Vlak na zijn geboorte raakte onze zoon in ademnood. Dat leverde even een levensbedreigende situatie op. Het wakkerde mijn moederinstinct direct flink aan. Toen ik hoorde dat het niet goed met hem ging, zei ik: "Geef die jongen maar aan mij, dan komt het wel goed." Volstrekt niet rationeel natuurlijk. Maar ik was er heilig van overtuigd dat ik hem met mijn aanwezigheid alleen al beter kon maken. Hij werd beter en gelukkig is het allemaal goed gekomen.
Ook nu nog wordt mijn moederinstinct soms flink aangesproken. Gisteren kwam onze zoon thuis van school. Hij voelde zich onterecht en respectloos behandeld door zijn lerares Nederlands. Het is een grote jongen, dus hij lost zijn problemen doorgaans zelf op. Maar nu was het net even te ver gegaan. Hij voelde zich machteloos tegen zoveel oneerlijkheid. Op zo'n moment ontwaakt het beest in mij: ik zou die lerares kunnen verscheuren.
Maar als weldenkend volwassen mens hoor je zoiets niet te doen. Dus heb ik de telefoon gepakt om de betreffende lerares even te bellen. Ze was er niet, de vakantie was voor haar al begonnen. Om mijn gram te spuien heb ik haar daarom een mail gestuurd- met een kopie naar de directeur en de mentor van onze zoon. Ik heb haar kil en koud verscheurd met woorden. Daarna voelde ik me beter.
1 opmerking: