Ik zag het gisteravond in een flits voorbij komen: het programma met de verkiezing van de beste leraar van het jaar. Eén van de juryleden was minister Ronald Plasterk van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. En toen viel het me weer op. Als Plasterk met iemand in gesprek is, knijpt hij zijn ogen even toe. Net alsof hij het niet helemaal goed ziet, alsof hij verziend is en is vergeten zijn bril op te zetten. Maar dat is niet de achterliggende reden, volgens mij. Je ziet het veel meer mensen doen. Marilyn Monroe deed het natuurlijk, maar ook bij mij op het werk zijn er mensen die het doen.
Waar zijn ze dan mee bezig? Is het lonken? Proberen ze degene met wie ze praten te verleiden om ze aan het woord te laten? Of om met ze mee te bewegen? Maar als ik in de Van Dale kijk, zie ik dat lonken slechts een korte verleidelijke blik is. Bij Plasterk kun je het beslist geen korte blik meer noemen. Hij fixeert langdurig. Misschien is het gewoon een soort beminnelijke oogsamentrekking. Geen knipoog, maar iets dergelijks van beide ogen, zonder ze helemaal toe te knijpen. Bij Plasterk is het is in ieder geval bedoeld om de aandacht te vangen. Het heeft denk ik wel een hypnotiserend effect; je ontsnapt niet gemakkelijk aan een samengeknepen blik.
Ik zou het eens moeten proberen. Gewoon geen lenzen indoen en dan een beetje zitten knijpen. Kijken wat het voor me doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten