rugzak kan hangen. Ik dacht dat het wel een leuk ding was. Maar wat weet ik daar nou van? Geen haar op haar hoofd die erover denkt om 'm ook daadwerkelijk te gaan gebruiken. Als onze oudste naar boven gaat om het staafje op te halen, zeg ik tegen vriendin I.: "Als jij nou zegt Goh wat een leuk ding, die kun je mooi aan je rugzak hangen. Dan gebruikt ze 'm misschien wel." Als onze oudste de kamer binnenkomt, zegt haar vriendin: "Goh, wat een leuk ding, die kun je mooi aan je rugzak hangen." Onze oudste kijkt mij dreigend aan. "Mam, dat heb jij natuurlijk weer tegen haar gezegd. Zij zou zelf'nooit zo'n ding aan haar rugzak hangen. Je had het beter aan P. kunnen vragen. Die zou dat eerder doen." Okee, we hadden die truc al eerder uitgehaald met het lamineerapparaat. Onze oudste vertelt het en de meisjes liggen in een deuk.
Het is een gezellige avond. Een van haar vriendinnen vindt onze zoon 'intens grappig'. Daardoor aangemoedigd, stijgt zijn grappigheid tot ongekende hoogte. "Als je 'm een paar dagen wilt hebben", zegt onze oudste, "dat kan geregeld worden hoor." Rond middernacht stappen ze op de fiets naar huis. Ik bied ze de lichtgevende staaf nog te leen aan, maar die wordt afgeslagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten