Baas in eigen tijd

In hoeverre mag je baas binnendringen in je persoonlijke levenssfeer? We hadden het er vanmorgen over op het werk. Aanleiding was een uitspraak van een van onze bazen over aanspreken op gezond leefgedrag. Als iemand rookt of veel te zwaar is, kun je dan als baas zeggen: "Zeg laat jij dat kroketje nou maar even staan?" Of mogen ze zeggen: "Zeg, jij hebt toch altijd last van de rug, zou je niet eens andere schoenen aan gaan doen?" Voor mij gaat dat een brug te ver. Het brengt het slechtste in mij boven. Ik heb nog nooit een sigaret gerookt, maar na die uitspraak had ik bijna een sigaretje opgestoken. Het had maar een haartje gescheeld of ik was naar de dichtstbijzijnde snackbar gereden voor een overdosis bitterballen met patat.

Mijn leven

Of stel ik me aan en is het mijn autoriteitsconflict dat opspeelt? Ik denk het niet. Ik denk dat het echt te ver gaat. Mag je een dikke sollicitant afwijzen bij een gezondheidscentrum? Maar wie zegt dan dat die dunne die je aanneemt niet snuivend en spuitend door het leven gaat? Wordt zo'n oordeel niet al te gemakkelijk geveld? In het nog niet eens zo verre verleden van onze instelling, bepaalde de werkgever alles. Die bepaalde dat je werk je leven was. Wonen en werken liepen in elkaar over. Er werd je verteld hoe vaak je naar de kerk moest en wat je wel en vooral niet hoorde te doen. 
Maar die tijd is voorbij. Mijn werk maakt een belangrijk onderdeel uit van mijn leven, maar het is niet mijn leven. Mijn werkgever mag me aanspreken op mijn functioneren. Maar wat ik in mijn vrije tijd doe gaat mijn werkgever geen donder aan. Dat is een zwaar bevochten recht en daar ben ik zeer op gesteld.