De eerste film die ik ooit in de bioscoop zag was The sound of music. Ik geef het eerlijk toe. Dat had ik natuurlijk niet hoeven doen. Want in iedere kerstvakantie wordt The sound of music wel weer een keer herhaald. Dat is traditie, maar dat wist ik toen nog niet. Net als Sissi. Dat is ook iedere kerstvakantie raak. Deze keer zagen we een deel van The sound of music. Sissi hebben we helemaal gemist dit jaar. Toch was die eerste keer heel anders dan de keren daarna. Natuurlijk; het was in de bioscoop en een film maakt toch meer indruk als je het zo groot vertoond ziet. En ik wist natuurlijk nog niet hoe het af ging lopen. Al die keren daarna wist ik precies wat er gezegd zou worden.
Vandaag had ik af en toe het idee dat ik in The sound of music terecht was gekomen. Al was het wel de Rocky Horrorversie van The sound of music. Want in deze familie Von Trapp geen suikerzoete teksten. Onze jongste doet de hele vakantie al haar best om de spitsvondige opmerkingen van haar broer te negeren. Tot nu toe nog niet met heel veel succes. Maar tussen de middag zong zij hem toe: "Ik ne-gee-heer jou gewoon". En daar kan hij niet erg goed tegen. En ook vanavond zong ze hem bijtend toe, toen hij weer eens in de vaderrol wilde schieten. "Jij bent mijn va-ha-ha-der niet", direct gevolgd door een variant op vader Jacob. "Vader L., vader L. hou je stil, hou je mond." Maar goed, ik denk dat het iets eenmaligs is. Ik verwacht niet dat ze morgen nog steeds van alles een liedje zullen maken.
Overigens: een film die ik dit weekend op de televisie zag en die ik erg mooi vond. Op zoek naar de muziek in jezelf in As it is in heaven.
2 opmerkingen: