Mijn vader is regenmeter voor het KNMI. Het is een functie die hem op het lijf is geschreven. Iedere morgen om 10.00 uur belt hij door hoeveel regen er is gevallen. De verwerking van de gegevens gaat allemaal automatisch, hij toetst het via de telefoon in en klaar is kees. Lukt het een keer niet om 10.00 uur, dan voert hij gewoon een andere code in en dan gaat het ook.
Een paar weken geleden, kregen mijn ouders volkomen onverwacht bezoek. Een mevrouw van het KNMI kwam even langs al haar regenmeters. Omdat het tussen de middag was, schoof de dame van het KNMI bij mijn ouders aan tafel. En zo werd er over het een en ander gesproken. Mailadressen werden uitgewisseld en mevrouw vroeg of mijn ouders vaak gebruik maakten van de computer. "Iedere dag", zei mijn moeder. "Ik zou er geen dag meer zonder willen." De bezoekster was aangenaam verrast. Mijn moeder vertelde onder andere dat ze dagelijks mijn blog leest. Dat wekte haar interesse. "Waar blogt ze dan over?", vroeg de KNMI-dame. "Overal over, alledaagse dingen." "Blogt ze ook wel over het weer?", reageerde de dame geïnteresseerd. Mijn moeder herinnerde zich nog het stukje over de mooie luchten. Het stukje waarin ik mijn kijk op weerman Erwin Krol geef, was haar blijkbaar ontschoten. "Zou ik daar ook wel op mogen kijken?", vraagt de dame van het KNMI. "Ja hoor, het is een publieke blog", reageert mijn moeder. Wat is namelijk het geval? Bij het KNMI zoeken ze altijd naar mensen die over het weer bloggen. De dame is nog niet van het erf af, of mijn moeder pakt de telefoon om mij te bellen. Ze doet me het hele relaas. "Dus ...misschien kun je binnenkort eens even iets over het weer bloggen", besluit ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten