Er zit een scheur in de voorruit van onze auto. Ik wil direct even duidelijk maken dat ik hier niets mee te maken heb. Maar goed, die scheur moet dus gerepareerd worden. En ik ben degene die meestal in de auto rijdt. Vanmorgen zit ik in de auto en toevallig hoor ik de reclame van Carglass. Wat blijkt? Als je een sterretje in je voorruit hebt, kan het raam zomaar springen als je over een verkeersdrempel rijdt. Dat is niet best. Als zo'n sterretje daar al voor kan zorgen, dan is dat met een scheur natuurlijk helemaal geen kunst. En ik ben berucht om het feit dat ik niet rem voor verkeersdrempels. Ik bevind me dan ook in een levensgevaarlijke situatie.
Zaterdag rij ik met onze zoon naar de bouwmarkt. Ik ben -naast niet remmen voor verkeersdrempels- ook berucht om het dichtslaan van de portieren. En zaterdag ben ik helemaal gefocust op klussen, dus dan denk ik niet meer aan die scheur. En als ik een deur dichtsla, ja dan is die wel dicht. Geen twijfel mogelijk. "Pas toch op", zegt hij. "Je slaat die voorruit er zo uit." "Hij gaat woensdag naar Carglass", zeg ik verstrooid. Ik wil rigiplast kopen. Ik wil het niet hebben over scheuren in voorruiten. "Als je daarmee doorgaat, dan zit 'ie er woensdag niet meer in.", doet onze zoon er nog even een schepje bovenop. En thuis vermaakt hij zich ermee. "Het lijkt wel of mamma denkt dat het een Olympische sport is." Hij zet zijn commentaarstem op: "En ja hoor, ze staat ervoor. Gaat het haar lukken? Slaat ze de voorruit er direct bij de eerste poging al uit? Of moet ze in de herkansing? We gaan het zien." Het is duidelijk weer een we-bescheuren-ons-even-om-mamma-moment. Het is nu dinsdagavond en de voorruit zit er nog in. De scheur is nog precies even groot. En morgen is die scheur verleden tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten