Woensdag was ik bezig met het witten van het plafond in de keuken. Daaraan voorafgaand is het plafond drie keer gestuct en vervolgens twee keer geschuurd. En dat is een hele onderneming. De keuken is namelijk gewoon in bedrijf. En dus moet alles afgedekt worden. Na het schuren, moest de keuken bovendien helemaal uitgesopt worden. Mijn nageslacht is altijd bereidwillig om mij in deplorabele staat op de foto te zetten. Zo maakte onze oudste diverse foto's terwijl ik aan het schuren was. Ook E. kwam nog even om het op de gevoelige plaat vast te leggen. Later verkneuteren ze zich om de foto's. E. vond dat ik op één van de foto's maniakaal in de lens staarde. Ik vond dat het meeviel. Natuurlijk: mijn gezicht was wit en mijn haar stond stijf van de stof en ik was gefocust. Maar verder viel het mee, vond ik. De kinderen vallen hun vader bij. "Behoorlijk maniakaal", is het oordeel.
Voor het witten had ik even een muts opgezet. Het schijnt dat er mensen zijn die spatloos kunnen rolleren, maar ik ben daar niet een van. Dus had ik al mijn haar onder een rode fleece muts gestopt. De fleece muts kon ook als col dienen, maar ik had het touwtje flink aangetrokken, dus nu was het een strakke klusmuts. Onze oudste is de eerste twee uur vrij en ziet mij dus in actie. Als ze binnenkomt deinst ze enigszins terug. Ze trekt zich even terug in de badkamer en komt dan opnieuw de keuken binnen en zet me op de foto. "Okee, even voor alle duidelijkheid: dit is een eenmalige actie. Dat spreken we direct even af. Ik zie jou niet weer met deze rode muts op." Het is duidelijk weer een geval van vette schaamte. Helaas kan hij nog niet weer weggestopt worden. Ik ben niet tevreden over het plafond. Dus ik ga 'm weer helemaal opnieuw schuren en verven. Met rode muts op.
Helaas kan ik de foto's hier -in verband met vette schaamte van mijn nageslacht- niet plaatsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten