Vandaag hadden we een leuk evenement op het werk. Ik was zelf betrokken bij de voorbereiding. En dat maakt zo'n dag tot een leuke, maar ook inspannende dag. Voordat ik naar huis ging heb ik nog twee rondjes extra gereden. Ik heb namelijk getaxied voor een aantal gasten. En dat was me werkelijk een waar genoegen. Je hoort nog eens wat.
Het eerste drietal moest terug naar Hoofddorp. Er was een taxi besteld om ze naar de trein te brengen, maar die liet verstek gaan. Ze waren lichtelijk in paniek. Dit konden ze er echt niet bij hebben. Dus ik de auto voorgereden en met ze naar het station. Onderweg hoor je van alles; waar ze vandaan komen, hoe ze op het evenement zijn geattendeerd. En zo nog veel meer. Het was een aangenaam ritje. Toen ik terug kwam op het werk, dacht ik mijn tas te kunnen pakken en naar huis te kunnen gaan. Maar voor het theater zaten nog steeds mensen te wachten. "Kan ik nog iets voor u betekenen?" vraag ik. Het is al laat; de catering is opgeruimd, de jongens van het evenementenbureau zijn druk aan het afbreken, dus ze zitten er een beetje verloren bij. Collega A. vertelt me wat er aan de hand is. Ze zijn met z'n drieën gekomen. Een van de drie is in de pauze naar de stad gereden. Ik weet wie de derde man is, want die kwam mij vragen hoe laat het afgelopen zou zijn. Hij wilde eens een kijkje in de stad nemen. Hij zou op tijd terug zijn om zijn vrienden op te pikken. Maar wat blijkt na verschillende telefoontjes? Hij is zijn auto kwijt. Hij weet niet meer waar hij de auto in de voor hem onbekende stad heeft geparkeerd. "Zal ik u dan naar de stad brengen?", vraag ik het stel. Dat zouden ze toch wel heel fijn vinden. Dus rij ik nu een rondje de andere kant op. In de auto hebben we het erover: "Als u hierop terugkijkt is het een mooi verhaal", probeer ik ze nog wat op te monteren. "Dat is het nu natuurlijk al", zegt de vrouw. Hun vriend vertelde dat hij de auto ergens bij een kerk had geparkeerd. "Moet ik nog even met u rondrijden langs de kerken?", vraag ik. "Ach welnee mevrouw", zegt de vrouw. Ze komt uit Alkmaar en dat hoor je. Naarmate ze zich meer opwindt klinkt haar Noord-Hollandse accent steeds vetter. "Als ik heel eerlijk ben, is er altijd wat met hem. Het is een waardeloze chauffeur ook. Hij keert rustig om op een vierbaansweg. Of hij rijdt een stukje achteruit. Dat maakt hem allemaal niks uit. Hij vindt dat dat best kan." Met stijgende verbazing hoor ik het verhaal aan. Ze zijn namelijk vanuit Alkmaar met deze waardeloze chauffeur meegereden. Ik zou me wel twee keer bedenken voor ik bij iemand in de auto stapte die er niet tegenop ziet om op een vierbaansweg te keren. "Nee", zegt ze. "We pakken gewoon de trein. Hij moet zich maar redden. Hij loopt maar een rondje langs alle kerken. Ik wil nu naar huis." Bij het evenement hadden we een high tea. En dat was maar goed ook, want: "En het errugste is, hij heeft alle broodjes ook nog.", moppert ze nog wat na. "Nou mevrouw, bedankt hoor. Ik ben u echt vree-su-luk dankbaar dat u met ons dit extra rondje rijdt. U woont hier nog niet eens ook, hoorde ik." "Geen dank hoor, ik doe het met plezier.", zeg ik. En zo is het ook. Het was een passend besluit van de dag. Ik heb ervan genoten.
Ik draag mijn twee extra rondjes op aan Rintje Ritsma, die vandaag definitief zijn laatste wedstrijdrondje schaatste.
1 opmerking: