Zaterdag togen we in het busje van mijn zus naar
Duitsland. We gingen niet op berenjacht, maar op schoenenjacht vlak over de
grens. Zes vrouwen variërend in leeftijd van 13 tot 49, met schoenmaat 40 tot
en met 43. Mijn moeder was er vanwege haar heupoperatie deze keer nog niet bij,
maar de volgende keer is ze vast weer van de partij. We kwamen terug met zes
paar schoenen. Mijn dochters vonden er geen schoenen, mijn zussen daarentegen
elk twee paar. Ik kocht een paar en ook mijn nichtje kocht nog een paar. Zo
hebben we de economie in Duitsland weer een flinke boost gegeven. Uitgeput
kwamen we in de loop van de middag weer thuis aan.
Ik pas terwijl we in de rij voor de kassa staan nog
schoenen. "Volgens mij heb ik die nog niet gehad", zeg ik tegen de
oudste. Ze haalt ze op en ik pas ze. Nee, toch maar niet. "Die andere dan,
die donkerblauwe?" Ze haalt ze op. Nee, die heeft kleine knoopjes, dat is
aan mij niet besteed. Uiteindelijk blijft het bij mij dus bij een paar. We zijn
allemaal zeer tevreden. "We gaan binnenkort nog een keer", zegt mijn
zus. "In september misschien", zegt mijn jongste zus. "Dan kan
ik kijken naar laarzen". "Eerder nog", zegt mijn zus. We zullen
zien, voor we er erg in hebben, is het weer september.
Het tripje in de bus deed een beetje denken aan onze
vroegere tripjes naar Ikea. Destijds was er nog geen Ikea in Groningen, dus
reden we naar Duiven bij Arnhem. Vaak niet eens om gericht iets te kopen, maar
gewoon voor de fun. Het waren, net als het tripje naar Aschendorf, intensieve shop
till you drop-reisjes; zo vermoeiend, dat het dicht tegen een
bijna-dood-ervaring aan ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten