Embarrassing bodies

Wij zijn echte bofkonten. Zijn wij in Newcastle, is daar juist deze dagen de uitzending van Embarrassing bodies gaande. De truck staat niet ver van ons hotel in een drukke winkelstraat. Thuis mag ik niet naar Embarrassing bodies kijken in verband met het hoge onsmakelijkheidsgehalte. In het programma laten mensen namelijk hun medische aandoening zien waar ze zich diep voor schamen. Denk aan een fistel op een plek waar je die echt niet wilt hebben, een doorontwikkelde aambei of een andere aandoening - bij voorkeur in de schaamzone.

De oudste zet me even op de foto voor de truck. Een lid van de crew spreekt me aan. Of ik ook iets heb waar ik mee voor de camera's wil. "No thank you", zeg ik "there is nothing embarrassing about my body." "Nooo", zegt hij. De man is expert, dus dat ziet hij natuurlijk zelf ook wel. Het was vast een beleefdheidsvraag. Hij is tenslotte een Engelsman.

If you know what I mean

We zijn in Newcastle,  ook wel Geordie Shore. Newcastle staat bekend om glitter, glam, zelfbruiner en het heavy accent of course. Ik kan het niet echt nadoen, maar het klinkt een beetje als de veenkoloniaalse versie van het Engels. Zonder het gebruik van medeklinkers. Je hebt hier kaarten met 'Get berra soon' en als je een scone bestelt vragen ze 'Do you wan bu'a on e?' Er zijn gidsjes met Geordie en bekers met Born & bred Geordie. Proud to be Geordie zeg maar.

Onze zoon is niet mee op deze trip. Hij blijft thuis om het fort te bewaken. Ik bel hem even vanachter een pint cider in een van de gezellige pubs in Old Newcastle. "Je zou het taaltje wel waarderen", zeg ik. "net veenkoloniaals". Hij gelooft het onmiddellijk. Nooit om een woordje verlegen zegt hij: "En wat zeg jij dan? "Uhahohehoheh, if you know what I mean?"

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

Natte messen

Bij voorbaat mijn excuses voor de ranzige titel van deze blog. Maar het is niet anders: de titel dekt de lading volledig. Ik ga het namelijk hebben over het fenomeen natte messen. 

Het gaat om het volgende: onze steakmessen lekken. Het gevolg is dat je met klamme handen vlees zit te eten. Wel een goede manier om van vlees af te kicken. Het is namelijk niet fijn om met klamme handen te eten. Lekker en klam gaan niet samen.

Na de brand kocht ik een partij steakmessen bij de Action. Na gebruik worden die bij ons afgewassen- in de afwasmachine natuurlijk. Niet heel ongewoon denk ik. Dat eten met vochtige handen ben ik inmiddels wel zat. "Ik zal even nieuwe steakmessen kopen bij de Action.", zeg ik tegen E. "Ja, dat zou ik maar doen", zegt E. Ik herken de toon: het is niet als aanmoediging bedoeld, het is cynisme. Hij denkt dat het komt omdat ik ze voor een prikje op de kop tikte. Dat gaat niet altijd op, want voor de brand hadden we steakmessen die ik nog goedkoper op de kop tikte en die deden het niet. Daar braken de handvatten op den duur vanaf, maar ze lekten geen drup. Toch zet E's opmerking me zoals zo vaak aan het denken. Zou het in dit geval dan toch zo zijn dat goedkoop duurkoop is? Ik besluit voor een iets betere kwaliteit en een hogere prijsklasse te gaan en ik schaf nieuwe steakmessen aan bij de Blokker. De oude gooi ik zonder pardon weg. De nieuwe messen zijn per stuk verpakt met een plastic beschermhoesje om het mes. Mijn voetafdruk op aarde is daarmee weer enigszins vergroot, maar het  ziet er wel dusdanig professioneel uit dat ik overstag ga. Dit worden ze. 

Probleem opgelost. Dat dacht ik tenminste, maar niets is minder waar. Ook deze steakmessen lekken. Dus zitten we weer met klamme handen te eten. Het is ranzig. Er zit niets anders op: ik zal een specialist moeten raadplegen. 

In showroomconditie

Deze week gingen we naar de tandarts. Sinds onze kinderen jong zijn gaan we als familie met z'n allen. In verband met brand en bouw was de afgelopen twee jaar de klad een beetje in onze halfjaarlijkse controles gekomen. Alleen de oudste - die zelf haar afspraken plant, verzaakte vorig jaar niet.

In prima conditie

Het is niet erg dat we een jaartje hebben overgeslagen, verzekert de assistente me als ik haar bel voor een afspraak. Al onze gebitten zijn in prima conditie, dus dan kan dat wel. Maar woensdag was het dus weer zover. De jongste, onze zoon en E. en ik waren terug voor een controle.

Pronken

De tandarts ontvangt ons in het kleine kamertje in de praktijk. Toen ze jong waren gingen we mee in de praktijkruimte, maar nu wachten we op elkaar en verdwijnen we een voor een in het kamertje. De jongste moet elektrisch gaan poetsen, vertelt ze als ze terugkomt. Onze zoon heeft een prima gebit. Hij wordt dit jaar 20 jaar en heeft nog nooit een gaatje gehad, net als de oudste. Volgens onze zoon was ook de tandarts zeer over zijn gebit te spreken. Aangezien we er niet bij waren, moeten we afgaan op het verhaal dat hij vertelt. "Hij zei dat hij nog nooit een gebit zo had zien staan pronken", aldus onze zoon. Aangezien pronken en pronkjewailen (een zelf verzonnen werkwoord afgeleid van het Groningse zelfstandige naamwoord pronkjewail) zijn favoriete woorden van dit moment zijn, is het overduidelijk dat dit geen tekst van onze niet zo spraakzame tandarts is. "Hij zei dat mijn gebit werkelijk in showroomconditie was.",  gooit hij vervolgens nog in de strijd. Ook dit heeft hij overduidelijk zelf verzonnen. Niet dat het daarom minder waar is. De tandarts was vast tevreden, zijn gebit is namelijk inderdaad in showroomconditie. Wat zeg ik? Hij is helemaal in showroomconditie!

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Brief aan de minister

"Het gebeurt niet iedere dag dat burgers zich genoodzaakt voelen om het woord rechtstreeks te richten tot de minister van Financiën. Toch doen wij dat. Ons rechtvaardigheidsgevoel drijft ons hiertoe." Zo begint de brief die ik dit weekend namens E. en mijzelf schreef aan de minister van Financiën. 

Dat onze woning in mei 2012 afbrandde, was voor ons een persoonlijk drama met onder andere grote financiële onzekerheden en gevolgen. Gelukkig waren we er met de opstalverzekering snel uit. De inboedelverzekering vroeg iets meer tijd. Na ruim een half jaar onderhandelen keerde de verzekeraar de tegenwaarde van onze inboedel eind 2012 uit. Fijn, want toen wisten we eindelijk waar we aan toe waren.

Betalen maar...

Maar... eind januari staat er op de peildatum van de Belastingdienst dus een behoorlijk bedrag op onze rekening. Om problemen te voorkomen zoeken we contact met de Belastingdienst. We gaan er dan namelijk vanuit dat we wel een bewijs zullen moeten overleggen dat dit bedrag de tegenwaarde is van onze verloren gegane inboedel. Gedoe, maar goed - zo gaat dat, denken we dan nog. E. belt eerst met de belastingtelefoon. De medewerker die hem te woord staat is echter in geen enkel bewijs geïnteresseerd. "Het maakt ons niet uit waar dat geld vandaan komt. Het staat er, dus u moet er belasting over betalen.", is zijn boodschap. Ik kan het bijna niet geloven en bel ook nog eens. De boodschap wordt bij mij iets diplomatieker gebracht, maar is dezelfde: we zullen belasting moeten betalen over het uitgekeerde bedrag voor onze inboedel. Natuurlijk kunnen we schriftelijk bezwaar aantekenen bij de Hoofdinspecteur van de Belastingdienst en dat doen we dan ook.

Melkkoe

In de zomer van 2013 horen we dat ons bezwaar goed is ontvangen, maar dat het niets verandert aan de zaak. We zullen over het uitgekeerde schadebedrag, natuurlijk minder dan de 100% tegenwaarde van onze inboedel, ook nog eens belasting moeten betalen. Op dat moment zitten we nog midden in de bouwperikelen. We zijn dan meer dan een jaar onderweg en zijn inmiddels beroofd van onze goedgelovigheid en voor altijd verlost van onze naïviteit. Met name in de overheid zijn we teleurgesteld. We voelen ons bij tijd en wijle een echte melkkoe. In de zomervakantie zet ik grofweg op een rij hoeveel geld de overheid overhoudt aan onze persoonlijke ellende. Ik ben geschokt. In de eerste week begint het al in onze gemeente: we betalen een fikse boete voor het verlies van onze identiteitspapieren. Gedurende het hele proces betalen we een aanzienlijk bedrag aan BTW: 21% over de hele nieuwbouw, BTW over alle nieuwe spullen die we kopen en meer dan 12.000 euro leges aan de gemeente. "Het zou voor de overheid gemakkelijk uit kunnen om een staatspyromaan in dienst te nemen", zeg ik tegen E. "Goed voor de economie". Zo'n brand levert de overheid een aardige duit op. En dat wringt, dat schuurt, dat voelt niet goed.

Aangifte

En dan dit. Dit jaar doen we netjes belastingaangifte over 2013. Het uitgekeerde bedrag voer ik niet op als spaartegoed. Het is een principekwestie. Omdat het niet onze bedoeling is om zaken te verzwijgen, sturen we opnieuw een brief naar de Hoofdinspecteur. Ik leg uit waarom we het niet opvoeren als spaartegoed: "...omdat het hier gaat om de (onvolledige) tegenwaarde van onze inboedel en niet om een vrij besteedbaar spaartegoed. Tegenover dat bedrag staan uitgaven van minstens dit bedrag, omdat de uitgekeerde tegenwaarde van onze inboedel niet 100% was. Naar ons idee zouden we dat dan als schuld op moeten voeren. In de belastingaangifte zien we hier geen mogelijkheid voor."

Brief

Dit weekend ontvangen we een brief van de Hoofdinspecteur. "Hoewel ik begrip heb voor uw standpunt kan ik helaas uw standpunt niet delen." Of we het bedrag toch even als spaartegoed op willen nemen in box 3. Onze verloren gegane inboedel kan ook niet als schuld worden gezien. "Onder schulden worden verstaan verplichtingen die rechtens afdwingbaar zijn.", aldus de Belastingdienst. En onze inboedel is niet rechtens afdwingbaar. We kunnen het immers ook zonder doen!

Regels

Zo zijn de regels, dat is de wet. Dat kan zo zijn, maar het deugt van geen kant. Dus schrijf ik dit weekend een brief aan minister Dijsselbloem, waarin ik onze frustratie verwoord. "We hebben doorgaans geen moeite met het afdragen van belasting, omdat het bijdraagt aan een samenleving waar de lusten en lasten eerlijk verdeeld worden. In de afgelopen twee jaar hebben we door onze persoonlijke ellende al meer dan ons steentje bijgedragen aan de overheidsfinanciën met onder andere boetes over onze verloren identiteitspapieren, BTW over het nieuw te bouwen huis en BTW over alle nieuw aangeschafte spullen. Al met al een niet onaanzienlijk bedrag. Het voelt echter heel verkeerd om ook nog eens extra belasting over de uitgekeerde inboedelvergoeding te moeten betalen. We worden dan immers twee keer financieel gedupeerd: eerst vanwege de niet-volledige uitkering van onze inboedel en dan nog eens door een belastingheffing over het uitgekeerde bedrag. Dat is naar ons idee niet hoe de overheid met gedupeerde burgers om hoort te gaan." 

Ombudsman

"Ik stuur het ook direct even door naar de Nationale Ombudsman.", zeg ik tegen E. Dit is immers iets wat verder reikt dan alleen ons eigen belang. Dit raakt iedere burger die net als wij de pech heeft om getroffen te worden door brand of een andere rampspoed.

NEE

Of het iets oplevert? Misschien. Gezien onze ervaringen: vast niet. Maar als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren, dan is het wel dat je naar jezelf moet luisteren. Ik heb goed geluisterd en ik hoorde luid en duidelijk NEE, hier gaan we niet zomaar mee akkoord.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Hemels uitzicht

Begin vorige week was het volle maan. Normaal gesproken merk je dat niet, maar sinds we in ons nieuwe huis wonen zie ik het. Dat heeft niets met verscherpte waarneming te maken. Ik zie het gewoon iedere avond als ik naar bed ga.

Dat zit zo.Toen we in dit huis kwamen wonen, was ik er niet bij toen ons bed in de slaapkamer werd geplaatst. E. bedacht dat het een goed idee was om met het voeteneind naar het raam te slapen en hij plaatste het bed. Ik vond het een idioot idee: gevoelsmatig zou ik het bed andersom hebben neergezet. Het leek mij volstrekt niet feng shui om met je hoofd naar de deur te liggen. Maar toen ik de kamer binnenkwam stond het er al en E. was beslist niet van plan om het te gaan verschuiven. Hij heeft duidelijk ideeën over hoe iets in een ruimte moet staan. Onwrikbare ideeën. Ik trok dan ook aan het kortste eindje.

Inmiddels ben ik eraan gewend. Wat ik niet had voorzien is dat het me iedere avond een hemels uitzicht biedt. Het raam is namelijk een dakkapel en als we de gordijnen open laten dan liggen we -als het niet bewolkt is tenminste- met z'n tweeën op de eerste rang. Op 14 mei is het weer zover.

Alles rondom volle maan op www.volle-maan.info

Joa -moi, mooi -moi

Het Gronings is een heel efficiënte taal. Voor Groningers is dat natuurlijk heel gewoon. In plaats van 'Hoe ging het?' of  'Hoe was het?' zeg je gewoon 'En?'. Ooit vertelde een dierbare collega -van oorsprong afkomstig uit Twente- me dat hij het volgende meemaakte op het busstation. Iemand vroeg een buschauffeur waar de bus naar Appingedam stond. Het hele gesprek bestond uit de volgende twee woorden. 'Daam?' 'Doar'. Hij vertelde het het liefst met een hele aanloop, waarbij hij de situatie tot in detail schetste. Hij voerde de spanning langzaam op en dan kwam het twee-woord-gesprek als klap op de vuurpijl. Hilarisch vond hij het.

In E's familie gebruiken ze liever ook niet teveel tekst. Een voorbeeld. E. maakte een album van de foto's van het 60-jarig huwelijk van zijn ouders. Zoiets kun je gewoon bij Albelli doen natuurlijk. Gewoon op de knop 'fotoboek maken' drukken en klaar is kees. Maar zo werkt dat niet bij E. Hij is grafisch ontwerper en beoordeelt die service van 'in-een-druk-op-de-knop-een-fotoalbum' heel anders dan de meeste mensen. Hij voelt die service als een beperking. Hij heeft namelijk zo zijn eigen ideeën over hoe je een fotoboek opmaakt. Dus zocht en vond hij een site waar hij het album naar eigen inzicht op kon maken.

Voor hij de order plaatst stuurt hij een kopie naar zijn broers met de tekst: Kin t der zo mit deur? Zijn broers reageren vlot. 'Joa. Moi.' mailt de een en 'Mooi. Moi.', mailt de ander. Als onze oudste hem dan ook laat weten 'Ziet er kek uit. Mooie sfeerimpressie.' is dat veruit de meest uitgebreide recensie.

Koester het verhaal

Ik ben dol op verhalen. Ik vertel ze graag en ik hoor ze ook graag. Deze week liep ik toevallig binnen toen de baas het verhaal van Eva vertelde. Het ging zo. 

Ooit reisde de baas met zijn beste vriend naar Scandinavië. Het was vroeger, nog voor de baas een cent te makken had. Hij reisde dus met de trein. En in die trein had hij een onvergetelijke toevallige ontmoeting. Hij ontmoette er Eva. En niet alleen hij, ook zijn vriend ontmoette Eva. Ze reisden samen met haar door de nacht. En gaandeweg de nacht raakten ze allebei meer in de ban van Eva. Toen de trein Kopenhagen -hun eindbestemming- naderde, deed Eva de beide mannen een mooi aanbod. Zij nodigde hen uit om langs te komen bij haar thuis aan de kust, zo'n 20 kilometer boven Kopenhagen. Het had er dus alle schijn van dat de opgebouwde spanning tot een prachtige ontlading zou kunnen komen. Er was alleen een probleem: ze begeerden Eva allebei. Het begin van een romance van een van beiden met Eva zou het einde van hun vriendschap betekenen. Hun keuze was heroïsch: ze lieten de lust niet boven de vriendschap gaan. Eva bleef een onvervulde belofte en werd daardoor een formidabele herinnering.

We vallen even stil na dit romantische verhaal. "Ze nodigde jullie toch allebei uit?", zegt M.  "Misschien hadden jullie helemaal niet hoeven kiezen." M. is een collega die denkt in mogelijkheden. Na al die jaren is dit een volstrekt nieuwe invalshoek voor de baas. Hij is even uit het veld geslagen. De mythische Eva wordt ineens weer een vrouw van vlees en bloed. Dat geeft even het ongemakkelijke gevoel van de gemiste kans. Je ziet het ook vaak bij het  programma Memories. Daar treffen mannen en vrouwen op leeftijd elkaar weer, op zoek naar dat magische gevoel van de eerste liefde uit hun jeugd, vaak gedreven door de behoefte om iets recht te zetten of te repareren. Soms brengt het geluk, meestal niet. Vaak is het verhaal mooier. Daarom koester ik verhalen.

Rosi Golan zingt erover: Some things you can't go back to