Kan best

"Kan dit zo?" Het is nog vroeg in de ochtend. Ik loop voor E. langs.
Hij kijkt op van de krant. "Wat?"
"Dit. Deze combinatie."
"Goed, hoezo?"
"Omdat je mijn kont ziet.", zeg ik.
"Wat is er dan mis met je kont?"
"Op zich niks, maar je ziet 'm zo wel duidelijk."
"Kan best", zegt E.

Ik heb nog geen passpiegel, dus ik kan het zelf niet echt goed zien. In de spiegel in de badkamer kan ik alleen het bovenste deel van mijn lichaam zien. De afgelopen periode maakte de jongste een 'passpiegelfoto' van me als ik mezelf helemaal wilde zien. Dat werkt op zich prima, maar die vlieger gaat natuurlijk niet altijd op. Deze ochtend is ze namelijk nog diep in slaap. Dus heb ik geen andere keuze dan te koersen op de mening van E.

Als ik 's middags thuiskom ben ik het intermezzo van die ochtend alweer vergeten. De dag hing van afspraken aan elkaar en ik heb niet veel tijd gehad om me druk te maken over mijn kont. Maar E. is het nog niet vergeten. "En - keken ze allemaal naar je kont vandaag?", vraagt hij. Ik moet toegeven dat dat heel erg is meegevallen. Ik heb er in ieder geval niets van gemerkt. Dus hij had gelijk. Het kon best.

Alternatieve 'passpiegelfoto' met een 'krijgertje' van boezemvriendin

Moederen op afstand

Ik heb inmiddels al een paar jaar ervaring met het moederen op afstand. Dat is eerst even wennen, maar over het algemeen gaat het prima. De oudste is een zelfstandig en zelfredzaam kind. Ik zou bijna zeggen: al vanaf haar geboorte. Ze redt zich wel. Aanvankelijk skypten we regelmatig, maar tegenwoordig is ze amper te vangen. Skypen doen we eigenlijk niet meer zoveel, tegenwoordig blijft het bij appen om contact te houden. Als alles goed gaat is het moederen op afstand een eitje. Het is eigenlijk alleen lastig als er iets aan de hand is.

Kleine medische ingrepen

Dit weekend belt ze. Ze heeft namelijk een klein ongelukje gehad en dat vraagt om een aantal handzame tips. Aangezien ik een expert ben op het gebied van kleine medische ingrepen, ligt het voor de hand dat ze mij belt. In een poging om een stukje komkommer af te snijden, heeft ze een  stukje van haar duim meegenomen. Daar deed ze een verbandje om en nu wil ze het vervangen. "Weken in lauw water", zeg ik. "Dan even met je duim in de soda of biotex". "Ik heb alleen sterilon", zegt ze. Dus het wordt sterilon. Ze appt me een foto zodat ik een diagnose kan stellen. "Sterilon erop en dan de randjes dicht tegen elkaar aanplakken. Dit hoeft volgens mij niet gehecht te worden.", is mijn diagnose. Even later belt ze weer. Ze zit inmiddels op de fiets en fietst op aanraden van een huisgenoot de vertrouwde route naar het Medisch Spectrum Twente. Ze laat de duim toch maar even zien op de spoedeisende hulp. Ze kennen haar inmiddels in het Medisch Spectrum Twente. Ze heeft namelijk al een flinke hoeveelheid kleine ongelukjes gehad. Nog even en ze noemen er een vleugel naar haar.

Op cruise control

Nog weer iets later laat ze weten dat het inderdaad niet gehecht hoeft te worden. Ze heeft de wond uitstekend verzorgd, aldus de expert. Mooi. De crisis is bezworen; we gaan weer over op moederen op cruise control.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Say yes

"En toen vroeg hij of wij al wisten hoe onze trouwjurk er uit moest zien." De jongste vertelt dat ze hier op school over hebben gepraat in het kader van rituelen en gebruiken. De vraag werd gesteld door een leraar. Ik vind het een opmerkelijke vraag. Het veronderstelt namelijk dat ze a. gaan trouwen en b. ook nog eens in vol ornaat. Toen ik op de middelbare school zat, was die vraag onvoorstelbaar geweest. We zouden de leraar weggehoond hebben. Werkelijk niemand ging ervan uit dat je zou gaan trouwen. En als je dat ging doen, dan kwam daar geen trouwjurk aan te pas.

Zelf trouwden we vlak voor onze oudste, een bijna 9-ponder, werd geboren. Mijn omvang was navenant en mijn bruidstooi bestond uit een zelfgemaakte trouwsweater en een zwarte strakke broek. Mijn moeder had ter verhoging van de feestvreugde nog een bruidsboeketje samengesteld met bloeiende bloemen uit de tuin. Alleen onze ouders, broers en zussen en mijn boezemvriendin waren in het gemeentehuis van de partij. Na de huwelijksplechtigheid dronken we met z'n allen een kopje koffie met taart. Het enige waar ik echt op stond was namelijk een bruidstaart met verdieping. Dus die was er wel. Onze trouwreportage was een klein boekje met zelf geschoten foto's. Het boekje is verbrand, net als de trouwsweater, die later uitgroeide tot een klustrui.

Onze jongste weet dankzij programma's als Say yes to the dress precies wat voor bruidsjurk zij zou willen hebben: ze wil een mermaid dress met een sweetheart neckline. En dat zal haar ongetwijfeld goed staan. "Dat is toch ECHT  kapitaalvernietiging", zegt onze zoon."Zo 'n jurk die je maar een dag draagt." De bedragen die gemoeid zijn met de jurken die in Say yes to the dress voorbijkomen zijn huiveringwekkend. Vaak betalen de ouders of de man de jurk. "Je weet maar nooit. Straks moet jij er ook €20.000,-  voor op tafel leggen." zegt E. in de wetenschap dat dat zeer onwaarschijnlijk is. Onze zoon laat er geen misverstand over bestaan: "Ik lig nog eerder tussen 6 planken 3,5 meter diep onder de grond." Het is duidelijk: een dergelijke vorm van kapitaalvernietiging zou hij niet overleven.

Nou de rest nog

Vorige week stapte ik voor het eerst met mijn nieuwe badpak het zwembad in. Doorgaans koop ik een zwart badpak. Vaak met een wit randje, een grijs baantje of -toen ik echt in een wilde bui was- met oranje en wit. Voor het eerst in mijn volwassen leven brak ik met de traditie van het zwarte badpak. Deze keer koos ik, aangemoedigd door de verkoopster, voor een donkerblauw badpak met een roze splash-achtig flubbertje.

Ons aquajogclubje is uitgedund tot 6 vrouwen. Dat waren er ooit veel meer. Maar het tijdstip is niet echt in trek. Veel vrouwen vinden 20 voor 9 te laat op de avond. Meestal voeg ik me als laatste bij de groep. Ik kom, sjok en vertrek weer. Soms wissel ik nog wat woorden met de andere vrouwen, maar daar ben ik niet direct op uit. Ik sport. Het valt de andere dames direct op dat ik een nieuwe badpak heb. Vooral M., want die heeft namelijk precies hetzelfde badpak aan. Even voel ik me zo'n Bonprix fashiontweeling met M. "Ik had 'm eerder", zegt zij.  En dat is waar, maar ik let niet echt op de badpakken van de andere dames. "Nou de rest nog", zeg ik tegen M. "Dan nemen we allemaal een wasknijper mee en dan kunnen we een synchroonzwemclubje beginnen." Maar er zit nog niet veel schot in de zaak: nog steeds alleen M. en ik in een smaakvol blauw badpak met een roze splash-achtig flubbertje.

Ik okee, jij okee

Onze oudste doet een jaartje bestuur. Besturen doe je niet zomaar, dus ze leert veel bij. En over het algemeen deelt ze het geleerde graag met ons. Ze brengt het te pas en te onpas in de praktijk. Deze week zit ik rond de tafel met haar en met mijn zus. Ook E. schuift aan. We hebben het over multitasken. Ik vertel dat ik graag meer dingen tegelijk doe."Als ik het doe vind je dat maar niks", zegt E. E. multitaskte al voordat het woord überhaupt was uitgevonden. Hij tekende, luisterde daarbij muziek en keek naar zijn zijn zwart-wit-tv, model postzegel. Dat apparaat stond altijd aan zonder geluid. Als een soort permanent behang. Ik vond dat vreselijk: of je het nou wilt of niet, je oog wordt er toch naar getrokken. "Dat was ook niks", zeg ik. "Nee mam", zegt de oudste. "Ik okee, jij okee. Papa doet het misschien anders, maar dat is ook goed." Ze zegt het op een sussende besliste toon. Het is wijsheid die ze heeft opgedaan tijdens een cursus management.

Met het gedeelte Ik okee heb ik niet zoveel moeite. Dat klinkt misschien een beetje zelfgenoegzaam, maar wees eerlijk: het zou nog veel zelfgenoegzamer zijn als ik net zou doen alsof ik daar nog over twijfelde. Dus dat is niet het probleem. Het probleem zit in het deel Jij okee. Als ik de dingen op mijn manier mag doen, verdraag ik dan ook dat een ander het op zijn manier doet? Bij E. doe ik dat natuurlijk al jaren. Maar hij is dan ook okee, ook al word ik er wel eens gek van.

Maar verder vind ik de combinatie Ik okee, jij okee, een hele moeilijke. Het is een beetje een populaire versie van het bijbelse Heb uw naaste lief zoals uzelf. En dat is meer dan een managementwijsheid, dat is een opgave voor het leven.

Omdenken en tuimelen

Onze jongste heeft een geheel eigen kijk op zaken. Zij verstaat de kunst van het omdenken, ze zou zonder problemen tuimelteksten kunnen maken. Net even anders tegen iets aankijken geeft je een frisse kijk op zaken.

Ik geef een voorbeeld: gisteravond nemen E. en ik als afsluiter nog een mandarijn na de stamppot boerenkool. Dat geeft een fijne frisse tegenwicht tegen de boerenkool. Het zijn de eerste mandarijnen uit een nieuw netje. Die uit het vorige netje zaten lekker ruim in de schil. Lekker makkelijk pellen! Het valt onmiddellijk op dat we beginnen aan een nieuw netje, want deze mandarijnen zitten juist heel strak in de schil. Dat maakt dat je ze veel lastiger kunt pellen. Dat hebben we liever niet. Ik rol mijn mandarijn over de tafel. E. kijkt ook bedenkelijk. "Deze zitten wel heel strak in de schil hè?", zeg ik. "Nou, wees blij", zegt de jongste. "Dan heb je des te meer mandarijn."

Mooie staaltjes van omdenken:

 

En van tuimelteksten:

Nou nog 'n holster

Ik ben een groot voorstander van een professionele aanpak van huishoudelijk werk. Alhoewel ik vast van plan was om na de brand geen specialistische schoonmaakmiddelen aan te schaffen, ben ik toch weer door de knieën gegaan. Ik heb inmiddels speciaal schoonmaakspul voor een natuurstenen blad, voor de bamboe vloer, voor roestvrij staal en voor het wassen van de glazen. Dat laatste was, vernam ik amper een week na de aanschaf, volledig overbodig. Toen kwamen de glazenwassers namelijk langs bij ons op het werk. En zij onthulden het geheim van glanzende en streeploze glazen.

Op dat moment was ik niet zo geïnteresseerd in hun tips en trucs, maar boezemvriendin des te meer. Aangezien zij en ik behalve interesses ook een kamer delen, was ik getuige van haar intensieve ondervragingstechniek. Aan het eind van het gesprek had ze werkelijk alle kennis uit de glazenwassers gewrongen. Toen wisten we dat het geheim van goed en streeploos glazen wassen niet zit in het schoonmaakmiddel: geen uien, geen oude kranten, maar gewoon een druppeltje Dreft afwasmiddel. Echt maar een druppeltje. Het geheim van goed en streeploos glazen wassen zit 'm vooral in het rubber, verklapte de glazenwasser. Nadat je je ramen hebt ingewassen -het materiaal daarvoor is inwisselbaar- plaats je het rubber op het raam. En dan komt het erop aan: het is dan zaak om niet los te laten. In een vloeiende zigzaggende beweging trek je het rubber over het raam. Dan nog de randen drogen en klaar! Hij demonstreert het nog eens en inderdaad: streeploos en een fluitje van een cent.

Dit weekend besluit ik de opgedane kennis hier in huis in de praktijk te brengen. Voor ik aan de slag kan ga ik op pad voor de aanschaf van een eersteklas rubber. Ook besluit ik tot de aanschaf van een inwasser. Dat geknoei met een spons geloof ik nou ook wel. Gewapend met nieuw materiaal val ik aan op onze ramen. Ik was ze in en vol zelfvertrouwen plaats ik het rubber op het raam. Met een vloeiende zigzagbeweging trek ik het rubber naar beneden. Af en toe mis ik 'n stukje, maar dat is geen probleem: ik trek het rubber er opnieuw over.  Na een tijdje bewonder ik mijn werk van een afstand. Het gaat geweldig. Ik ben bijzonder professioneel bezig. Het enige wat nog aan mijn uitrusting ontbreekt is het holster waarin de glazenwasser zijn inwasser steekt. Dat lijkt me echt te gek.

Dit is de 'bucket on a belt Unger Ninja'.  Te gek. Ik overweeg het serieus.

History of Sappemeer

Deze week ben ik op facebook vrienden geworden met History Sappemeer. Ik zag bij een Facebookvriendin namelijk een foto van ons oude huis voorbij komen. Ik heb alle foto's van History Sappemeer bekeken en daar vond ik een aantal foto's van ons oude huis. Ons oude huis was vroeger een bakkerij. Later werd het een woonhuis. Toen wij het huis kochten was het dan ook gestuct om de voormalige winkelgevel te verhullen.

Ik vind het leuk om die oude foto's te zien. "Moet je eens zien", zeg ik tegen E. Op de foto's is ook het Winschoterdiep nog niet gedempt. Mooi! Ook al herinner ik me van familiebezoek van vroeger dat het diep verschrikkelijk stonk. Maar goed, dat had opgelost kunnen worden. Dat hebben ze in Pekela ook gedaan. Maar hier is het gedempt. Jammer. Jaren geleden werd er nog over gesproken om het diep weer open te maken, maar dat is nu denk ik wel definitief van tafel.

E. en ik kijken naar de foto met ons oude huis erop. "Het is eigenlijk wel heel erg", zeg ik. "Er is een heel gat gevallen in the history of Sappemeer. En dat komt nooit meer terug." "Ja", zegt E. "En ook in onze eigen history. Nog erger." Hij heeft gelijk. Maar dat heb ik me al eerder gerealiseerd. Pas toen ik de foto's zag realiseerde ik me het verlies voor Sappemeer.

Het middelste huis is ons oude huis toen het nog een bakkerij was.

Er verdwijnt natuurlijk ook history op een andere manier. Zo werd de bioscoop van Sappemeer gesloopt. Toen wij kwamen wonen in Sappemeer stond het er nog: drie huizen verderop. Het is eeuwig zonde.

Alle foto's zijn afkomstig van de facebookpagina History Sappemeer

Het knooppunt van ons gezin

Hij komt binnen en is direct vol in de lucht. Onze zoon is veel op pad, maar als hij aanwezig is, dan is hij ook echt aanwezig. Hij weet een ruimte te vullen en dat is niet alleen omdat hij 2 meter lang is. Hij zingt bij voorkeur uit volle borst of fluit een snerpend fluitconcert. Er wordt veel en hard gelachen en gepraat. Zijn telefoongesprekken worden op dusdanig hoge toon gevoerd, dat het apparaat schier overbodig is: met zijn stemgeluid kan hij kilometers overbruggen. Radiozenders lijken als vanzelf te verspringen als hij de ruimte betreedt. Hij start te kust en te keur een discussie, ongeacht de concentratie waarmee de andere huisgenoten zich op iets richten.

Zelf heeft hij een goede verklaring voor zijn gedrag. "Dat komt omdat ik het knooppunt van dit gezin ben", zegt hij. "Alles loopt via mij". Een argeloze lezer zou kunnen denken dat ons gezin dus stuurloos is bij zijn afwezigheid. Dat is gelukkig niet het geval. Wat hij eigenlijk bedoelt is dat hij zich werkelijk overal tegenaan bemoeit, gevraagd, maar meestal -en bij voorkeur- ongevraagd. Van jongs af aan is hij altijd bij opstootjes in het gezin betrokken. Hij zal geen gesprek aan zich voorbij laten gaan. Nu pas begrijp ik dat dat een logisch gevolg is van het knooppunt-zijn.

Van het zogenaamde middelste kind-syndroom heeft hij geen last. Middelste kinderen zouden namelijk minder aandacht krijgen dan de jongste en de oudste en sommige middelste kinderen zijn daarover zo gefrustreerd dat ze zelf niet voor drie kinderen kiezen. En dat is toch echt jammer, want het kan dus ook heel anders: ons middelste kind heeft nooit gewacht tot hij aandacht kreeg. Hij kwam, zag, nam en overwon. In ons geval heeft het dus heel goed uitgepakt. Ik kan het in ieder geval aanbevelen. Zo'n knooppunt wens ik iedereen toe. 

Takkewijf

De dinsdagmiddag is een van de hoogtepunten in mijn werkweek. Dan komen de mannen van het werkproject namelijk langs met een kar met producten uit eigen tuin of keuken. Verschillende soorten cakes verspreiden een aangename zoete lucht in de gang. Ook jam, sap en zelfgemaakte boterkoek maken deel uit van het assortiment. Maar ook eieren, of producten uit de tuin, zoals boerenkool, aardappels of witte bonen. Vandaag hebben ze voor de verandering ook takken van de forsythia gesnoeid. Nu lijken het nog kale takken, maar ik weet wat ik ervan kan verwachten. Om misverstanden te voorkomen hebben ze er een kaartje aan vastgemaakt: Na een paar dagen huiswarmte lopen deze Forsythia-takken uit tot vrolijke gele voorjaarsbloeiers. Dat lijkt me wat: ik koop direct twee bosjes. Misschien komen er wel wortels aan. Dan heb ik direct een struikje voor in onze tuin.

Als ik naar huis ga stap ik tevreden en gewapend met twee takkenbossen de deur uit. "Hee takkewijf", zegt collega ad rem.  We schieten in de lach. Maar ja, dat kan ze nu natuurlijk wel met recht zeggen.

Dit soort educatieve filmpjes zijn voor een ambitieuze tuinier in spe zoals ik natuurlijk geweldig.  

Aanbevolen: tt 888

Vorige week hebben we Boer zoekt vrouw gezien met ondertiteling. En dat was niet alleen een uitkomst, het was ook een waar hoogtepunt. Dat ik dat nooit eerder heb ontdekt! Het werd ingegeven door bittere noodzaak: als we hier met zijn allen in huis zijn is het schier onmogelijk om een uitzending goed te volgen. Iedereen becommentarieert namelijk alles. En dan heb je echt mazzel als je zo'n 20% van de gesproken tekst meekrijgt. Dikke mazzel zelfs. Als je dan ook nog eens boer Johan moet volgen, dan kun je maar beter de handdoek in de ring gooien. En dat wil ik natuurlijk niet. Vandaar die ondertiteling.

Een schot in de roos

Voor mij was het een primeur, maar het was een schot in de roos. Die ondertiteling geeft namelijk nog heel veel extra's. Niet alleen de gesproken tekst wordt ondertiteld, ook de non-verbale geluiden worden vertaald. Bij het melken krijg je dan als ondertiteling: zuigende geluiden van de melkmachine, of als er gelachen wordt: gelach, het loeien van koeien wordt logischerwijs: geloei van koeien en bij Wim is dat natuurlijk gesjirp van krekels. "We gaan vanavond weer met ondertiteling kijken", zeg ik. "Dat vind ik echt te gek. Ik zou het zelf wel willen doen." "Dan zou die ondertiteling er wel heel anders uitzien.", zegt E. "Dan zou je er als het stil was Moment van erotische spanning onder zetten", aldus onze zoon. En dat zit er dik in natuurlijk, als ik ze zou zien tenminste. Maar in deze ronde van Boer zoekt vrouw heb ik nog niet veel erotische spanning gezien. Maar wie weet wat nog gaat komen. Ik kijk natuurlijk vooral uit naar de ondertiteling!

Warm aanbevolen dus: tt 888.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

When I'm gone

De afgelopen twee weken waren een blogluwe periode. In deze twee weken vakantie had ik de geest niet echt. Het was weer een beetje inkakken, die laatste twee weken van het jaar. Iedere keer denk ik dan: "Misschien heb ik het wel gehad, mijn blogperiode. Misschien ben ik er overheen." En dat kan natuurlijk ook. Je weet het maar nooit.

Ook in huis blijft het niet onopgemerkt dat het op mijn blog akelig stil blijft. De jongste stuurt me via de mail namelijk een tip.

ik heb een leuk blogitem voor je...

en ja het gaat weer over een liedje!

dit keer over cups van Anna Kendrick

dat vind ik ook een geweldig nummer
die staat o.a. in mijn top 10

het liedje is ook wel bekend uit pitch perfect

maar dan als when i'm gone

het liedje is een enorme hype nu maar ook wat ze met die bekers doen

je hoeft alleen maar cups te zeggen in welke ruimte dan ook en iedereen weet waar je het over hebt. iedereen wil het kunnen met de bekers.

ik ben echt een heuse fan en de videoclip is Formidable ;)

 

En ja, ik wil het ook kunnen: dat met die bekers!