Zodra ze iets spannends heeft op school, slaat ze aan het kotsen. Een schoolreis, een sportdag, of zoals nu de Sinterklaasviering, ze windt zich er enorm over op. De afgelopen week nam de spanning al langzaam toe. Ze gelooft al een aantal jaren niet meer in Sinterklaas, maar naarmate vijf december dichter nadert, wordt Sinterklaas steeds minder een verklede man en steeds meer een goedheiligman. Vanmorgen gaan ze Hem verwelkomen op de dijk. Daar komt hij aan met een speedboot. De instructies waren duidelijk: om 8.00 uur op school en laarzen aan, schoenen mee. Ze was om twintig over zeven al klaar. Dat is een unicum, want meestal neemt ze haar tijd.
Aan tafel slikt ze en slikt ze. Ze heeft een bakje yoghurt, omdat ze een broodje niet wegkrijgt. Ze drinkt flink water. Daar steek ik eerst een stokje voor, want als ze maar doordrinkt wordt het zeker kotsen. Je ziet dat ze zich steeds verder opdraait. Ik haal de wasdroger ondertussen leeg. Ineens krijg ik een ingeving. Ik geef haar een klusje. Dan kan ze zich daarop concentreren, in plaats van op de spanning. "Weet je wat?", zeg ik tegen haar. "Je kunt de was wel even vouwen. Dat verzet de zinnen ook een beetje." Dat vindt ze wel een leuk klusje. Halverwege de mand vol met was, zegt ze: "Het helpt mam. Ik heb lang niet zoveel spanning meer. Hoe wist jij dat?" "Dat is moederinstinct", zeg ik. "Goeie moederinstinct heb je", complimenteert ze me.
Vanmiddag komt ze thuis. Ze is in de pauze op het schoolplein gevallen. Hard. Op haar knie zit een grote blauwe plek. Haar hand ligt open. Eerst zijn er even tranen, maar dan laat ze haar surprise en cadeau zien: een mooie Diddl-lettersleutelhanger. Precies wat ze graag wilde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten