We hebben het over verhuizen. Onze zoon kijkt op Funda naar huizen. Een vriendje vertelde vandaag dat hij gaat verhuizen. Zelf zijn we er niet echt voor in, dat niet. Maar stel dat, waar zouden we dan heen gaan? "Zouden jullie hier blijven en dan een eindje verderop gaan wonen?", vraagt onze zoon. "Nee, dat denk ik niet", zeg ik. "Als we hier willen wonen, woon ik het liefst in dit huis." Niet dat er niets aan dit huis mankeert, maar het is onze plek hier. Daar is hij het volkomen mee eens.
Dan gaat de telefoon. De jongste neemt 'm aan. Ze kleurt licht als ze de hoorn aan E. overgeeft. "Het is een Chinees die Engels praat", zegt ze. Het lijkt ons onwaarschijnlijk. E. pakt de hoorn en luistert naar de woordenstroom. Hij reageert inderdaad in het Engels. Hij houdt het netjes af en loopt met de telefoon de kamer uit. Wij kijken hem vragend aan. Even later komt hij weer binnen. "Ze gaan een Business Park in Shanghai bouwen", vertelt hij. "Het is helemaal op design gericht. En ze vroegen of ik geïnteresseerd was."
Onze zoon pakt de draad van het gesprek gewoon weer op. "Waar zou jij willen wonen als je hier niet woonde?", vraagt hij aan E. "Shanghai?", vraag ik. Maar nee, dat toch maar niet. "Ergens aan zee.", zegt E. "In Noord-Holland?", vraag ik. "Neuh", zegt E. "Spiek aan diek of Termunterziel."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten