Hij baalt ervan. Zijn zus is delen van de dag vrij. Maar hij? Hij kan gewoon naar school gaan. Achterlijk gewoon. In de onderwijsmarathonstaking was vandaag het noorden aan de beurt. Maar zijn leraren deden weer net niet mee. "Ik vind het eigenlijk wel goed geregeld. Ik ben heel tevreden.", had een van zijn leraren gezegd. "Maar meer geld is toch altijd goed meneer?", had hij gevraagd. "Nou ik verdien heel weinig", had een ander gezegd. Maar dat had ook een reden: ze werkt maar heel weinig. Hoe dan ook, hij heeft zijn best gedaan, maar de actiebereidheid was nul. "Ik vind het diep triest", zegt hij. Zijn zus heeft een goede week. Ze heeft de hele week al lesuitval. Dat maakt het allemaal des te schrijnender.
Op zich vindt hij die hele staking ook maar onzin. Het is dat je er vrije uren door krijgt. Maar de staking op zich? Onzin! KLINKKLARE onzin! Teveel uren? "Ze hebben niet meer uren dan wij." En over te weinig betaald krijgen wil hij al helemaal niets meer horen. "Ze hebben niet meer uren dan wij EN ze krijgen daar nog voor betaald ook! Wij draaien al die uren en moeten alleen maar geld toeleggen op naar school gaan." Het is een ergernis en voor vandaag valt het niet meer recht te breien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten