Deze week gingen we naar de tandarts. Sinds onze kinderen jong zijn gaan we als familie met z'n allen. In verband met brand en bouw was de afgelopen twee jaar de klad een beetje in onze halfjaarlijkse controles gekomen. Alleen de oudste - die zelf haar afspraken plant, verzaakte vorig jaar niet.
In prima conditie
Het is niet erg dat we een jaartje hebben overgeslagen, verzekert de assistente me als ik haar bel voor een afspraak. Al onze gebitten zijn in prima conditie, dus dan kan dat wel. Maar woensdag was het dus weer zover. De jongste, onze zoon en E. en ik waren terug voor een controle.
Pronken
De tandarts ontvangt ons in het kleine kamertje in de praktijk. Toen ze jong waren gingen we mee in de praktijkruimte, maar nu wachten we op elkaar en verdwijnen we een voor een in het kamertje. De jongste moet elektrisch gaan poetsen, vertelt ze als ze terugkomt. Onze zoon heeft een prima gebit. Hij wordt dit jaar 20 jaar en heeft nog nooit een gaatje gehad, net als de oudste. Volgens onze zoon was ook de tandarts zeer over zijn gebit te spreken. Aangezien we er niet bij waren, moeten we afgaan op het verhaal dat hij vertelt. "Hij zei dat hij nog nooit een gebit zo had zien staan pronken", aldus onze zoon. Aangezien pronken en pronkjewailen (een zelf verzonnen werkwoord afgeleid van het Groningse zelfstandige naamwoord pronkjewail) zijn favoriete woorden van dit moment zijn, is het overduidelijk dat dit geen tekst van onze niet zo spraakzame tandarts is. "Hij zei dat mijn gebit werkelijk in showroomconditie was.", gooit hij vervolgens nog in de strijd. Ook dit heeft hij overduidelijk zelf verzonnen. Niet dat het daarom minder waar is. De tandarts was vast tevreden, zijn gebit is namelijk inderdaad in showroomconditie. Wat zeg ik? Hij is helemaal in showroomconditie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten