E. staat naast me. Hij vergrijpt zich aan een zakje Acapulco mix. Hij werpt de mix van borrelnoten met rijstcracks in kleine porties naar binnen. Eenmaal binnen verplettert hij het handjevol met veel lawaai. E. heeft goed ontwikkelde kaakspieren. Er zijn momenten dat ik daar bijzonder van kan genieten. Dan kijk ik met plezier hoe hij met zijn kaakspieren rolt als hij in gedachten is. Het zijn de momenten waarop ik in vervoering kan raken. Maar dit is niet zo'n moment. Na twee handjes ben ik al zwaar geïrriteerd. Ik probeer het te negeren, maar het lukt me niet. "Mijn God, je hoeft die borrelnoten toch niet af te maken", bijt ik hem toe. "Ik hoef toch zeker geen medelijden met een borrelnoot te hebben?", verweert hij zich. "Dat kan toch wel met iets minder geweld en lawaai.", zet ik door. Hij vindt het overduidelijk flauwekul en doet niet eens zijn best om dat te verbergen. Hij neemt wat afstand en vervolgt dan zijn borrelnotenterrorisme. Krak, hij is de Terminator van zoutjes, krak, de killer van snacks, krak, de genadeloze borrelnotenbeul. En daar geniet hij zichtbaar van. Het is volstrekt onuitstaanbaar. Dit vraagt om een keiharde aanpak, om snoeihard lik-op-stuk-beleid. Misschien moet ik toch maar uitkijken naar zoutjes die smelten op de tong, Nibbits of zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten