Onze oudste is een ambitieus kind. Toetsen waar ze een 7,5 op haalt, gaat ze rustig herkansen om boven een 8 uit te komen. Met dezelfde inzet wijdt ze zich aan projecten en werkstukken. Zo was de school nog maar net weer begonnen, of ze kreeg al de opdracht om een leesautobiografie te maken. Ze is een echte lezer, dus ze had wel wat te vertellen. Een hele ochtend heeft ze hier in de bibliotheek gezeten om nauwkeurig aan te geven welke boeken ze had gelezen. Het ontbrak er nog net aan dat ze ook alle boeken heeft opgevoerd die ik heb gelezen toen ik zwanger was van haar. Ze is daarin soms grenzeloos. Ik herken dat wel, maar spreek haar toch vermanend toe: "Op een gegeven moment moet je er een punt achter zetten. Dan weegt de extra inspanning niet meer op tegen wat je ervoor terugkrijgt. Voor dit werkstuk moet je nu eigenlijk een 10 halen. En dat gebeurt niet, want een werkstuk is nooit perfect." Ze hoort me aan, maar trekt haar eigen plan.
Al haar inspanningen zijn aan het resultaat af te zien: een heel mooi werkstuk, waar ze veel zorg aan heeft besteed. Deze week was ze even ziek. Toen ze terugkwam, kreeg ze haar leesautobiografie terug. Van haar klasgenoten had ze al gehoord dat de lerares het rijtje cijfers had opgedreund, 5,6,6,10. En die 10 was voor haar. "Het was gewoon belachelijk goed.", zei haar Nederlandse lerares tegen haar. "Ik ben gewoon ontzettend goed", snoeft ze als ze thuiskomt. Daar hebben wij niets tegenin te brengen. "Het is fantastisch", zeg ik. "En wat zei jij ook nog maar? Was het niet dat je nooit een 10 op een werkstuk kunt halen, omdat het nooit perfect is? Nou ik kan het dus wel." Ze kijkt me tevreden aan. Heerlijk zo'n goed cijfer en nog eens extra heerlijk om je moeder haar ongelijk even onder de neus te wrijven. Dit is haar moment van glorie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten