Zaterdagavond kijken we naar het journaal. Nieuwslezeres Astrid Kersseboom introduceert weerman Marco Verhoef. Ze maakt een bruggetje: "Dan gaan we nu voor het weer naar Marco Verhoef. En Marco, gaan we hier net zulk noodweer meemaken als in Spanje en Frankrijk?" Waarop Marco zegt: "Nee hoor, niet bang zijn. Dat valt reuze mee." Alsof Astrid dat zei omdat ze bang was. Marco spreekt met zijn reactie tot de vrouw en niet tot de vakvrouw. Weinig kans op dezelfde reactie als Gerard Arninkhof deze vraag had gesteld. In de wereld van Marco zijn vrouwen dus bang voor slecht weer.
Vrouwen huilen
Toen ik dit hoorde moest ik direct denken aan een ervaring van boezemvriendin. Zij had een onderzoek gedaan en bracht een advies uit over het vervolg. Toen ze dat destijds met een oude baas besprak, zei hij tegen haar: "En als het nou niet zo gaat als je graag wilt, dan moet je niet gaan huilen." Is boezemvriendin een huilerig type, zul je je afvragen. Nee, dat is ze helemaal niet. De reactie had ook hier niets met boezemvriendin als persoon te maken. Het was puur een reactie op het feit dat ze vrouw is. En in de wereld van deze oude baas gaan vrouwen dus huilen als de dingen niet zo lopen als ze willen. Boezemvriendin vertelt het nog regelmatig met smaak. En dan bescheuren we ons erom.
Buiten spel
Maar eigenlijk is het natuurlijk niet om te lachen. Het zijn restanten van het stereotiepe beeld van de vrouw als zwak wezen: bang en huilerig. Door beide heren ongetwijfeld niet lullig bedoeld, maar onbedoeld wel erg lullig. Privé kun je je aan dit soort zaken ergeren. Binnen een professioneel kader is het behalve ergerlijk ook schadelijk: het zet je als professional buitenspel. En zou je het in je hoofd halen om de man in kwestie terecht te wijzen, dan ben je een kenau. En ook dan sta je buitenspel. Je kunt het misschien maar het best negeren en met je gedrag je gelijk tonen. Maar gewoon moeten we het niet vinden.
1 opmerking: