Het is zover; sinds ik van de vakantie ben teruggekomen is het onontkoombaar. Ik heb een leesbril nodig. Tenzij ik ervoor kies om mijn lenzen niet in te doen. Maar dan herken ik mensen niet op straat en zie ik ook niet al het verkeer haarscherp naderen. Niet echt fijn dus. Op het werk worden de notulen van onze wekelijkse teamvergadering al in een grotere letter afgedrukt. Dat om tegemoet te komen aan het vergrijzende deel van ons team. Dat lukt nog zonder leesbril. Maar voor de rest is het kiezen: lenzen uit of leesbril op.
Meestal kies ik er toch maar voor om de leesbril op te zetten. Aangezien ik niet superordelijk ben, heb ik er wel een aantal nodig. Ik had al een rooie. Een tijdje geleden al gekocht bij de opticien. Maar laatst dacht ik dat er iets op de bril vastgeplakt zat, dus heb ik met bril op aan het montuur zitten peuteren. Toen ik de bril afzette was de neusbrug zilvergrijs. Dat wat er op vastgeplakt zat was namelijk de rode kleur. Deze bril draag ik in mijn schoudertas.
Kort geleden deed ik ook een graai in de collectie van de Maxx. Een glasbrilletje, ook erg handig. Maar toen ik mijn rooie leesbril opzette om de glasbril eens goed te bekijken, bleken er twee kleine scheurtjes in de rand te zitten. Dat had ik zonder leesbril op niet gezien. Die leesbril zit nu in mijn werktas.
Maar als het er goed op aankomt, had ik dus geen nette leesbril. Gelukkig zijn leesbrilletjes voor geen geld overal te koop. Ook bij de drogist naast ons. Ik kocht er nog eentje in het donkergrijs. Een echte nette leesbril. Wel geslaagd vond ik zelf. Ik show 'm thuis en vraag mijn gezin wat zij ervan vinden. "Op wie lijkt mama nu?", vraagt E. Er komen niet direct suggesties. Dus spreekt E. zelf het verlossende woord: "Op Banana Mouskouri".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten