Zusjes

Ik ben de oudste thuis. Mijn jongste zusje is zes jaar jonger dan ik. Dat is als je kind bent best veel. Toen zij op de lagere school kwam, ging ik eraf. En toen ik van de middelbare school ging, ging zij er voor het eerst heen. Ik herinner me nog dat ze als baby een roze teddyjasje had. Ze was net een grote babypop. Ook zijn er nog foto's van mij op het ijs. Ik hou haar vast en een minder fortuinlijk klasgenootje -die niet zo'n babyzusje had- kijkt gelaten toe. Ik herinner me ook nog dat ze geboren is.
Dat ik me dat herinner, is te danken aan mijn andere zusje. Zij is twee jaar jonger dan ik. Wij zijn meer samen opgegroeid.

Toen mijn jongste zusje werd geboren, merkte ze dat er iets aan de hand was. Zij was vier en wou er met alle geweld bij zijn. Daarbij maakte ze mij wakker. Wij sliepen, ook toen we elk al een eigen kamer hadden, nog samen. We kropen dan 's avonds bij elkaar in bed. Ook al was ze twee jaar jonger, ze nam altijd het voortouw. Ik liet me snel overrompelen en was snel in tranen. Zij was voor de duvel niet bang. Waar ik aarzelde, handelde zij. Ze was in veel dingen mijn tegenpool. Ze schrok jongens drie keer zo oud als zij af door een bezem achter zich aan te slepen. Ze sleepte me mee in activiteiten. Er zijn veel foto's van ons samen; en zo herinner ik me dat ook. We vulden elkaar perfect aan. Ik had het nodig om meegesleept te worden en zij wilde nooit iets alleen doen. Naarmate we ouder worden, blijven die verschillen, maar tegenpolen zijn we niet meer.

Sterker nog: tegenwoordig zegt iedereen dat we zoveel op elkaar lijken. Als ik heel vriendelijk word gegroet door wildvreemden, dan knik ik vriendelijk terug. Negen van de tien keer verwisselen ze me dan met mijn zusje. Nog niet zo lang geleden raakte ik aan de praat met een vrouw die me vaag bekend voorkwam. We waren in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Tot ik op een gegeven moment in de gaten kreeg dat ze dacht dat ik mijn zusje was. Ze was zeer geshockeerd toen bleek dat dat niet het geval was. Onze stemmen lijken op elkaar, we lijken op elkaar in doen en laten, en blijkbaar lijken we ook uiterlijk op elkaar. Wij vinden nog steeds van niet, maar zo langzamerhand kunnen we er niet meer omheen.